Czesc

 1     1|         chłopa. Z piskiem uciekały precz dziewczęta co sromliwsze.
 2     1| spojrzeniem odrzuci dworaka od się precz. Kłania się książę jeszcze
 3     1|           sama - oddaliły się stąd precz. Chłód barw niemych zaległ
 4     1|     ojcowie, i odtrącili je od się precz - między mieszczany. Ci
 5     2|        zimna. I odepchnie wreszcie precz życie nawet samo."~"O kimże
 6     3|         linochód aż kubek z kośćmi precz odrzucił zażegnywając się
 7     3|          za każdym razem od garści precz - nie mógł się jej domacać.
 8     3|            z gościńca i uciec stąd precz, dokąd nogi poniosą. Bramy
 9     3|       piersiach i odepchnie od się precz. - Nienawidzę!... Czemu
10     3| Ostawajcież tedy z Bogiem. Ja stąd precz odchodzę - pewnie w zbirów
11     3|          garścią za ramię, odciąga precz - gdzieś na dalsze izby
12     4|          czołem przy legł, odpycha precz:~"Po coś tu się zwlókł,
13     4|         kleszczem chwyta i odciąga precz od żywego kamienia.~"Frate -
14     4|          Do kobiety czy od kobiety precz - gdy z myślą o niej - jedna
15     4|            samego odtrącili od się precz - na rynki grodzkie!"~I
16     4|             Odpycha skoczkę od się precz. I powiada, że nie obije
17     4|          się zaczai, zając szparko precz odbieży gdzie indziej."~
18     4|           aż póki nie zepchnęło go precz, jako coś niepotrzebnego
19     4|       Hieronim każe ojca odepchnąć precz! matkę, powaloną na progu -
20     4|         Myśmy go od się odepchnęli precz! - wybuchnął przeor, nieskłonny
21     4|     Odepchnął przeor mnicha od się precz. A i uszy przysłania przed