Czesc

  1     1|            domów Bożych. Aż dziwnie, że się tu palma znalazła. Bo
  2     1|        zmurszałe w grzybiej pakości: że braki najgnuśniejsze, które
  3     1|             grosze. Bywało wszelako, że czyjeś zęby żują odruchem
  4     1|             spraw duszy jak i ciała. Że zaś łoża snem już tylko
  5     1|      świeckie i duchowne.~Powiadali, że Pan Jezus, ukrzyżowan, nie
  6     1|              ludziom pod pierzynami: że jak miasto w potrzebie obronią
  7     1|          chwyci. ,,Wydroż ty, wydro, ze świata ucieszna, najdziesz
  8     1|             i wesołki pląśne, i żaki ze szkół świata zbiegłe, i
  9     1|       wysypał się rychło z kościoła, że omal nie starczyło miejsca
 10     1|            na nim rozdygota dzwonki, że choć sama murem stoi, drgają
 11     1|              tak wystraszoną za ręce ze ścisku ludzkiego wyciąga
 12     1|              sobie. A to zawołanie - że wzbronione - tym bardziej
 13     1|              mieszka, niźli szydzić, że rybałt długą tęskliwość
 14     1|          gdzieś bywał. Bo szyję dam, że przed biskupi mi sąd należysz!...
 15     1|           ulice śpiewak ledwie gęśle ze smyczkiem, a i ten grosik
 16     1|              od ich rozpytywań, jako że opowiadacze romansów wiedzą
 17     1|        prawdziwie nam dziś przyszło, że słuchają nas już tylko żaki
 18     1|          między kolumnami stoi pani: że bez płaszcza, od kolumn
 19     1|         plugawi.~Tak zszeptywały się ze sobą mnichy czarne po stallach
 20     1|              się baniaste podwiewał, że zdawał się rycerz jak ten
 21     1|             takie zacisze stłumione, że ledwie się w nich słyszeć
 22     1|              tej chwili tak dziwnie: że z tej tęczy słonecznego
 23     1|        wziera. Nie dziwię się teraz, że go przed rokiem w zapatrzeniu
 24     1|              nagła melancholii smęt, że w tej chwili zgasła dlań
 25     1|            dobra gwiazda na niebie - że nie ustokrotnią się już
 26     1|             powiedział do się. A oto ze wszystkich mroków i ciemnic
 27     1|            Dym kadzideł sczołgał się ze schodów chóru i snuje się
 28     1|        Ledwie spostrzegli słuchacze, że tego pytania szloch i echo
 29     1|              nogi pajęcze. Czynił to ze statkiem i bardzo roztropnie.
 30     1|             ku sobie cwanymi minami. Że zaś dzisiaj wszystkie już
 31     1|          chytrze grodzianom wykłada, że choć wyśmiewa wszystkich,
 32     1|           niego czai..."~Mieszczanie ze śmiechem, ich żonki z nadąsaniem
 33     1|           gładko się dalej potoczy: "Że zaś po miastach skąpo, jak
 34     1|              jakby na zaświadczenie, że i życiu tu samemu brak wszelkiego
 35     1|           serce; już nie o to nawet, że nie pokarmiono go dziś nigdzie,
 36     1|     pokarmiono go dziś nigdzie, lecz że mury w tym grodzie ponure,
 37     1|              pełne niemej przedrwiny ze wszystkiego, co nie jest
 38     1|            nim zarobkiem z piekarni? Że też w tym zatraconym mieście
 39     1|           był znowuż tak bardzo, ile że... "Nie łkajże, człeku,
 40     1|         rodzą - oneż to wytrąciły go ze spójności katolickiego świata. "
 41     1|          dziewczyna.~Ale tyle tylko, że się nacałować zdążyli, bo
 42     1|     spokojnie kartę odwraca na znak, że się nie kwapi.~"Moja Muza
 43     1|              mieczami.~I uprowadzili ze sobą. A śmieją się i drwią
 44     1|            nagle, w tej myśli chyba, że na rynku tego miasta i on
 45     1|     prawdziwie sercem tak dziś moja, że niejeden z was, panowie,
 46     1|       opowiedziały się za wagantami: że naród to wolny; że gbur,
 47     1|        wagantami: że naród to wolny; że gbur, kto się na słowo igrców
 48     1|             na słowo igrców obrusza; że dawniejszy obyczaj za podniesienie
 49     1|           nie stało. Pewnie dlatego, że mu wisieć sądzono."~"Takiego
 50     1|         wyłazi z miasta. Tyle tylko, że straży u bram grodu swe
 51     1|      zwłóczono zbroje i macano rany; że zaś nieważne okazały się
 52     1|              bękarty."~Czuł goliard, że i w niego tu coś trafia;
 53     1|            na ich korzyści - i chodź ze mną"~"Dokądże to?"~"Szukać
 54     1|             bary jak u niedźwiedzia, że ta główka rycerza na nich
 55     2|           mnie gębą i zgromił okiem, że śmiem przyjmować takie zastawy.
