Czesc

 1     1|          zniechęceniu ku własnej doli zasklepiały się te serca
 2     1|         wciąż w każdej chybionej doli człeczej: w wygasłej piersi
 3     1|       wlókł nie tylko krzyż swej doli na grzbiecie, ale i krzyż
 4     1|        troska sumień i bezjutrze doli zalegały ulice i przyrynki
 5     1|          to arka między smutkiem doli a wszechradością życia,
 6     1|         swemu szczęściu?... Tyle doli wszelakich, tyle życia człeczego
 7     2|          pierwszego kramu... A z doli człeczych wyjrzały, jak
 8     2| krukowego przetrwania wszelakiej doli miejskiej. Posuwają się
 9     3|    wszystkie pomstliwe brzemiona doli." Skoczka tymczasem pochyla
10     3|       rycerzy. Nie o kęs lepszej doli i ludzkiego uważania oszczekiwać
11     3|          ławy.~"Nie wierzysz mej doli - pytaj goliarda!"~"Choć
12     3|      łańcuchem zniewolenia w tej doli na opak: że nie poskramiacz
13     3|          z siebie wszelkie więzy doli, wszystko, co na nim cięży
14     4|     ludzi na odpuście, napatrzył doli wszelakich; duma tedy nad
15     4|         to one mediae virtutes - doli i żądz człeczych, nie wyżytych
16     4|      wracaj, jak umiesz, do swej doli - jużeś jest niepotrzebny.
17     4|   Powracali tedy myślami ku swej doli, kurczyli się ku niej duszami.~
18     4|      powrotem bestii. Kto zaś do doli swej od progu śmierci powraca,
19     4|       niech szerszej i weselszej doli na świecie zazna, Zwłaszcza
20     4|          nurtem płynę ~w błędnej doli skręty.~Nie zdzierżą mnie
21     4|   włóczęgę uczynił, dajże ku tej doli i serce świata, by ogarnęło
22     4|         bracie Łukaszu, i swojej doli koleje. Nie wzbraniałże
23     4|          poczucia sponiewieranej doli nad pogrzeb towarzysza nie
24     4|          drzew; że o goliardowej doli szumią te poburzowe rapsody,
25     4|       miłość i nadzieję. Tak i w doli mojej... W upartych przebojach
26     4|          najsmutniejszej dla się doli, w czynieniu dzieł nad życia