Czesc

  1     1|             gołębie zamilkło i skaczą po nich lekkimi nóżki. A gnuśność
  2     1|         wędrownik, dziś próżny łazęga po kościołach grodu - z posochem
  3     1|               wreszcie ludzie dziwni: po pas nadzy, z rózgą przy
  4     1|              zaraza wszędy, osobliwie po miastach, niosąc otępienie
  5     1|          zbawienie duszy. Opustoszały po grodach kościoły i warsztaty
  6     1|               szarańczy Judaszów - aż po nieboskłony krwawe.~Pod
  7     1|           biskupi głosem Pawła wołali po kościołach; "Weselcie się
  8     1|                Weselcie się w Panu! I po wtóre powiadam wam: weselcie
  9     1|              głosy ruszone, zajmowało po grodach kościoły na święta
 10     1|              duszne zniemożenie ludzi po grodach osiadłych nie było
 11     1|                Tedy każdego nazajutrz po odpustach narodowych i świątkach
 12     1|         ludzie swe kroki jak te muchy po kleju, żuli cierpliwie święty
 13     1|             konie jakowych przybyszów po odwiecznej kałuży u wrót
 14     1|         smutki.~"Joculatores!" - huka po ulicach niezbożne "hosanna"
 15     1|                   rozbiega się nowina po mieście całym.~Za bławymi
 16     1|             na kugle i uciechy. Zasię po wieczerzy zawezwie się może
 17     1|                Podejmą to żaki. I oto po rynku rozhuka się wołanie,
 18     1|      ludzkiego wyciąga i radowe z nią po rynku tańcuje. Urwał się
 19     1|                podejmie swe szmaty aż po biodra i przytupuje sobie.
 20     1|          tłumie. A choć kuglowano już po innych deskach, choć śmigały
 21     1|             ludzi ogromnie.~Oto stąpa po deskach leciutko i skocznie,
 22     1|        wniósłszy rozbiegał się oczyma po urodach młodszych niż wasza...
 23     1|             za nim pędzi Echo~i dudni po lesie:~"Eheu! - eheu! -
 24     1|           Sczezła nawet pamięć o nich po grodach, a żyje jeszcze
 25     1|         grodach, a żyje jeszcze tylko po jarach pól, kędy je czasami
 26     1|             spłoszony, pluska kopytem po kałużach ulicy.~Pod murami
 27     1|       dziwnych przytrafiło, osobliwie po znakach niedalekich.~Lecz
 28     1|          zanim opowiadać pocznie, raz po raz czarkę podstawia pod
 29     1|               waszych oczy i uszy, wy po staremu sercem życia ciekawsze
 30     1|           rynku skończyły się popisy. Po dwóch i po trzech wstępują
 31     1|      skończyły się popisy. Po dwóch i po trzech wstępują tu panowie
 32     1|           dojrzałych do rozwałęsanego po rynkach ducha i zwiędłej
 33     1|              bardziej smukła, w złote po bokach warkocze wąsko ujęta
 34     1|              przez dzień cały, wlokąc po komnatach te podrękawy długie
 35     1|              Nad murów i skały ciemne po nocy ogromy wysunie się
 36     1|           niepokój drgający na niskim po nocy granacie nieba. Pod
 37     1|             mają, wieje śmierci groza po nocy głuchej. Pani płacze.
 38     1|             mruczeniem, które się raz po raz jakby ocknie i "Ave!" - ,,
 39     1|     mieszczanie zacni. Nie wytrzymały po domach i panny grodzkie:
 40     1|           obyczajem szlochały, starce po ławach spornie kiwali głowami,
 41     1|          głowami, zasię mnichy czarne po stallach srożyły się ponuro.
 42     1|         niebieskiej wiedzie - już się po klasztorach niejednych zagnieżdża
 43     1|            tajemnie, a całkiem jawnie po zamkach, kędy z rycerstwa
 44     1|             się ze sobą mnichy czarne po stallach chóru. I nuże raić
 45     1|            tak wstępował pan Lancelot po upływie roku na zamku schody.