 56     2|         przed mizerykordią w piersi. Że wywyższony podchlebstwem
 57     2|      zasiadając naprzeciw niego tak, że go kolanami dotykał. - A
 58     2|              w których ta siła jest, że na piersiach noszone powracają
 59     2|          lekarz prawdziwie powiadał, że tęskliwiec tylko się znędznia
 60     2|             Chyba nie" - odrzekł jak ze snu, nie obejrzawszy się
 61     2|              najbardziej dociśnięty, że przed samym sobą upokorzeń.
 62     2|            skórkę tak rozpieszczoną, że i jedwab sam dla niej za
 63     2|        muszlami na kołpaku, na znak, że z Ziemi Świętej idzie. Ci
 64     2|        goździki o woni oleistej.~Ale ze wszystkich korzenności najbardziej
 65     2|              pana z takim zachwytem, że te oczy jej żywe krzyknęły
 66     2|    poniektóre o mocy tak skutecznej, że nie radzęć nosić, gdy masz
 67     2|            Za morzem przytrafia się, że wraz z rosą z najczystszego
 68     2|              ją trącała; skrzyżowały ze sobą pytające spojrzenia
 69     2|               nie wiedząc już nawet, że głośno wypowiada te odczucia
 70     2|              A goliardowi zdało się, że to dwa krzewy różane w powojowym
 71     2|              wielkie obietnice wabią ze wszystkich kramów na odpuście.
 72     2|              idzie na sąd ostateczny ze szkaradą skąpstwa swego
 73     2|          siepać na wsze strony jęły, że pękają oto w podłuż wąskie
 74     2|          przedtem było, domyśla się, że to pewnie napomnienie za
 75     2|           odgadywały one półzwierze, że tak się panowie przyoblekają
 76     2|               Owiał duszę tak mocno, że zdmuchnął mu w myślach nawet
 77     2|         doznań pospólstwa i rozważa, że wszystko to razem byłoby
 78     2|        wszystko każdemu rozkazujemy, że kto z dzielnych wierności
 79     2|          miecz mój nawet ośmieszyli, że się w onej zwadzie na zamku
 80     2|        Postacią Maura uprowadzają go ze sobą ci ratownicy. Familia
 81     2|            tym żarliwiej się modlił, że on nagły war w żyłach jął
 82     2|          piersi wyrzut takiego żalu, że się pod tym głosem samym
 83     2|             znów ciszy postrzegając, że franciszkanin niewymowny
 84     2|          odpust dzisiejszy przyszedł ze świata arcysędziwiec on
 85     2|              zwalczał, ten powiadał, że nie wiadomo, na co się wyrok
 86     2|              wyrok królewski obróci, że na gniew króla jest gniew
 87     2|            inny, rycerski - trzymają ze sobą pany. A obcych rycerzy,
 88     2|             oto zrodziła się plotka: że na odpuście dzisiejszym
 89     2|        rezonem, temu osobliwie rade, że przysmalać mistrz będzie
 90     2|          suto pod piersią wypiętych, że się każda jak brzemienna
 91     2|            skorupy cnoty. Powiadała, że panną chce zostać! dla nieświętości
 92     2|           procesji. I pojęli rychło, że do sumień własnych było
 93     2|            swego zamtuza - na lubość ze śmiercią kościaną chyba,
 94     2|    przypominały ludziom słowa Pisma, że Bóg jest wysoki, straszny,
 95     2|            tłoczą się kamienie żywe. Że zaś ich kształtu i świętości
 96     2|     rozblaski zachodu, więc zda się, że po tych Jakubowych drabinach
 97     2|             wielkim lamentem dzieci, że ich na procesję nie poniosły
 98     2|         rzesze wszystkie. I zda się, że oto ludu świąteczną nadzieją
 99     2|     złotników i płatnerzy, górą omal że nie zamkniętej sutymi okapami
100     2|           lubił odnosząc się do nich ze wzgardliwą niedbałością
101     2|          taki rozmaszysty człek był, że dla okazania, co kuźnia
102     2|         chwili kiwał smętnie głową.~"Że baby w twym domu nie ma,
103     2|          dążeniach swych był?... Owo że tych ramion i goleni potężnych
104     2|              ani żona, ani bachorki: że jednym i dla tego jednego
105     2|              tego jednego tylko żył! że ona zaciekłość dożywotnią
106     2|              dawnych bohaterów znał! że zęby w sercu miał - jak
107     2|            dziwnie zdało goliardowi, że ramię jakieś przemocne podwiodło
108     2|            go całkiem. Zdało mu się, że wstąpiwszy na śliskie tu
109     2|         wyraz mąciły Muzy pogańskie, że niebawem, pod gęste dzwonki
110     2|           kościoła nawet, postaciami ze spiżu, wtargnęły żonglerowych
111     2|      stojących tuż obok w kruchcie - że owo wszystkie fortuny dary,
112     2|          było wolno, zwraca ku sobie ze wszystkich naw wejrzenie
113     2|           Boga za kamratów i za się, że już tylko wargi gryzł i
114     2|              w tej chwili dzieje ani że mu coś raz po raz głowę
115     3|              mogły wiedzieć kobiety: że w łówkę domysłów swoich
116     3|            na gardło nimi wskazywał, że głosu nie dobędzie przed
117     3|       wybiegała ku niej myśl mnisza, że jej zdrowie, jak trzeba,
118     3|          powtórzcie jej niewiasty. I że mnich ani więcej myśli w
