Czesc

 1     1|    ubytkiem, który łzami witać nam każe ojczyznę niedoli i szczęścia.
 2     2|        ramionach chustę, jak prawo każe. Zagadnięty, toczy w palcach
 3     2|    szczęście przyobieca. Czepeczek każe podjąć z wianuszkiem. I
 4     2| roztargnieniem oczu ratować mu się każe od nadmiernego przygnębienia
 5     3|           pod oczy Podjąć ją sobie każę."~Aż się sokół na berle
 6     3|          Zdołaszli to?"~Gdy przeor każe, potrafię."~ ~Pomówi się
 7     3|       łżesz na ten koniec - bo tak każe liche rzemiosło twoje. A
 8     3|           którą Kościół kochać nam każe."~"Gdym ci zawsze taka niepoczciwa
 9     3|        wiatrom dąć, ogniowi buchać każe! I niczego się nie boi.
10     3|           zatracenia, wspominać mu każe wciąż ową chwilę, gdy rycerz
11     4|   wspomnieniami doznań na świecie. Każe mu iść za sobą do piekarni,
12     4|            w wnętrznej skarbonce."~Każe mnichowi odpasać sznur.
13     4|          Pierwsze! mów za mną, jak każę!"~"Pierwsze" - powtórzy
14     4|           czasie o sobie opowiadać każe: czemu odbiegł od kamratów
15     4|            ciszy. I nasłuchiwać mu każe. Zło nie śpi w takich kątach
16     4|            nimfie znowuż zapominać każe.~Natury samej bachanalią
17     4|        wciąż kapryśnie i wystawiać każe piersi - nie wiadomo już
18     4|      ruinie. Lękiem oczu szukać mu każe dziewczyny - tam, na wieku
19     4|               Owoż święty Hieronim każe ojca odepchnąć precz! matkę,
20     4|     przekorą mnicha. Więc zejść mu każe z oczu - niech omięknie
21     4|           tym u nóg twych krzyczeć każe - skoro dusza twa najczystsza
22     4|        wszystkiego wywiedzieć, jak każe szpiegów rzemiosło.~Widzą
23     4|    osłoniwszy powagą i te strzępy, każe mu teraz odczytywać niecierpliwie