 46     1|        przychylności królowej pani."~"Po roku, z trudem odnalezionego,
 47     1|          dwornego, lecz sięgnął młody po słowo zbyt głęboko w pierś:
 48     1|            nieba roztapiały już świty po nieboskłonach. Wysrebrzają
 49     1|           rozruchu sadowią się mnichy po stallach.~Jeden z nich tylko
 50     1|              cały - aż się rozchwiały po stallach zawodzące mnichy.~"
 51     1|       nieboskłon łomotami gruchoce, a po drugim wraz echem się toczy -
 52     1|           echem się toczy - i już gra po niebie całym groźną nawałnicą
 53     1|             schodów chóru i snuje się po nawach zwidem pokutujących
 54     1|         Parsifal tymczasem..."~Dopadł po raz trzeci żywego kamienia;
 55     1|              mu w usta same - pyta.~A po mrokach i ciemnicach fary
 56     1|             na słowo baczyli: żongler po czarkę swą sięgał i podstawiał
 57     1|            pedanta. I rozwałęsali się po rynku. Dalejże kuglce na
 58     1|            się dalej potoczy: "Że zaś po miastach skąpo, jak widać,
 59     1|            myślał goliard, snując się po rynku. I marząc pewnie w
 60     1|               zgiełk tylko odpustowy, po ulicach cisze: ledwie mniszych
 61     1|     najlepszych myśli światło.~A może po piekarniach biją w tej chwili
 62     1|           ulicy: czemu tak bezczynnie po mieście się wałęsa, gdy
 63     1|            już z nami. Bo prawdziwie, po tych włóczęgach dziś naszych
 64     1|            słuchać zechce; a więc nie po łacinie, oświeconym tylko,
 65     1|               ich teraz rozchwytywały po wieczernikach. Kto gębę
 66     1|   przypomniała sobie (trafiają bo się po grodach i oświecone Panie).~
 67     1|               Urastały w honorze Muzy po alkierzach, a z nimi i poeta;
 68     1|            kończyło.~Goliard snuł się po ulicach grodu. Poniechanie
 69     1|          życia, i żyć już nie wiadomo po co. Za każdym progiem, zda
 70     1|          szczęścia przeciche roją się po głowie waganta? Jakich tęcz
 71     1|              gotów na te bodaj progi, po których wbiega oto z pośpiechem
 72     1|             przyobiecała im zatańczyć po raz drugi - na pokojach
 73     1|              poety rzeczą uganiać się po mieście za kęsem lada jakim.~"
 74     1|          gadkarzy, a i żonglerów bywa po piekarniach tyle trwania,
 75     1|            ulice na oślep i roznosząc po mieście te krzyki przeraźliwe: "
 76     1|              roznoszone przez kobiety po mieście całym. Ku nim tedy
 77     1|          płatnerzowa grodu, toczy się po rynku niczym beczka hałaśliwa
 78     1|            jakimś tam może ważnościom po dworach pańskich. A stropiony
 79     1|           nawiązaniem te waśnie o nas po rynkach." "Więc czemu powody
 80     1|          umieją Cyganie... Duch zasię po ojcu w was pewnie... A i
 81     1|             powiada pociągając dłońmi po wisiorach kaptura niczym
 82     1|              wisiorach kaptura niczym po bokach brody.~"Niewyczerpana
 83     1|             goliardowi, poskrobał się po kapturze.~"Mimo to nazbyt
 84     1|       skroniach... A te żywe kamienie po kościołach teraz dopiero
 85     1|           jaką niedźwiednik oprowadza po rynku za kolec w nosie.
 86     1|             innych ludzi nie pokazuje po piekarniach - kobietom na
 87     1|          nadziei obietnice zostawiasz po grodach? Sameś mówił: nikt
 88     1|                Szwendać się w głodzie po ulicach miasta? Lub może
 89     2|           porę odemścić - Jak to oni. Po czym wzdął się brzuchem
 90     2|               powiódł badawczym okiem po tych ziołach, chmurnie ściskał
 91     2|               swym myślom brodą siwą. Po czym palec przed się wystawia
 92     2|               powszechność cała?"~"My po zarojenia nasze garścią
 93     2|             powszechnością."~"Wolę ja po stokroć gorące słowo żonglerów,
 94     2|              to twój czasami: tamten, po drugiej stronie ulicy? Człek,
 95     2|           Wbiły mu się oczy w ziemię.~Po chwili te oczy smutne zapatrzyły
 96     2|                  Zwidziało mi się już po raz drugi dzisiaj." "Co
 97     2|              wszak oglądają się wciąż po mieście.~Oto idzie wraz
 98     2|              popiołu ruchome. Drepczą po dwie, po trzy - szarego
 99     2|             ruchome. Drepczą po dwie, po trzy - szarego stada rozbiegane
100     2|             rozkołysał duszę. Towarów po kramach napatrzył się brat -
101     2|             towarów swoich: kły cukru po jukach, krupy pieprzu w
102     2|             wachlarz rozciągnąwszy ją po bokach, wionie z szelestem
103     2|        poznając ludzie, coś za jeden, po grzechów twoich smrodzie,
104     2|            mówił wodząc surowym okiem po ludziach i zatrzymując mimo
105     2|             Pobrzękiwał przed nim raz po raz cichy dzwonek śmierci.
106     2|              u kramu klejnotów jęknie po raz wtóry zza kiru śmierci:~"
107     2|           swej kieszeni przepaścistej po dzwonek świętego Antoniego
108     2|              strony powałę sukiennic.~Po czym dźwignie dziewczynę
109     2|           Zatliwszy tak rojeń płomyki po duszach jak piekło ciemnych,
110     2|           Pieniądze", które rzuca raz po raz mieniacz znad ławy swojej.