119     3|            kobiety. "To dworska dama ze spowiednikiem dworu."~Ślepną
120     3|             zaciszenie wśród tłumów, że słychać z dala ciężki chód
121     3|              okrzyk ludu tak gromki, że otrząsły się z świętych
122     3|             zstępował, spływał mnich ze schodów kościoła ku strzemionom
123     3|              berle pani strzepnął, a że oślepion w tej chwili kapturkiem
124     3|          pani w oprzytomnieniu onym, że wszak to brat franciszkanin
125     3|           rozjaśniła jej twarz: jako że kobieta z dobrego zawsze
126     3|              Dziwi się pani w duchu, że mnich jest tak zakamieniały,
127     3|           powiedziesz. I powiesz mu, że jeśli króla przebaczenie
128     3|     płomienieje w tym napatrzeniu.~A że nie dość korne to olśnienie
129     3|             o rycerzach Graala, jako że żonglerzy po piekarniach
130     3|       piekarni takich kolorów życia, że za oczyma śćmiła mi się
131     3|           swych piersi, myśleć musi, że wszak to malarz, piękności
132     3|             się niesamowicie wydało, że skinęła oto, by pochodem
133     3|             on cap, a gdy się zdało, że zbodzie rogami w napędzie,
134     3|                z powagą koniecznie i ze smutkiem na końcu - by nie
135     3|              gadkarz na rynku. Tylko że ta powaga i smutek nie udzielały
136     3|     skłonność wzięła kobiety ku nim, że się same ich psotom nastręczają:
137     3|    Popędziłabym w pola, żeś wesół! I że się nie naprzykrzasz wciąż
138     3|          trza w skrzynię pod klucze, że my to już starki nazajutrz,
139     3|           mężów godności... Myślisz, że się powstydzę? lub poboję?
140     3|              swym gieźle podwiewnym. Że za pieśń śpiewaną na kanoniach
141     3|              uszu taneczników - rad, że się tu czulsze nastręczają
142     3|            choć grosik!"~"Jam wasz i ze szkatułą oną!"~A że mnich
143     3|           wasz i ze szkatułą oną!"~A że mnich leży jak kłoda, choć
144     3|             głowę sczmucił, za szatę ze skrzyni najdroższą, rozrzutnico
145     3|              srom mój... A wiesz ty, że one twe goliardy i rybałty
146     3|           się sam do takiego gniewu, że mu wraz spęczniała grdyka
147     3|             teraz cieszyć mają, jako że w onych urągowiskach młodzieży
148     3|          wiedział, za co cię kanonik ze społeczności chrześcijan
149     3|          żywocie świętego Antoniego: że nie szatanów są natury,
150     3|              nie szatanów są natury, że i w pogaństwie nawet nie
151     3|             o którym się zwiedzieli, że przyszedł na świat zbawić
152     3|             świat zbawić wszystkich. Że prawdziwie tak było, a wierzący
153     3|         powiadają. Są, którzy mówią, że gdy pani Diana postarzawszy
154     3|        zaszytych, i drażnić słowem - że bydlęca. Aż się goliard
155     3|            na pouczenie.~Zaś widząc, że od jego czarki kolejno wino
156     3|        kolejno wino nalewać zaczyna: że mu tak świadczy przy kamratach -
157     3|         chcąc tym pewnie powiedzieć, że go tu siłą przecie nie ściągała,
158     3|         zawsze najbardziej przylepne ze wszystkich zalotników, bo
159     3|            izbę okrzykuje.~"Powiada, że się nazywa Helena."~"Czemu
160     3|         muchy, a przecie rada widzi, że się za nią po izbie wciąż
161     3|               a po trosze i dlatego, że coś z pana natury jest zawsze
162     3|          tymczasem swarzył się o coś ze skoczką. "Gdym ci taka niepoczciwa,
163     3|               Wiedz, pyszna kobieto, że są godniejsze pięknych wierszy
164     3|          obyczaju poczciwości. Tylko że onych piękno ledwie chóry
165     3|     wszystkich. Ten i ów jeszcze się ze swoim rozstać nie może:
166     3|         otrzymał najcenniejszą szatę ze skrzyni, tu się z niej rozdziać
167     3|        bezbożnego grania.~Menestrel, że swój grosik rychło przegrał,
168     3|              na stronę fortunnego. A że skrzat mały nie mógł docisnąć
169     3|             opodal na ławie; ale czy że ramię było za krótkie, czy
170     3|           ramię było za krótkie, czy że książka sama odsuwała się
171     3|        miejsca i stara się pociągnąć ze sobą żonglerów.~"Chodźmyż
172     3|           trzeźwego niepomne i rade, że się psota sama nastręcza,
173     3|             drugie oko. I stwierdza, ze herold to tylko czerwieni
174     3|              oczy, aż strapione tym, że takiego stroju nie widziały
175     3|          umila zdrobnieniem postaci, że zwrotna jak ten ptak na
176     3|             te chobotki niewieście - że jakaś szparkość tupotliwa
177     3|               nędzą się zowie. Tylko że dla goliarda i nędza za
178     3|             sercu dumniej się stało, że nie skoczkę lichą masz..."~
179     3|              w nim i brykał, szydził ze wszystkiego trefnym słowem,
180     3|              pan radca miejski sam i że masz własną żonkę pod pierzyną?
