Czesc

 1     1|  ściągnie ich tu niechybnie zza murów, z wszelakich oddali.~Oto
 2     1|         stopom zwisały. Pod nią murów i skały przepaść ciemna,
 3     1|      niby głazów szczeliną. Nad murów i skały ciemne po nocy ogromy
 4     1|     chłód, żubrów łby brodate u murów, śród pawęży i łuków na
 5     2| zaułkach.~Wszelaki bo naród zza murów ściągnął na odpust dzisiejszy.~
 6     2|    zapiecach i zakamarkach tych murów, aż wreszcie z biegiem cuchnącego
 7     2|          Dalej w ponurości tych murów nad ściekiem już tylko te
 8     2|       przywlokły. Oto pełgają u murów jak te dwa czołgi. Nawet
 9     2|         wolno się przygarnąć do murów świętych - z familią ich
10     2|      otwartym wrotom wnętrza.~U murów tej wnęki widnieją wniebowzięciem
11     3|      ziemi i nuże garnąć się do murów kościoła, na figury święte:
12     3|         otrząsły się z świętych murów gołębie kościelne i nuże
13     3|         Kędy spojrzysz: kadłuby murów, surowe kraty okien, wykusze
14     3|     chmurna kurzem ulic, opyłem murów a wyziewami piwnic, padała
15     3|  mieście ludu co niemiara - zza murów, z wszelakich oddali. I
16     3|       Tak rozedrgała się górą u murów gęstwa tajemniczych po nocy
17     3|  Zamorza, wypłynął księżyc znad murów. I wejrzał na plac kościelny
18     4|         się, niczym w ciasnocie murów grodzkich, w każdej cieśni
19     4|   żeniesz, nie daj brać w duszę murów zacieśnienia. Skoroś ze
20     4|       pierwsze głosy świtania z murów grodzkich. Pieje kur klasztorny
21     4|   oddechy i westchnienia samych murów klasztornych.~Wprowadza
22     4|          Nad omszałą czerwienią murów klasztornych czerniał się
23     4|      wyczarowała go przecie zza murów smutku i śmierci - że nie
24     4|       Łukasz przyległ czołem do murów celi zakonnej.~Więc by oderwać
25     4|         nęk.~Tą nagłą omartwicą murów jak gdyby równie przerażone