111     2|             pohańbion, na kole łaman, po rąk odjęciu końmi na pal
112     2|                Ciemię wygolone, szyja po bary widna i biały sznur
113     2|        niesamowicie jego oczy, bo raz po raz wyzierał spod dłoni,
114     2|              się wraz począł mnichowi po żyłach.~Więc imał się czym
115     2|           wszak porą wabią z kramów i po piekarniach wszystkie ponęty
116     2|        podjęły z kolan i nuże głaskać po rękawach, by z onego daru
117     2|           Westchną chórem sapliwym.~A po długiej znów ciszy postrzegając,
118     2|               chmarą sukiennice całe.~Po obwieszczeniu królewskiego
119     2|          ponure tchnienie krążyć jęło po mieście w powolnym przycichaniu
120     2|               którzy już go spotykali po zaułkach.~Wszelaki bo naród
121     2|               się miasta całego. Więc po długich odymaniach się,
122     2|         sprawowanie, bo przystają raz po raz w rozprawach - brzuchami
123     2|              nie trzeba wcale gwałcić po nocy.~Tak postanowili na
124     2|             rozum mieszczański, radzi po swojemu spłacać z pełnego
125     2|           popłochem w oczach snuł się po przyrynkach, błąkał po wszystkich
126     2|            się po przyrynkach, błąkał po wszystkich zapiecach i zakamarkach
127     2|            przechadzające się wprzódy po rynku w tępym milczeniu
128     2|          człecze. Pełno ich wszędzie. Po krokach błędnych gdzieś
129     2|               ganków na wysokościach, po węgłach i graniach hen,
130     2|               hen, na tej górze muru, po zrębach i okopach dziwnie
131     2|             zachodu, więc zda się, że po tych Jakubowych drabinach
132     2|       sędziwce ślepe, poniechane dziś po izbach domów, wynurzają
133     2|       obwieszczenia zasobności kuźnic po tych wnętrzach, wystawiono
134     2|           siwa na skórzanym fartuchu, po pas sięga. Przy niej ramiona
135     2|             swoim wraz domysłem.~Lecz po chwili kiwał smętnie głową.~"
136     2|           niby w magów pieczarę, kędy po kuźnicach kowale uparte
137     2|            piersi - pokonała goliarda po dwakroć Parsifalowego ducha
138     2|          szaleńce, szukać jej jeszcze po świecie!?..."~Ale kościół
139     2|           wiecznie pono szukać będzie po bezkresach cudotwórczej
140     2|              dzieje ani że mu coś raz po raz głowę podrzuca na długie
141     3|            królów w żywych kamieniach po kościołach jeno oglądał,
142     3|            królową!"~"Dziękujęć, choć po raz wtóry to słyszę. I odegnij
143     3|          olśnienie było, targnęła się po niewoli dłoń pani - aż sokół
144     3|          słowa, lecz w pierś wezbraną po nie sięgał:~"Niczym on sokół,
145     3|             Graala, jako że żonglerzy po piekarniach nazbyt już nieświętym
146     3|               grzbiet i rozglądał się po placu: czekał na one dworki,
147     3|            bani aż wysłannik królowej po dwakroć swe pytanie powtórzyć
148     3|         wieżowych ześlizgnęły się doń po murze.~Z twarzą w dłoniach
149     3|             ziemi.~Na rynku tymczasem po nieszporach zatańczono znowuż.
150     3|           nasłuchały wprzódy romansów po piekarniach. Bywają bo bardzo
151     3|               tej oćmie zmierzchowej; po ciemku niejedno wolno, przed
152     3|             nie zgadniesz, jaką kotka po nocy będzie, W tej zasię
153     3|       uległymi je czyni. Opodal rynku po głuchych z wieczora podwórcach
154     3|         pończochy i ciska to wszystko po kolei Pankowi na głowę.
155     3|               nocką, sięgnie łapą jak po to swoje... a tu żonki -
156     3|               od krosienek przez okno po lince... Baczże, widzieli
157     3|     pończoszki strojne gdzie?!"~Zgoni po raz drugi i zdzieli łapą
158     3|               pilno im było przepijać po gospodach zarobki dzisiejsze.
159     3|            prócz własnej ochoty! Boć, po staremu, chciwsze gardła
160     3|             zadymionej cyny zdały się po równo, w złocistych połyskach
161     3|               przecie, a z wędrownych po zamkach. Rozwala się na
162     3|           dało niczym jastrzębia głos po lesie: w tak ostre echa
163     3|          zdzieli go dziewka tęgą łapą po pośladku, aż się podegnie
164     3|             rada widzi, że się za nią po izbie wciąż merdają. Każdej
165     3|             potrzebowali, rozchwytani po wszystkich piekarniach i
166     3|              żaczki siłą zechcą uczyć po łacinie!"~Nabijała się tymczasem
167     3|            nieznaczna, a zarobkowanie po ulicach inne. Zanosiło od
168     3|           przykrych olejków roznosząc po izbie z szelestem, wtykały
169     3|             to na wytchnienie swobody po sztucznych popisach rynkowych,
170     3|      sztucznych popisach rynkowych, a po trosze i dlatego, że coś
171     3|            waganckie na nową wędrówkę po gościńcach świata.~Przywlokł
172     3|              znalazł odpowiedzi, choć po nią trzy razy do czarki
173     3|        wiersze, którymi delektują się po świecie i biskupy?... Niech
174     3|                I pocznie czochrać się po kapturze, wyciągać dłońmi
175     3|                   mamrotał coś do się po chwili, ledwie trafiając
176     3|           gdakania kur, budzonych raz po raz na kominie, i głuchego
177     3|               Siedem!..." "Dziesięć!"~Po Bachowych ołtarzach przyszła
178     3|             ławie w podokiennej nyży. Po kilkakroć wyciągał rękę
179     3|               kilkakroć wyciągał rękę po Horaca, którego wsparł było
180     3|              jak to nieraz już czynił po świecie - by do ksiąg zacnych
181     3|               myśli własne, które raz po raz to muzyką, to słowem
182     3|     wyświetlają się głowie. A roi się po niej rzecz taka, na którą
183     3|               za żywa; mistrz Pitagor po piekle i czyśćcu obwodzi
184     3|           odpisach między oświeconymi po świecie - i w wielkim są
185     3|               guseł podszepty: Jakoby po odpuście dzisiejszym błąkał
186     3|             pod nosem.~Ale coś mu tam po głowie nietrzeźwej błąkać
187     3|         wszakże na graalowe szukanie. Po dwakroć. Raz czynił to człek
188     3|            zdrzemnął uspokojony. Alić po chwili znów mu się rozwiera
189     3|               którzy na to tylko oczy po świecie roznoszą, by patrzały
190     3|               nowych strojach roznosi po świecie, jeśli nie oni,
191     3|           wszak nade wszystko kobiety po miastach. Jakże więc zapomnieć! -
192     3|            ręce żaków gdy wykrzyknęli po niewoli w chór aż pobożny:~"
193     3|    Niedźwiednik koło niej się kręcił, po rękach całował i swoim obyczajem
194     3|        rozwrażliwionym sumieniem, gdy po opilstwie objęło go jak
195     3|           utrapi sumienie - osobliwie po winie. Przykre masz serce."~"
196     3|         Innego pono nie ma też wcale. Po co ty wszystko tak przemyśliwasz?