181     3|              Zapomniałeś przy winie, że mi za pyszny baldachim twego
182     3|           dośćże ci, wagancie durny, że ja bym za tobą i na ostatnie
183     3|             łoża! Tylko nie mniemaj, że mi tęsknie od złotej gdzieś
184     3|           wydymi i ta siarka piekieł ze łba, wysuszą się łzy kajania.
185     3|           Kobieto, Bóg mi świadkiem, że nie o tobie myślę, gdy mi
186     3|        głowie, i dumie mojej!... Owo że tak pięknie roisz przeze
187     3|           pięknie roisz przeze mnie, że się tym delektują oświeceni
188     3|        Radujże się, człeku, z życia, że prócz lubości dla się, jeszcze
189     3|          razem naszą dolę wagancką - ze wszystkim, co na niej twój
190     3|                 powtarza goliard jak ze snu. - Gdy wszystkiego już
191     3|      runięciu o ziemię zdało mu się, że jakowaś zamieć gwałtowna
192     3|        przeniósł się sprzed kościoła ze swymi worami i w drugie]
193     3|            naród. Rad był tedy i on, że go od smrodu tych kalek
194     3|             wiesza się z desperacji, że go poniechała nawrotem do
195     3|              nie śmiechy! Znaczy to, że dola wasza ziemska i w wieczność
196     3|           wieczność za wami pójdzie: że i w piekle nawet żaden z
197     3|              w sercu waszym plączą - że gotoweście zawczas matkować
198     3|          całkiem ozdrowił. Nie dziw, że mu wino tak rychło uderzyło
199     3|               a nie zleciał przecie; że znów suniesz dalej z oczyma
200     3|           tak wypełnia piwnicę całą, że owo i ten zapach beczki
201     3|               Nalejże poczciwą ręką. Ze wszystkich kobiet tego miasta
202     3|            myślą zawczas ustateczni, że my chwilą, a trwaniem syny,
203     3|         stojący załatwiał się lekarz ze dzbanem. Za każdą tylko
204     3|             doń wszyscy, rozumiejąc, że człek to pogodny, który
205     3|          oczkach stulonych.~"Szkoda, że tę skoczkę waszą już diabeł
206     3|             jej pochwały tak groźnie ze swą bestią poczynał, że
207     3|              ze swą bestią poczynał, że niemieli widzę. I linochoda,
208     3|             przed nimi. Każdy czuje, że rzuci w tej chwili słowo
209     3|              na hazard jak kości.~"A że was tak zło samo przez igrę
210     3|           nie wyzna Kościół rzymski, że zło światem rządzi, jako
211     3|             zło światem rządzi, jako że zły Bóg go stworzył. Dobry
212     3|           zaznał przy skoczce. Tylko że z nim do żadnego udziałania
213     3|         piekło strącą, ale to pewna, że tęsknotom i dążeniom osiadłych
214     3|       Linochód ujrzy z przerażeniem, że lekarz ma na grzbiecie szaty -
215     3|          ścichną tak nagle i głucho, że aż dziwnym wydało się to
216     3|             z otrząsem zalęknienia - że nie zgadniesz nigdy, jakie
217     3|         wolnym!" - zadudni nagle jak ze studni spod zawartej przyłbicy
218     3|              ciężarem. Za tą kolumną ze spiżu teraz dopiero ukazał
219     3|            opadają... Beczka, widzę, że sam Bacchus mógłby siąść
220     3|         wojowników jakichś plemię.~A że ledwie pomrukiem odpowiedzieli
221     3|         czoło żelazem czerwonym... A że w dzień waszego pobytu to
222     3|            biegały mnichy na ratusz, że opatowi benedyktynów zginęła
223     3|             tej chwili goliard jakby ze snu nagle ocknięty.~Aż się
224     3|            temu na sądach. Powiedzą, że od jakiej radczyni za lubość
225     3|        lubość przy studni dostał i - że żak - oćwiczą na goło.~"
226     3|             rozruchu już pogaduje? I że wy właśnie tej nocy rozpocząć
227     3|        gotówem wierzyć z płatnerzem, że radzi nieradzi bić się dziś
228     3|              razem, lecz westchną.~A że mleczna w przyszłości baba
229     3|              uprzedzałem cię jednak, że nad dzisiejsze to moce człecze
230     3|        załamuje nad łydką. Nie dziw, że się ruszać nie możesz. Boli?"~,,
231     3|         klęczał oto pod dymnikiem. A że gęślarz, więc i z miecha
232     3|           jest twoja sztuka, kowalu! że w niecierpliwej gorącości,
233     3|           uformowanie kształtne... A że każda rzecz zdziałana ma
234     3|    kościelnym, na których zdziałałem ze spiżu wszystkie klęski rodzaju
235     3|         Golgotę przypomną sumieniom, że onego to wszak skarbu Józefa
