Czesc

 1     1| Siejemy, bo i zbieramy troski nasze na jednej wciąż grudzie.
 2     1|     słuchaczki i dobrodziejki nasze... Druhu symfonisto, rozdzwoń
 3     1|     panie, a i poetów, widzę. Nasze słowo nie święte. A gęśle
 4     2|       cała?"~"My po zarojenia nasze garścią w życie nie sięgamy.
 5     2|  progiem, by omadlały grzechy nasze młode! Dosyć diabłów cupi
 6     2|     klęczki. "Odpuść nam winy nasze!" - jękło w nim wraz z tym
 7     3|    pokochałam ja te przepychy nasze, ale razem z wolnością moją...
 8     3|      więc, jak my tu wszyscy, nasze sztuki wolne! I razem naszą
 9     3|     niebie mieszka i ku niemu nasze tęsknoty. Ale działania
10     3|       tęsknoty. Ale działania nasze na ziemi ziemską stoją podnietą,
11     3|  zgadniesz nigdy, jakie słowo nasze i kiedy ziścić się może
12     3|       któryś roztęsknił serce nasze ku niedościgłości Twego -
13     4|       Archigoliarda. Takie to nasze drogi poetów - za widmem
14     4|       zostanie, gdzie i kości nasze."~I na to cierpko odpowie
15     4|      skąpo o pieśni i wiersze nasze: żaden z nas imieniem się
16     4|      on to właśnie i te gęśle nasze zapowiedne, i nas samych
17     4|    żywymi... "Odpuść nam winy nasze, nie czyń z nas Kajfasze!" -
18     4|       przejmują się tak bywa, nasze kobiety, że gotowe i w sprawach
19     4|       mieliśmy dzisiaj dzieło nasze, a on po tylu latach wspólnego
20     4|   niechybnie! nie pomogą tu i nasze pacierze... W tej chwili
21     4|   bardziej żałobny.~Hejże! to nasze przebicie się wczoraj! -