197     3|          dręczysz, człecze? osobliwie po wychmieleniu."~"Ktoć te
198     3|            nierzadko tylko te gwiazdy po nocy świecą, a rankiem ptaki
199     3|            kajania. Będziesz mi jutro po dawnemu trefny przy winie.
200     3|           winie. I mądry! - Klepie go po twarzy, a błyska okiem,
201     3|               pieszcząc go paluszkami po policzkach.~Nie zmiękł,
202     3|        najmniej teraz, zanim weszłaś. Po stokroć, nie o tobie!"~"
203     3|        świecie szerokim - a i biskupi po pałacach swoich... Może
204     3|           powtarzać ją będą oświeceni po szerokim świecie... A gdy
205     3|              sumienie swoje i gromady po tym, co tu słyszano, przystąpi
206     3|    zamroczeniem nagłym. Rozchwiał się po izbie, aż się rękoma beczki
207     3|               jamę; turkocze okrutnie po murach w kominowym pędzie.
208     3|               Porozłaziło się bractwo po izbie, a w gawędach odwodzi
209     3|             przy pulsie chorego, więc po chwili znów ich zaczepia
210     3|             zażądał kęsa chleba - kto po chleb sięga, ziemi się chwyta.
211     3|            linochod kroczy jak bocian po izbie. Śmierć już po raz
212     3|           bocian po izbie. Śmierć już po raz drugi tego wieczora
213     3|               znów pocznie tuż za nim po linie i naszeptywać w ucho...: "
214     3|         najmocniejsze, tu cię dogania po linie, pewnie w złych przeczuć
215     3|       wszystkich, nie grozę zostawiła po sobie, lecz oto jakby większe
216     3|               dymniku. Ocknie się raz po raz któraś z nich, strzepnie
217     3|       chudzinę mizerną, którą trzepie po zadzie niczym dziecko swoje.
218     3|   najbliższego z rybałtów i klepał go po ramieniu. Uśmiechali się
219     3|               zdrowie!~Wyświecały się po tych czarkach policzki starego,
220     3|         zwraca się do rybałtów. - Raz po raz wieszać ją chcą u kramów
221     3|          przycichły na chwilę, kroczy po izbie, z rękoma w tyle splecionymi,
222     3|              swoje i jął znów kroczyć po izbie. Odprowadzają go tam
223     3|           towarzysze? Czegóż to szuka po świecie nasz ordo?... Śpiewał
224     3|               osiadłych tędy droga, i po naszych grobach, kędy my
225     3|               uczonego. A gdy go talk po izbie obnoszą, stagnął się
226     3|          Jeszcze żaki obnoszą lekarza po izbie, gdy psy kuglców,
227     3|            kuglców, zadrzemane gdzieś po kątach, zerwą się nagle
228     3|       brzechotliwy gwałt sfory całej. Po chwili ścichną tak nagle
229     3|              z lewa osłania go niemal po szyję pawęż czarna w srebrne
230     3|              ćwieki.~Goliardowi chyba po raz trzeci uderzyło do głowy
231     3|               jakoby błąkali się dziś po mieście przez nikogo 'nie
232     3|         zaklinał, byśmy tam poszli." "Po co?"~"Świat tam wykuwają
233     3|              pozdrowień. Pokłonią się po raz wtóry głęboko. "Cześć
234     3|          przyłbicy cień omracza go aż po piersi; niczym dziób ponury
235     3|               fartuch skórzany, broda po pas i ognista gęba płatnerza.~"
236     3|           Stropił się zrazu płatnerz. Po chwili głaszcząc z godnością
237     3|           głaszcząc z godnością brodę po pas:~"A ty nie piłeś, lekarzu?
238     3|             nie constans na przykład, po gębie ognistej widać."~"
239     3|      akuratnie, wedle prawa ksiąg, co po innych grodach źle osądzone
240     3|               zwykło ginąć z kramów i po piekarniach..."~"Będziesz
241     3|            obziera się na wsze strony po izbie. "Nie masz jej tu
242     3|              Oj, durneż wy, durne!... Po tym wszystkim, co dziś na
243     3|            ledwie zazberkał dzwonkami po izbie, a już klęczał oto
244     3|        sięgają: i mistrz z siwą brodą po pas, i czeladnik jego w
245     3|            gród w ciszy. I pozostawią po sobie nieukoju moce jakoweś,
246     3|            mija i młodości lato - gdy po grodach rozlewają się tymczasem
247     3|               stole.~"Wina!" - huknie po raz drugi.~Ale dziewka nie
248     3|              tych aplauzach na rynku, po których tak prędko zbierają
249     3|              sobie - w tym wystawaniu po przedsieniach kościelnych
250     3|      kościelnych w żebraków kompanii, po onych łaźniach, kędy ich
251     3|             poklepie żaka dobrotliwie po gębie. Żak zmieszał się,
252     3|          przecie wyczekują was ludzie po grodach jak tej rosy niebieskiej.