236     3|            pytaj goliarda!"~"Choć on ze mną pić dziś nie chciał -
237     3|             te igrców żale i utyski, że się między nich do stołu
238     3|              ambitem i ona. "Pewnie, że wolno." Więc dadzą pokój.~
239     3|         użaleniu się nad ich dolą. A że od mnichów i klerków nauczyli
240     3|         wybucha płaczem tak rzewnym, że ściszyło się nagle w izbie.~"
241     3|          wąsa. Może i z tego powodu, że nieco serca kobiecego poczuł
242     3|         kilkakrotnie, jakby na ulgę, że pożar to nie w gospodzie,
243     3|         znalazłby a rycerz sam. Jako że właśnie te mdłe spazmy kobiece
244     3|            płaczu przyczyną! I bodaj że dla większych jeszcze rzewności
245     3|        płacze.~Zawodzi, tym bardziej że postaci obu panów w nyży
246     3|         pancernych powiadają do się, że on popłoch pożaru w mieście
247     3|              sobą któregoś tu z was, że się wolnym ptakiem obwołał
248     3|         wierzch jego pawęży uderzył, że mu ją kantem w podłogę wbił
249     3|              poproszę, nawet kłonicy ze sobą nie wezmę, tylko pierwszego
250     3|              wezmę, tylko pierwszego ze zbirów za nóżkę ujmę i nim
251     3|          głuchego uporu. Wiedziano - że gdy taki upór swój ruszy,
252     3|            uśmiecha się ku nim - tak że zaszemrzą wraz kłótliwce
253     3|          swego słowa.~Czuje goliard, że żakom bardzo potrzeba, by
254     3|      opłomienienie duchem przenikło, że choć z na pół otwartymi
255     3|          może. I zdało mu się teraz, że nie on zwierzę, lecz ono
256     3|      zniewolenia w tej doli na opak: że nie poskramiacz bestię,
257     3|          potem. Zdawać by się mogło, że człek zrywa z siebie wszelkie
258     3|              mi który siekirę jaką!"~Ze wszystkich końców i zakamarków
259     3|          znów tak dziarsko ochoczej, że aż tanecznej prawie. Jakby
260     3|          hycasz? czego się cieszysz? Że się tu ludzie lada chwila
261     3|         pewnie stare igrce oraz żaki ze wszystkich szkół świata
262     3|             Zaś te ludzisk pośpiechy ze stągwiami lub ciężkimi kubły -
263     3|       kobiecie o myśli Gdy świata... ze wagantami a grodu mieszczanami
264     3|              okrakiwali dominikanie, że z wagantami Z ł o samo nawiedziło
265     3|          może w oprzytomnieniu onym, że gdzie się takie nagłości
266     3|             postaci tak odcieleśnia, że owo parobczak konny błędnym
267     3|             niewidy odmienia zda się ze postacią Panka, gędżca i
268     3|            sama - wagantów bojownica ze świata smutkiem! Mnicha
269     4|            stronę skręcić mu każą. A że rozkaz nierychły, więc ten
270     4|            był kacerzom ten Pasterz, że idzie, jak mawiali, z czasów
271     4|               Żem człek uczony?... I ze świeczników wiedzy niejeden,
272     4|          posmakiem jakby krwi samej, że się tęgo biło o coś, ku
273     4|      mitrężył dziś nazbyt po drodze. Że śmierć u bramy grodzkiej
274     4|              się szarpnął znienacka, że aż wyrwał swemu panu łańcuch
275     4|           przy ciele gęślarza, tu ją ze sobą przywiodły. "Ma całe
276     4|             świecie zazna, Zwłaszcza że i z gospody niewiele zostało
277     4|              z nimi w światy, prawie że nie wiedząc o tym.~Kobieta
278     4|          może wcale już nie wróci...~Że za gruba?... Schudnie, nie
279     4|            gościńcach przebiegnie... Ze gęba jej się świeci? Zblednie,
280     4|              wszak wiecie najlepiej, że wszystkie one: brylantami
281     4|           jest to miasto od żaków, a ze wszystkich świata stron
282     4|             do goliardowej familii i ze szkół jak do rodziny powraca.
283     4|            młódź przyciszać musiała: że te pieśni goliard nawet
284     4|           już całkiem nie lubi, jaki że nazbyt często ryczą ją żaki
285     4|              słowo, sami - wytrącony ze społeczności chór człowieczeństwa..."~
286     4|           murów zacieśnienia. Skoroś ze mnie świata włóczęgę uczynił,
287     4|           razem struchlał mnich tak, że o zażegnaniu nawet zapomniał.~"
288     4|       dominikanie zburzyć tę figurę, że kacerska: pogańskim kształtem
289     4|              świtem, odzywają mu się ze wszystkich stron miasta
290     4|              mu była najpiękniejsza, że zawsze do Tej tu podobna.
