Czesc

 1     1|    jeszcze tylko po jarach pól, kędy je czasami przypomina Echo.
 2     1|      Targnęła się dłoń rycerza, kędy rwały się jego oczy: koń
 3     1|      całkiem jawnie po zamkach, kędy z rycerstwa dwornym dla
 4     2| piersiach takich jak ty kobiet, kędy się purpurą ich żył zabarwiły
 5     2|       przodem w kościoła progi, kędy wzywał dzwon.~Za tym zapłakanym
 6     2|      zamku, to mu się ją wyśle, kędy zechce - i do klasztoru
 7     2| wkroczył niby w magów pieczarę, kędy po kuźnicach kowale uparte
 8     2|           odkryły to już żaki - kędy w gęstym szeregu czwórlistków
 9     3|   zmarszczkach sędziwego wieku. Kędy spojrzysz: kadłuby murów,
10     3|    droga, i po naszych grobach, kędy my je targniemy za życia!..."~
11     3|    kompanii, po onych łaźniach, kędy ich w piątki jedynie z Żydami
12     3|        kreśli coś ku górze... - kędy się ta droga mleczna z gościńcem
13     3|    naświetlonej wnęki kościoła, kędy w blasku miesięcznym uwysmuklają
14     4|       będzie wiedział na pewno, kędy droga do Paryża, i wskaże
15     4|    wejrzyjcie na mnie:~Byważ li kędy żalu moc, równa mej boleści?...~
16     4|      się ku brzegom strumienia, kędy pięć kolumn białych pod
17     4|     oglądając się na nich, iść, kędy dusza wzywa. Do pustelni,
18     4|  popędził bosonóż ku studni.~Bo kędy rzuci okiem, słaniają się
19     4|         tył wyciąga, poza się - kędy umknąć się wraz gotów pod
20     4|     złym miejscu - za granicą - kędy niejedna już dusza dokończyła