253     3|        dziwnie naświetlać się poczyna po nocy głębokiej. Zda się
254     3|               przegania za szybami, a po ścianach piwnicy pomykają
255     3|               w grodzie, skoro aż tu, po ciemnych ścianach piwnicy,
256     3|            trwogę niczym psów zawycia po oddalach.~"Gore" - zawtórzą
257     3|              bębnów alarmy zawarczały po basztach - na "gore", na
258     3|           woli. Widać to było i teraz po tej zawziętości, z jaką
259     3|           włócznię wielką jak topola.~Po czym ustawił się u drugiego
260     3|               któremu roiły się wciąż po głowie żywe spiże ku ozdobie
261     3|             zażarcie. Rycerz, któremu po wystąpieniu tamtych dwóch
262     3|               z mym nowym oto druhem: po przebiciu się z tego grodu -
263     3|            jeszcze większą, nie włada po co, przydeptuje go potem.
264     3|              w oddali i bębnów alarmy po basztach - działała nań
265     3|        zawrotnych poskokach i pląsach po izbie całej. Nad te towarzysze,
266     3|            ojca, gdym pełzać zaledwie po podłodze potrafił. Ale..."~
267     3|           począł odsuwać się od niego po ziemi.~"Ale diabła igrcowego
268     3|           lada chwila mordować zaczną po ulicach?!... Patrz, już
269     3|               jaki gwałt łomocą bębny po grodzie całym. I rozpętałoż
270     3|         hukały sówki ponurym śmiechem po nocy. Tylko nietoperze miotają
271     3|              naświetlać jęła ulice, a po oddalach zagrały rogi na
272     3|                 snują się z pacierzem po błędnikach wież, zażegnywując
273     3|             murów gęstwa tajemniczych po nocy cieniów tumu; aż ocknie
274     3|        kościelnych schodów, ociekając po nagim grzbiecie strugami
275     3|           wówczas do obejrzenia było. Po raz setny wywoływał i odtrącał
276     3|             dach zapadł się na ożogę. Po ciemnym grodzie wyły tylko
277     3|              złym pomrukiem ruszonego po nocy spiżu. Z ciemnej wyży,
278     3|       poniosło to w ulice, rozwrzasło po zaułkach w tumultów wiele:
279     3|               skrzydło jasności wzwyż po schodach kościoła, nasączyło
280     3|              Rozmroczyły się i cienie po bokach miesięcznej smugi,
281     3|               niemu rycerze, spływają po świetlistym kobiercu. Jednego
282     3|          błędnymi ojcami wszelkiego - po wieki - tułactwa dusz.~Nieodparta
283     3|              z klęczek i wlecze musem po zaczarowanej kładce księżycowej
284     3|               w murze stoi na ścieżaj po nocy otwarta brama grodzka;
285     3|         strażnikami, wysztywnionymi i po skonie, leżą w kłębkach
286     3|              nieżywy, przysiadł jakby po murem siłacz okrutnie gruby;
287     4|           rycerstwem porwał się wszak po raz pierwszy z rodzicielskiego
288     4|            się przodownictwa tego, aż po próg wtórego żywota swego
289     4|            się Bogiem.~Z daleka długą po gościńcu wstęgą wił się
290     4|        zaszeptania rozrechocą się raz po raz w pochodowy rozgwar
291     4|             nagła, jak te żabie chóry po nocy. Gdy tak zmilkną na
292     4|              pochodnia zapału. Ostała po wszystkim ta gorzka próżność,
293     4|        powszedniości. Panowie zasię - po prawdzie. A Bóg chyba tylko
294     4|              niej duszami.~Ciągną oto po gościńcu i wzdychają tłumnie.~
295     4|            tyle, mitrężył dziś nazbyt po drodze. Że śmierć u bramy
296     4|             niuchy w gościńca mgliste po księżycu dale.~Daremnie
297     4|              gospody niewiele zostało po tym porąbaniu stołów i ław." "
298     4|             godzą się wszyscy. Gdzie? po co? nikt w tej kompanii
299     4|                   pociesza ją zarazem po kochanka stracie.~"Moiściewy!
300     4|            zwłaszcza gdy kawał świata po gościńcach przebiegnie...
301     4|               z nami wytrze się nieco po świecie. Najmądrzejsze,
302     4|               tym to grodzie klerków, po wszystkich klasztorach,
303     4|               milszą mu się stanie ta po gościńcach academia vagorum
304     4|          mądrości wiedzą nauk doktory po szkołach - poeta wie wszystko:
305     4|             nieopierzone było, aby im po, nad wszystko na świecie
306     4|            często ryczą ją żaki pilne po szkołach. Spotkało tedy
307     4|               słowo Muzy, głaszczą go po rękawach, w ramię całują.
308     4|          szyje rybałtów wydłużają się po niewoli, jak u tych owiec
309     4|             życia, aby się rozsiewały po świecie ochoczość serc i
310     4|      ochoczość serc i ducha czujność. Po co?... Ty jeden wiesz. I
311     4|             przez gościńce. Roznosimy po świecie człowieczeństwa
312     4|               w tym zadumaniu wmyślił po niewoli w żarliwość zamodlenia.
