Czesc

 1     1|                 nie odpartych immundis... Żywe kamienie grał w wiecznych
 2     1|                 wciąż w skroniach... A te żywe kamienie po kościołach teraz
 3     1|             licach frasobliwość wieczna - żywe to wyrzuty sumień naszych: "
 4     2|                 zachwytem, że te oczy jej żywe krzyknęły nieomal:~"Lancelot
 5     2|                wszędy tłoczą się kamienie żywe. Że zaś ich kształtu i świętości
 6     2|                dobyło się z niej jakby to żywe i twórcze tchnienie Bożego
 7     3|                 roiły się wciąż po głowie żywe spiże ku ozdobie kościoła,
 8     3|          uwysmuklają się jeszcze bardziej żywe kamienie pań świętych. Bo
 9     4|               porwaniu się ludzi przodują żywe kamienie grobów i żonglerowych
10     4|                   odpowie goliard, że gdy żywe słowo pieśni i wierszy martwe,
11     4|                 zatai swoje, wyprze się w żywe oczy, zabałamuci. O, jakież
12     4|                   na tych bogów cmentarzu żywe kamienie przemówiły doń -
13     4|                   się nagle pod słońce by żywe serce człecze.~Jak gdyby
14     4|                  nam w duchu uwyraźnia, a żywe serce nadawa wszystkim rzeczom
15     4| najszlachetniejszym winem upojenie? gdzie żywe płomienie w ogniu piersi
16     4|                  piękna, jakie być może - żywe po wieki źródło rozradowania
17     4|                   ujrzał wczoraj w oberży żywe zjawy tych z dawna marzonych
18     4|                  zaprzepaszczeń wszystkie żywe spiże.~Chodzi mistrz tam
19     4|                 czasów życie i kolory.~Za żywe kamienie postawiłem wam -
20     4|           wywiodła z kościoła jakby bram, żywe spiże rycerzy błędnych -