291     4|          oczy Przenajświętszą Pannę. Że oślepnąć musi, powiedziano
292     4|               Powiadał przeor dobry, że grzechu w tym nie masz jeszcze
293     4|         poszumie smutnym. - Sprawię, że nie odtrąci cię od furty
294     4|          którym powiadają pokutnicy, że jest jak rozdarcie żagla,
295     4|        rozmarzeniu piękności swojej, że za twym uściskiem wstąpi
296     4|             I starł się w tej chwili ze szczękiem miecz w dłoni
297     4|                Nastąp!"~Natrze mnich ze wszystkich sił - nie swoich
298     4|          słusznie czynisz, włóczęgo, że się do Tej tu garniesz,
299     4|              lecz łaska Boża. A czyś ze szkatułą i cenniejszych
300     4|          furty żonglerów i goliardów ze świata: są jak oni "mdli
301     4|               o których mówił Paweł, że im wolność na pokażenie
302     4|             godzi się nam zapominać, że żonglerów to opowieśćmi
303     4|       przeora. I błożą się tą myślą, że są igrcami przed Bogiem.~
304     4|        lekceważenia spraw ziemskich, że przy duchownym pouczeniu
305     4|        kułaku - wydało się mnichowi, że zmora tej nocy dościgła
306     4|           nocy dościgła go w celi.~I ze zgorszeniem nieomal postrzega,
307     4|      postrzega, jak żwawo podjął się ze skrzyni przeor stary, witając
308     4|        pieśni i wiersze na świecie i że chętnie ich się tu posłucha,
309     4|             posępnie coś odpowiadał, że zamilknąć po, no goliardowym
310     4|             cierpko odpowie goliard, że gdy żywe słowo pieśni i
311     4|         podczas nie czynią, jak owo, że się piersi swych żarem przykładają
312     4|           drodze. A gdy się im wyda, że choć niejakie w niej ocknęli
313     4|         wobec tego nad swą księgą; a że przywiązany do stołu, wyjść
314     4|             gór."~"I tenże ci mówił, że Pitagor to po piekle i czyśćcu
315     4|            pośpiechu spędza goliarda ze skrzyni. Nurzając się w
316     4|          plecach.~Z tymi słowy dobył ze skrzyni księgę skórzaną. "
317     4|         goliard w nowym osępieniu.~A że przy tym mnichom po dwakroć
318     4|            Zasię tamto drugie bodaj (że to jeszcze jem wypomnę!): "
319     4|             goliard w takiej złości, że aż kaptur osunął mu się
320     4|            się w nim wszystko burzy, że te gniewy w wielki niespodzianie
321     4|             tu do mnie nie przyszedł ze spowiedzią, wiedzieć nie
322     4|         odłożyć - ...Dante?... Który ze strun naszych wszystkie
323     4|             twojego Zakonu mesjasze, że swe Jany..."~Tu goliard
324     4|             wydało się w tej chwili, że słyszy głuche podzwonne
325     4|       udręcza jak ten wyrzut głuchy, że się nie dość dobrym było
326     4|           vagus!... A nowych wierszy ze świata - widzisz - nie powiadał
327     4|       przeora. I duma:~"Przybiegł tu ze świata jak do prawej rodziny
328     4|          duszy."~Zdało się mnichowi, że zerwie chyba w tej chwili
329     4|            samo osądzone się czuje - że owo stare, że z życia odchodzi,
330     4|            się czuje - że owo stare, że z życia odchodzi, że nie
331     4|          stare, że z życia odchodzi, że nie ma już uczucia z żywymi... "
332     4|             tak ojcowskie wejrzenie, że spod kaptura nad księgą
333     4|      naczytał w księgach tyle ducha, że mu owo i cedrowe drzewo
334     4|              u szyi, dlatego niczyj, że bezpański.~Rzucił się w
335     4|           tym śmiechu zębów białych: że owo zaklęć śpiewanych mocą
336     4|             murów smutku i śmierci - że nie został, nie został w
337     4|        suknię, narzuciły się na nią, że zgorszenie swym strojem
338     4|             strojem w miasto wnosi i że się z ludźmi wałęsa - swojemu
339     4|           jednak słucha tak uważnie, że aż mu żyły obrzmiewają na
340     4|               Zaś ten wstyd ogromny, że o zdradach jego dziewczyny
341     4|              się mieszały w gniewie, że diabeł by sam nie odgadł,
342     4|              tym na miasto. Zda się, że gotów nawrócić tam i w odwecie
343     4|             tak głębokim oburzeniem, że ucięła z nagła wszelką jej
344     4|      Obezwała go głupim, powiadając, że się na niczym nie zna. "
345     4|             od się precz. I powiada, że nie obije cholewą lub rzemieniem,
346     4|             Więc to jej powie tylko: że pieszczotą nie dotknie się
347     4|              nagle takim zaszlochem, że aż stuli się cała i rozdygoce
348     4|      klasztor: jak to wytrącony jest ze społeczności człeczej.~A
349     4|             nigdy nie był. Linochód, że melancholicus; niedźwiednik,
350     4|         melancholicus; niedźwiednik, że zazdrosny; żonglery i żaki,
351     4|          zazdrosny; żonglery i żaki, że się o sztuki ciągle swarzą;
352     4|          sztuki ciągle swarzą; inni, że zgoła rudes. Sam jest. Nie
353     4|             się niebawem tak bardzo, że oto już nie na kamieniu
354     4|              tej chwili jak w tęczę: że mądry jest i wszystko wie!