313     4|         jeszcze niżej głowa, splatają po niewoli ręce,~"Jeśli mnie
314     4|           czoło w kamień na rozdrożu.~Po drugiej stronie gościńca
315     4|           wciąż się ogląda, żegna raz po raz i zatula w habit.~Z
316     4|         polotne na stopach, a ochocze po nocy u dróg rozstaju. Srebrzą
317     4|            dróg rozstaju. Srebrzą się po księżycu blade ręce i twarz
318     4|               Pana u każdego nurtu... Po dniu wielce słonecznym skoczniów
319     4|             chorał swoich namiętności po nocach utęsknienia. Czyni
320     4|            już i śladu nawet nie było po wagantach.~Pochód ich cały
321     4|           zatulone w bielejące opary, po wieżach i blankach ociekają
322     4|            przy legł, odpycha precz:~"Po coś tu się zwlókł, mnichu?
323     4|              mnichu? Rozwłóczyć chuci po klasztorze? Zamącić te święte
324     4|            kobiet cześć! za skoczkami po rynkach skacz! za goliardem
325     4|              błąkać koło muru, dłonią po nim wciąż wodząc. Tak sczeznął,
326     4|             pokuta obiecana?!... Więc po grzech pana Lancelota samego,
327     4|           żonglerowych powieści żniwo po sercach ludzi osiadłych."~"
328     4|             żądnej zbawienia. Aliści, po siedemnastu latach tęskliwej
329     4|           umrzeć pod jej drzwiami. By po nierychłej śmierci swej
330     4|            doświadczony trzodę swoją: po samej skrusze klęczkowej
331     4|      przemawiały."~Łzy ciche spływają po twarzy mnicha, gdy ręce
332     4|               same sięgały nad księgę po pędzle i farby.~A przeor
333     4|              czyta - spostrzega mnich po niejakim czasie. Kierował
334     4|              odpowiadał, że zamilknąć po, no goliardowym gęślom,
335     4|               uspokaja go przeor. - I po staremu łaciną tylko, jak
336     4|               w trumnie leży. Mistrze po szkołach i żaki o pilnych
337     4|           mistrzom, przedsię, i żakom po szkołach, lecz ludziom,
338     4|                lecz ludziom, łaknącym po świecie żywego tonu Muzy.~
339     4|            już nic złego nie powiada. Po chwili, chcąc naprawić swe
340     4|      przemawiać pragniecie, niech Bóg po stokroć błogosławi tę księgę:
341     4|           głosem do się coś powiada i po celi franciszkańskiej jakby
342     4|           spowiedzi było. Oto przeor, po krótkiej z goliardem rozmowie
343     4|               o coś, chodzi tam i sam po celi;, a choć się bardziej
344     4|               ci mówił, że Pitagor to po piekle i czyśćcu mistrza
345     4|               to - powtarza widocznie po raz drugi - mnie Pitagor
346     4|        błąkają się między oświeconymi po świecie." "Znam, znam!" -
347     4|              zadumał się raptownie. A po chwili powiada:~"Dopełnienie
348     4|      osępieniu.~A że przy tym mnichom po dwakroć w swych słowach
349     4|            skoroś taki!~I kroczy znów po celi, z sobą gada, sobie
350     4|          przytakuje.~"Kto wedle ciała po świecie chadza, wedle ciała
351     4|             był i rozproszył to potem po gościńcach świata - komu
352     4|         samotna nad księgami zaduma!) Po wielomiesięcznej ciszy klasztoru,
353     4|               dale, na bliższe rzeczy po chwili wejrzały, zatrzymawszy
354     4|            spraw tamtych sięgnął znów po księgę, odłożoną przed chwilą
355     4|         rojenia na poły płonę Pitagor po piekle i czyśćcu wodził -
356     4|          czuje. Aż sięgnął bezwiednie po swe gęśle. I tak je jakoś
357     4|         wagant bywały wszystkie gwary po ziemiach cesarstwa, obie
358     4|           przeor nie spostrzega tego; po drugą księgę już sięga -
359     4|               dusza inna - płowymi aż po ramiona kędziory.~"Nie stoim
360     4|              z ciała.~A jednak srogim po chwili nachmurzeniem popatrzał
361     4|                ja! - ja!" - żarliwie, po trzykroć, uderzy się w piersi
362     4|              księgą wychyliła się jak po błogosławieństwo ta głowa
363     4|        wyczekiwaniem. I zapatrzył się po raz drugi na te dziwne,
364     4|              snuje się tu. I zostawia po sobie ślady diabelskie w
365     4|             przebiegł nagle szelestem po chaszczach przydrożnych
366     4|           tonią borów wypiętrzały się po skałach czerwone murowiska
367     4|         przystanie, w których stargał po kolei łańcuchy wszystkich
368     4|         ramion, oplatając je wzwyż aż po dłonie: "Na Boga prawdziwego,
369     4|            zatruwać mnichów smutkiem: po holokauście wypijać jad
370     4|       cierniowa.~Prędką stopą zbiegał po upłazie tamtej już strony.~
371     4|            wszystkie kukły niewieście po grodach i zamkach. Ale dziś
372     4|              w nim tych pomstliwości. Po czym ciągnie go za obie
373     4|           opowiadała mu przed chwilą! Po prostu burmistrz spotkawszy
374     4|          przyszło! Opiszą ją niebawem po wszystkich grodach - a jego
375     4|                   pyta nie do rzeczy, po raz drugi już dzisiaj.~I
376     4|             piersi. Gdy mu dziewczyna po niejakim czasie o sobie
377     4|              rozpoczął swe zwierzenia po męsku: od końca - od najdokuczliwszych
378     4|         siebie samej; jęły się błąkać po świecie.~Nagle dotykając
379     4|               by rzec cośkolwiek - ze po łąkach nad strumieniem kwiaty
380     4|        bezwiednym, zarumieniła się aż po uszy. I przyznaje ze skruchą,
381     4|      niemądrość, bo głaszcze ją długo po dłoni.~Tym ośmielona przysiada
382     4|                  Ledwie to rzekł, już po łbie dostał - że przypomina.
