Czesc

 1     1|       honorach dla nich zawsze się ponoć kończyło.~Goliard snuł się
 2     1|          których dla garści równie ponoć nie ma - jak szczęścia samego
 3     1|            dla się? A i w zbrodnię ponoć na pokojach królewskich?
 4     1|           do straży."~Szczere było ponoć to wszystko, razem z tym
 5     3|          grzeszne.~A nie daremnie, ponoć. Co chwila odblask pożaru
 6     3|           przed chwilą, dorwał się ponoć i do kościelnego dzwonu?!
 7     3|        Kukłą wesołkową nakrywa on, ponoć, tonsurę ledwie zarosła,
 8     3|     wścibstwo igrcowe - na żałosny ponoć koniec."~Głuchy łomot obucha
 9     4|           garnki lepią, nie święte ponoć i tańcują. Niech tylko z
10     4|            wyspie, wał je - wiekom ponoć."~Zwisać mu jęła głowa w
11     4|         się mnich. Nie skrzydła to ponoć wieją w oddali, spostrzega
12     4|     kolanach, już jej przeor dawno ponoć nie czyta - spostrzega mnich
13     4|         bodaj gniewu... Nie lepszy ponoć jest i ten mistrz twój -
14     4|         jaśniejszym i nie lżejszym ponoć od onych szat. I bijąc tam
15     4|         nad tym, że za ciężkie ono ponoć ku onym prządkom - które
16     4|            wszystkich, nie poradzą ponoć i dominikany! Ale gdy ta
17     4|            tych słów najsurowszego ponoć z pustelników, który wszak
18     4|         takie i widzenie. Nie inne ponoć i świadczenie. Opowieściom
19     4|        liche grosze położyć mają - ponoć! - również na tę drugą szalę.
20     4|           kościoła progu odjechała ponoć na księżyc. Tak i w sercu
21     4|      niedbale ich słowom. Wiedział ponoć, że dobry i zły porywają
22     4|            już tu ręka mistrza nic ponoć nie doda... Nakazuję wciąż
23     4| zapomnianego Arcypoety. Nie znajdę ponoć i bardziej płonego: osiądziecie