Czesc

 1     1|  nóżkach biegł szparko w drugi koniec izby i nurzał się w skrzyni,
 2     1| oświeconego ustateczniło go na koniec. Jak ocknięty oglądał się
 3     1|      powiem wam na rychły wraz koniec, panowie, rycerskiego i
 4     1|        twemu!... Bo tak nędzny koniec na cóż to pomieniać ci teraz
 5     2|        pożyczki nie odmówi; na koniec dostać się na zamek, aby
 6     2|    Zagadnięty, toczy w palcach koniec siwej brody, krzywi gębę
 7     2|        przyczyniają nam na ten koniec ów ciała smęt i duszy zaniedbanie
 8     2|     Chyba'... No, tak czy nie: koniec końców?!"~A spojrzawszy
 9     2|     rozgorzały niegdyś? Lub na koniec zdobiąc takie jak twoje
10     2|   potrafi przyłasza się na ten koniec do panien. Kiedyż to żongler
11     2|   zjeździł, by się złakomić na koniec na fartuszek i wianuszek
12     3|       mi się i dusza!... Aż na koniec biorę w swe oczy purpurę
13     3|    ulgę."~"Ty sam łżesz na ten koniec - bo tak każe liche rzemiosło
14     3|     nań hardo. - Bo wiedzże na koniec, czemuś to mi luby mimo
15     3|  ludźmi!... I starł się na ten koniec smutek z oblicza ziemi!" -
16     3|    siebie, od ludzi - a na ten koniec i od sumienia swego. A ratusze
17     3|      jest już całkiem psia!... Koniec końców płacić chcą. Ale
18     3|        swojej - i oto co ci na koniec zadadzą!"~Choć markotnik
19     3|   wytarga...~Nagle on łańcucha koniec z garści swej rzuca niedźwiednik
20     3|     igrcowe - na żałosny ponoć koniec."~Głuchy łomot obucha o
21     4|     pielgrzymiej zadumy.~Aż na koniec - gdzieś u węgła, przy muru
22     4|      płaszcz i mruczy:~"Na ten koniec - ja obity zostałem!"~Ale
23     4|    racje swoje, postanowili na koniec ofiarować świecę patronowi
24     4|   magię patrzenia w kryształ.) Koniec końców widzi przed sobą
25     4|       z bratem Łukaszem na sam koniec, jak to nam, franciszkanom,