383     4|              ją w nagłe zamyślenie. A po rozważeniu urazi tym głębiej.
384     4|              niźli z zazdrością.~Więc po niejakim czasie tak ciepło
385     4|              Sprośna ty!" - zgromi ją po raz wtóry. A jednak wielkie
386     4|              mu się nagle w oczach aż po one szczęty okapów, które
387     4|              uśmiechu tych źrenic; aż po granice upojenia stuliły
388     4|             wyciągnęła się dłoń jakby po własnego życia tajemnicę,
389     4|             jego, dziwnie niesamowita po swych niedawnych pokłonach
390     4|            licu, do oczu śćmienia, aż po tę rozchwiejność ciała i
391     4|               takie szafiry zasnutego po cieniach. To w cień, to
392     4|              zza tych marmurów bieli, Po których pulsujące plamy
393     4|      dziewczętom zatrzepie się łapami po udach i parsknie rżeniem
394     4|              śmiechu rozhuki przewali po wszystkich dalach, a już
395     4|              I pędzą gdzieś przed się po tego cieniu szafirach pod
396     4|         nawiany, płynie żaglem cienia po tych dalach, jak gdyby struny
397     4|            pierwsze zaciągi na basie. Po chwili wysokie skrzypki
398     4|             promyki, roztańczone znów po murawy cieniu. A kwiatów,
399     4|              A tych pogrzebów płaczki po murawach muzykę śmiertelnych
400     4|          rozciąga wargi w szerokim aż po uszy uśmiechu. Sięgnął oburącz
401     4|             uśmiechu. Sięgnął oburącz po jedną z tych piersi i waży
402     4|             ssie grono ciężkie. A raz po raz przed się, na oślep
403     4|          smakowania czochra się wciąż po 'kudłach. Rychło patrzeć,
404     4|             samego kielich napełniony po wręby życia radosnością
405     4|              jaszczurki, ślizgają się po bieli obnażonego ciała niczym
406     4|            ciała niczym tamte gadziny po kolumn marmurze: przesuwa
407     4|               cienie długie słały się po rumowisku i czerwieniały
408     4|              W długim przelewaniu się po żyłach dawno zaznanej rozkoszy
409     4|             nieboskłonie zamigota raz po raz błyskawicy płomię. I
410     4|            siności okólnej, snują się po nich błyski jakoweś, pełgają
411     4|            sączy się z kolumn, ściele po głazach: mży i błyska, acz
412     4|               mieli w bród! A gdy tak po zamkach i grodach nastaje
413     4|            już dominikany szczuć mnie po wszystkich grodach "cesarstwa:
414     4|           ponocnych gdzieś schadzkach po młynach, gdy się z trwogą
415     4|               zmiesza, gdy się szałem po ciemnościach stanie, gdy
416     4|               się dziś ledwie majaczy po okrutnych zwidzeniach mniszych,
417     4|              dali, niczym wóz ładowny po kamieniach, i wstrząsło
418     4|              toczyła się chmura wzwyż po nieboskłonie.~"Grozisz?!..." -
419     4|             grzmot ponury. "Wróżę!... Po młynach opuszczonych, po
420     4|              Po młynach opuszczonych, po złych rozdrożach, na schadzkach
421     4|          rozprężanie się dusz waszych po ciemnościach... Już tam
422     4|               zawirował lejem kurzawy po rumowisku całym - zaświstał,
423     4|             wciąż z kolumn, rozściela po głazach.~Wśród granatowego
424     4|             chmurze; zagruchotało coś po niebie całym. Krzyża jawny
425     4|               biorą, głaskał ją tylko po ciemieniu.~"Z najczystszego
426     4|        radości i swobody zakręcił się po celi, zafurkotał połami
427     4|          przytrafiło, że ksiądz młody po obrządku wyświęcenia chwycił
428     4|           nową podnietę, sięga przeor po jedną z ksiąg swoich. Chce
429     4|            rękawach, kroczył chmurnie po ścieżkach.~Omierzły mu pędzle
430     4|              mu pędzle i farby własne po ujrzeniu tamtego obrazu;
431     4|        Znękanie aż cielesne wiodło go po ścieżkach ogrodu. Skrzypiały
432     4|              Gdy tym wzrokiem powiódł po zagonach ogrodu, wyrwał
433     4|           radości joculator sanctus!"~Po niedawnym zraszaniu rześkie
434     4|               z piekarni! - gdy kołem po ławach, spod chust czarnych
435     4|           oczy jawne.~I zasłuchał się po niewoli w tę gędźbę przypomnianą.~
436     4|              rabatach róże, gdy dołem po ścieżkach rozsnuwać się
437     4|         piękna, jakie być może - żywe po wieki źródło rozradowania
438     4|            Takim jawił mu się wówczas po nocy, gdy z ogrodu bram
439     4|           zbiegłe od rodziców żaki. A po przelocie tego żurawianego
440     4|             pasterz.~Tak było wonczas po nocy.~A gdy tu, w klasztoru
441     4|         krypty. Przytrafiło mu się to po raz pierwszy w życiu powołania.