355     4|             ot, by rzec cośkolwiek - ze po łąkach nad strumieniem
356     4|           jakąś tam nić, powiadając, że one takie były zawsze zwiewne
357     4|              aż po uszy. I przyznaje ze skruchą, że jest bardzo
358     4|              I przyznaje ze skruchą, że jest bardzo niemądra.~Jemu
359     4|           przypomnieniu gwałtownym - że wszakże to jej ciało tak
360     4|          rzekł, już po łbie dostał - że przypomina. Że zaś dobrą
361     4|              dostał - że przypomina. Że zaś dobrą chwilę miłości
362     4|            swe na żale mu przekłada, że ją teraz zazdrością swą
363     4|      szczególnej pomocy Bożej. Tylko że każda wówczas zatai swoje,
364     4|              tonem.~Więc ona czując, że się przegadała, tym gniewniej
365     4|    opanowania w filozofii szukają.~I że z nią łatwiejsza kobiecie
366     4|        wybłyśnie ku niemu spod rzęs, że on tylko się nachmurzy w
367     4|         głazu na głaz ponosiło samą. Że grobowcowe to niegdyś głazy,
368     4|           płocha wśród nich psota. A że cisza tu taka surowa naokół,
369     4|             więc huka; drażni echo - że ponure.~Póki nie parsknie
370     4|            acz uspokaja się rozwagą, że gdy się wśród ruin węże
371     4|          zaległo w słońcu śród ruin, że zamigotaniem zielonych jaszczurek
372     4|             tak bywa, nasze kobiety, że gotowe i w sprawach ducha
373     4|              niecierpliwością swoją. Że zaś w odczytywaniu pomóc
374     4|        ocknięty z tego czaru, pojął, że na tych bogów cmentarzu
375     4|        niebawem, jak o kulę, o głowę ze śpiżu zielono-czarną, spozierająca
376     4|            oczu boskich sporna jakby ze sobą mowa wlała goliardowi
377     4|           zda się, tuż obok niego.~A że tak oczyma i duchem w innych
378     4|            ciał takiemu zjędrnieniu, że plecami w tył przechylone,
379     4|            rozrzucanych w poskokach, że się z tych nóg, ramion i
380     4|        grzechotki swych dłoni. Tylko że do tańca miał nogi nazbyt
381     4|              I łączą nagle, splatają ze sobą te siostrzane blaski
382     4|        pląsach jest taki upór rytmu, że, choć bezgłośne, tętnem
383     4|              i zamyślił się nad tym, że za ciężkie ono ponoć ku
384     4|            kudły w grozie tej myśli, że goniąc córkę, prządkę piękną,
385     4|     szaleństwa, wszczęła jakby swoje ze słońcem swary ni ten strumień
386     4|        trwało, zanim się spostrzegł, że tą zwiewną pieszczotą darzy
387     4|             ustach wargą mięciutką.~"Że z mniszej kapucy wychylała
388     4|       skorupy powagi, głaszcze rada, że jest teraz taki zwięzły
389     4|          rojeń, w krew żył moich!... Że pani Diana nie wszystkie
390     4|            zgoła upowietrznia cała - że zda się prawdziwie jak tamte
391     4|        kielicha. I zdawać się mogło, że między jej rękoma nad głową
392     4|           nici złudy wszystkobarwne, że w tych ramion kwietnym ku
393     4|          wieje dłoń...~Tak się żegna ze smętem, już tu nie powróci
394     4|            czeka, Bakcha korybantka. Że zaś ramion jego natychmiast
395     4|            spostrzega teraz dopiero, że leży na płycie sarkofagu,
396     4|            słońca bogomolec pokutny: że owo słoneczną skrę w duchu
397     4|        chwilach kobieta i mężczyzna. Że duchowi mierzło już w tej
398     4|         zaszumy swych gałęzi wplotą, że przypomną znienacka goliardowi...
