Czesc

 1     1|     Odtąd twoją jestem duszą i ciałem i napełniam tym radością
 2     3|       powiedzieć ci mogę, choć ciałem przypłaci, duszą żyć będzie
 3     3|       mu się w ramiona - całym ciałem, bo i nogi jego nogami jakoś
 4     3|       nim zuchowato, gdy całym ciałem uderzywszy o mur, nie poplątał
 5     3|  mnicha, otrząsł go znów całym ciałem.~"Frate, gdy cię ogień cielesny
 6     4|     wreszcie mniszego pełgania ciałem i duszą: odraza w nim dla
 7     4|      do ziemi, rad by jak kret ciałem się w nią wcisnąć.~"W jeństwo
 8     4| przeorowi ciężar z piersi: nie ciałem, a duchem zabłąkał się ten
 9     4|     stuli się cała i rozdygoce ciałem.~Chwycił ją mocno za ramiona
10     4|      spojrzenie wystawiała się ciałem.~"Nimfa!" - naszeptuje dziewczyna.~"
11     4|     rychły z niej powrót nowym ciałem i radośniejszą duszą: za
12     4|        jest teraz taki zwięzły ciałem, taki utoczony pod ramieniem,
13     4|        tylko i omamia. W rytmy ciałem się rzuca jak w obłoczne
14     4|    boki kłęby twarde. Krzepczy ciałem, pląsa zwiewną nóżką, aż
15     4|   Panek tak biegł przez pola z ciałem nimfy ostatniej. Eheu!...
16     4|     pieśń. I targnęła go całym ciałem, by zwrócić twarzą ku ruinie.
17     4|        twych, do nóg ci padła, ciałem u progu się powaliła wystawiając
18     4|       rzekniesz: wystawiał się ciałem - spłonionemu duchowi za
19     4|     pośrodku ogrodu, jak gdyby ciałem borykał się w tej chwili
20     4|    Wonczas dusza pogodzi się z ciałem.~Prorok czasów pochrystusowych,
21     4|     ustach.~"A słowo stało się ciałem! - zażegnywa gęsto przerażenie
22     4|     kolana - jak szlocha całym ciałem u nóg pani Śmierci.~Ona
23     4|        Głową w dół runął całym ciałem na ziemię. A powalony na