442     4|              na to sadowienie się ich po stallach w rozruchu - po
443     4|              po stallach w rozruchu - po kilkanaście razy na dobę -
444     4|               śpiewaka przodowny. Zaś po stallach mnisze brody żują
445     4|              gęste dreptania chodaków po schodach i korytarzach wszystkich.
446     4|          wszystkich. Odrywały się raz po raz w ciszę czyjeś kroki:
447     4|            dzisiaj dzieło nasze, a on po tylu latach wspólnego trudu,
448     4|           nigdy swych myśli młodemu!"~Po chwili jednak kiwał smętnie
449     4|           doznań i widzeń" byle pełne po brzegi wszystkich mętów
450     4|                zaczytał się w księgę.~Po pierwszym okresie człowieczeństwa:
451     4|      przymierza w Testamencie Starym, po epoce Syna i Sakramentów
452     4|            nowych pogoniło pióro jego po obrzeżu karty. I pisze.~"
453     4|         zacznie się (wedle 63 pokoleń po lat 30), od roku 1890!~Wprzódy
454     4|               kazał przeor tę nowinę. Po czym schwyci się za skronie;
455     4|         Pewnie furtian poroznosił już po klasztorze tę nowinę.) Niczym
456     4|           poprzedniej przez lekarza - po krwi puszczaniu, powiadają
457     4|          wzdęła się w pęcherz siny aż po szyję i twarz... Wąż grzechu
458     4|            tam przywlekli, już było i po niej... Ustrzegł Bóg (nawet
459     4|       przepraszali mnie potem bardzo, po rękach wszyscy całowali,
460     4|             gromadami ciemnych biec i po ciemnych gdzieś kątach wyczekiwać
461     4|              księgi kradzione przezeń po klasztorach. I wzgardzoną
462     4|                Wybiegają za furtianem po korytarzach wszystkich dygocące
463     4|               na piersi przemykał się po korytarzach plotkarz klasztoru.~
464     4|         szukać i oni. Pobłąkawszy się po okolicy pod sam wieczór,
465     4|              bławe, a rozpinające się po nawilgłym powietrzu w koliskowe
466     4|              na progu kościoła uderza po trzykroć w odrzwia zamknięte.
467     4|            kościele działo. A gdy ona po niejakim czasie wyszła z
468     4|                otwieranymi cicho, raz po raz. Drzewa za furtą, nawałnicą
469     4|               długo targane w upiorne po nocy zjawy, teraz dopiero
470     4| przypomnieniem - i szeleszczą, szumią po oddalach minionej już burzy
471     4|           powietrza pełni, że słychać po oddalach jakoweś rozgwary,
472     4|              szum i szelest przebiega po wierzchołkach drzew; że
473     4|          grodzie gaszono już gromnice po oknach, a stróże nocni podejmowali
474     4|            głuchym echem rozległo się po mieście całym. I że ten
475     4|          układał, znów się zrywał, by po raz wtóry zapalać gromnicę.~"
476     4|             innych duszach~tułaczych, po wieki szukających szukaniem
477     4|           okna osoba otyła i wszczyna po nocy larum żałobne. "Ludzie
478     4|               osoba taka ważna, by aż po nocy?...~I jedyna oto w
479     4|        artista!..."~"Cicho tam, pani, po nocy bądź! bo na ratusz
480     4|               odbiega w głąb alkierza po swe kosztowne pierścienie
481     4|            wszystkie.~I gasły światła po wnętrzach.~Na tejże ulicy,
482     4|                które błąkają się dziś po grodzie i okolicy."~Z trzaskiem
483     4|                z ramionami obnażonymi po łokcie, a z gębą ognistą
484     4|        kowadłach... Chodź mi na stypę po poecie, i śmierci bodaj
485     4|          pomkną w przerażeniu. Bo oto po schodach domostwa rozlega
486     4|           Przymknęły się zbiry bliżej po drugiej stronie ulicy. Za
487     4|          stopy swej długiej.~Na stypę po poecie wkracza śmierć w
488     4|            powały całkiem, otwarty aż po stropowe wiązania domu.
489     4|              tam pewnie widać, teraz, po nocy, ciemność jeno ponura
490     4|            tylko ścielą czerwony - aż po te balaski nawisłego w izbie
491     4|           nawisłego w izbie ganku, aż po tę zieloną polewę pieca,
492     4|         chwili. I nalewa czym prędzej po raz drugi.~"Tam owo w kącie
493     4|             nam nie powinno. - Nalewa po raz trzeci. - Przedałem
494     4|            ten okręt z Zamorza, który po przetrwaniu nawałnicy dopływa
495     4|           świata, czasów i ducha - aż po nieukojów wędrowniczych
496     4|         nieukojów wędrowniczych kres: po Monsalwatu zamek sam i Graalową
497     4|                   Pogiął mu się kark, po kolana zwisła broda siwa.~"
498     4|             mnie z wami - bo inne już po grodach budują kościoły..."~
499     4|        kościoły..."~Gdy sięgnął teraz po dzban, już nic nalać nie
500     4|                Chyżo zwijał się snadź po tych niciach tkacz tej przędzy