Czesc

 1     1|         społecznie dzieła. Ta się jeno skarga dobywała podczas
 2     1|         ciepłych płomyków otuchy, jeno błyski zimnego szydu nad
 3     1|          niej to chłopię w gieźle jeno: menestrel gęśle strojący
 4     1|           menestrel bosy w gieźle jeno ciemnym i rzemieniu za pas
 5     1|     pozierając nawet, kłaniał się jeno w tamtą stronę. Nie chybił
 6     1|            Diana druga, ~niech ją jeno złowię!"~Pani Diana groty
 7     1| poniechałem ja zupełnie. Prawdzie jeno świadczę, wręcz do was się
 8     2|     gniewu Pańskiego lamentem się jeno obwoływał z barłogu beznadziei
 9     2|          wszystko to razem byłoby jeno gnuśnymi targi i przetargi
10     2|         jakby całe to miasto żyło jeno targiem nieustającym. Gromadami
11     2|      wagantom wszelkim w kruchcie jeno, w przedsieni kościoła wolno
12     2|   maleństwa bose i w giezłeczkach jeno, wybłąkały się oto z izb
13     2|           mieczami. Nikt inny to, jeno Parsifal i Lancelot, wyruszający
14     3|          kamieniach po kościołach jeno oglądał, a w twarz ich cielesną,
15     3|          przełaman w pasie, głową jeno wygoloną widny, z rozstawionymi
16     3|          śmietniki i gnaty, jakie jeno zostawili nam ludzie w życiu...
17     3|          samą - od lat tylu dzban jeno wystarczać musiał.~Przygarnia
18     4|           a pogrożę gniewu Bożego jeno usłyszał. I poszedł - z
19     4|         nas pogrożę gniewu Bożego jeno dostał. Bo nawet kromki
20     4|         który za życia giezła się jeno dorobił i o niebieską nie
21     4|          teraz, po nocy, ciemność jeno ponura zwisa stamtąd na
22     4|       życiu i poetów gęśle: posąg jeno ze spiżu budzi przeszłości