Czesc

 1     1|     tropić ją wszędy zazdrością swoją.)~Budzi zamku nocna ponurość
 2     1|      całkiem świeże.~Tedy gadkę swoją tak chytrze grodzianom wykłada,
 3     1|       ociera - i przeklina dolę swoją. Nie żeby głodny był znowuż
 4     1| oświeconych. Prostotliwym pieśń swoją podrzucił pod progi. Zasię
 5     2| uprzedził kościelnego chłopca i swoją tu torbę podsunąwszy, czym
 6     2| rozgorzał, przysłoni brat twarz swoją. I wymadla w dłonie on żal
 7     2|        zadumał się, już nie nad swoją, lecz nad człeczą dolą.~
 8     2|   Przeżywał tedy marzyciel kaźń swoją w najokrutniejszych dla
 9     3|        myśli goliard - kompania swoja, ciepło, wino obiecuje się
10     3|         z poczciwości! Duszę mi swoją z tą skarbonką oddał - za
11     3|       Za was to - żaki! - pierś swoją lekarzowi wystawiam, skoro
12     3|        jeszcze dmuchając, rzecz swoją czyni. A i żywioły dla się
13     4|         wypędza w światy trzodę swoją. Ostatni wynurzył się z
14     4|     tymczasem popędzając trzodę swoją, przygrywa sobie na fletni
15     4|     pasterz doświadczony trzodę swoją: po samej skrusze klęczkowej
16     4|        przyniósł, ojcze, gorycz swoją: inny mnie tam cierń głuchą
17     4|        krzętną niecierpliwością swoją. Że zaś w odczytywaniu pomóc
18     4|       jak pod kozą, karmicielką swoją. I ssie grono ciężkie. A
19     4|    niedźwiednik oprowadzać będę swoją bestię - dziewkę swą - z
20     4|        najstraszniejszy niemotą swoją.~Aż się ozwało coś wreszcie
21     4|             Och, z matką bym ja swoją!..." - Wyrzuciły się ramiona
22     4|    rzecz każda postacią i duszą swoją. Zadumane zdają się w tej
23     4|        wargi mu podsuwa czaszkę swoją.~W trupim tchnieniu tych