Czesc

 1     1| dociśniesz się teraz. Ledwie się doń dotłoczył wysłannik biskupa,
 2     1|        rozradowania uśmiecha się doń chyba sama gwiazda poranna
 3     1|   powstał Lancelot, a czołga się doń na kolanach.~"Z k a m i
 4     1|          kułaku. Nie zbliżał się doń pachołek żaden, żaden nie
 5     1|       podniesieniu głowy powiada doń jakby z góry:~"Od pół roku
 6     1|  odstąpił bacząc zezem: czy gada doń człek przy zdrowych aby
 7     2|        wody wypełniły się ulice.~Don Boga i ludu, który gwałtom
 8     3|         ucieczki dopomogą: ty je doń powiedziesz. I powiesz mu,
 9     3|        wieżowych ześlizgnęły się doń po murze.~Z twarzą w dłoniach
10     3|   przysłonić.~"Ach, ty" - szepce doń skoczka grubą pieszczotą.~
11     3|   najpoważniejsi, przysiedli się doń na ławie i skrzepiają słowem:
12     3|         ramieniu. Uśmiechali się doń wszyscy, rozumiejąc, że
13     3|    dzwonkami w poskoku, przypadł doń czeladnik żwawy.~I drugi
14     4|      krzyża. A i próg furty, gdy doń czołem przy legł, odpycha
15     4|      Kobieta!..."~Przytuliła się doń, cała rozpromieniona wdzięcznością
16     4|          ośmielona przysiada się doń znów na kamień - z przyjaźnią
17     4|         żywe kamienie przemówiły doń - przypomnianym tak nagle
18     4|       kobiety. Wreszcie doskoczy doń i ogarnąwszy dłońmi tę głowę
19     4| wnętrznej. I wtedy wreszcie mógł doń podejść mnich ze swą wieścią
20     4|          na jego gębie, doskoczy doń znienacka, by mu zerwać
21     4|          z tapczana i zbliża się doń.~Widzi przed sobą tylko
22     4|          Co widząc, ona doskoczy doń - z tym drapieżnym wyszczerzeniem
23     4|    niedawnych w celi.~I szeptała doń melancholia przypomnieniem
24     4|      wymowie..." - Z czasem, gdy doń ostygną, raczą przyznać
25     4|         pogaństwa; sami się o to doń zgłosili na pustyni egipskiej."~