399     4|            goliard tak przeraźliwie, że aż zagłuszył w tej chwili
400     4|            Lecz pomiarkowawszy wnet, że nie pytać tej głowy mniszej,
401     4|             tak uszczęśliwiła brata, że napływ wdzięczności do serca
402     4|            trzony pędzli własnych. A że zwolniony z pętli wiążącej
403     4|           cesarstwa się przytrafiło, że ksiądz młody po obrządku
404     4|              onej trumny, które znam ze spowiedzi i powiadań twoich."~"
405     4|        kornie, powiadając coś o tym, że pędzle nie przemyte przyschną,
406     4|              nie przemyte przyschną, że zgęstniały inkausty - że
407     4|             że zgęstniały inkausty - że pióra się rozszczepiły i
408     4|              trzeba wystrugać nowe - że... Nie to go gnębi, iż czyjeś
409     4| wypowiedziały się przed Bogiem, lecz że jego widzenie, w nikczemności
410     4|     Spostrzega jednak starzec mądry, że nie poradzi gniewem z tą
411     4|            celi przed nim otwiera.~A ze wzniesionym palcem powiada
412     4|           się sama.~Tym ci większej, że z myśli ukrycia, w czuciach
413     4|           zadumał się mnich nad tym, że nawet bólu rozstania się
414     4|      nawiedzał przyjaciel - nad tym, że jego ducha zapłonienia gasną
415     4|          przeor goliardowi z księgi, że co mistrz w duchu swym ledwie
416     4|              A biło tym gwałtowniej, że i przeora zjaw a słowo ułudą
417     4|         mnich, czując w sercu swoim, że żadna to pani śmiertelna.~
418     4|          poczuł mnich w sercu swoim: że i on się począł od tej świętej
419     4|             wszystkiego, powiadając, że kwiatami odwodzi się od
420     4|         myślał nieraz śród pacierzy, że nie ma chyba człeka (krom
421     4|               Więc myśli o kwiatach, że są chyba tęczą i rozjaśnieniem
422     4|              i rozjaśnieniem świata; że najbardziej bezkorzystne
423     4|          błogosławiące mu wciąż... A że słabo już wonczas widziały
424     4|          weselność barw i wejrzenia, że zwabione ku nim motyle zdały
425     4|           motyli mieszały skrzydłem, że nie rozróżnisz: co się tu
426     4|              choć jeszcze zmieszana, że jej ciche zjawienie się
427     4|         rąbek Miłosierdzia. Goliard, że dłuższe lata żył na świecie,
428     4|        widzenie obrazu. Z zadumy jak ze snu ocknięty począł się
429     4|           wydało się duszy samotnej, że jest jak kwiat miodu pełna,
430     4|              To jedno wie już tylko: że z onych to elementów zrodziły
431     4|       Rzekniesz, dzwonu samego tony, że smutną snadź ręką, w rozpamiętywaniu
432     4|        rozpamiętywaniu Męki Pańskiej ze spiżu dobyte, kołują wciąż
433     4|        uczynić poczyna mi kaprysić - że się pióra rozszczepiły,
434     4|              się pióra rozszczepiły, że wyschły inkausty, że...
435     4|   rozszczepiły, że wyschły inkausty, że... Poszedł sobie na ogród,
436     4|         najmilszą, a tak rozczytaną, że jej skóra starła się by
437     4|            wszystkim wspólne było, i że chciwość tylko człecza stworzyła
438     4|          winna co do ilości pokoleń. Że zaś Chrystus Pan od trzydziestego
439     4|          kolei obliczyć Gerardusowi, że Ducha królestwo nastanie
440     4|    zawiedziony duch człeczy sprawił, że na synodzie w Arlu, w roku
441     4|          księżycowe sprawiały chyba, że księga przeora na obrzeżach
442     4|            taka cisza w ich rytmach, że słychać było na drodze za
443     4|      wreszcie mógł doń podejść mnich ze swą wieścią od furty:~"Igrce
444     4|         przypomina bratu furtianowi, że wszakże dziś przed południem
445     4|             rękę podjął, w rozpaczy, że dziewka umiera?... Szatan
446     4|        mnicha), bym wyspowiadał jako że dziewka zipała pono jeszcze.
447     4|       bluźnienia Rzymowi a biskupom: że papieża Plutonem obezwał,
448     4|            dziś mdłych braci naszych ze świata." I wyprowadził mnicha
449     4|              Acedia! - myślał przeor ze zgrozą. - Boże bądź mu miłościw!"~
450     4|              jest w powietrza pełni, że słychać po oddalach jakoweś
451     4|         grodu.~I zdało się mnichowi, że nad jej to wędrowaniem ten
452     4|              po wierzchołkach drzew; że o goliardowej doli szumią
453     4|         szumią te poburzowe rapsody, że jego to życia burza jakby
454     4|          wydało się bratu Łukaszowi, że gdy w grodzie gaszono już
455     4|             nowa przerwane nucenia - że w onej to chwili trzykrotne
456     4|              się po mieście całym. I że ten i owy, co się do snu
457     4|           przekłada kobiecie u okna, że lepiej było to wszystko
458     4|          wszystko dać w porę żywemu, że przez taką szczodrość nie
459     4|          oknami, przechodził - a pić ze mną nie chciał, bo się do
460     4|          goliarda, który wczoraj pić ze mną nie chciał, chodźże
461     4|             ukutaną w chusty.~"Chodź ze mną pić! - krzyczy. - Nie
462     4|             trzeba, i napełnił winem ze dzbana.~"Na goliarda... -
463     4|              na to płatnerz, widząc, że gbura snadź do się zaprosił.
464     4|              przed sobą teraz tylko, że gość wsunąwszy kielich pod
465     4|             poetów gęśle: posąg jeno ze spiżu budzi przeszłości
466     4|         musiał wraz z krzesłem. Lecz że się nie obraził, a swoje
467     4|          przy dzbanie, gdyby nie to, że gospodarz nagłym ruchem
468     4|          czeluść zwalał za życia!... Że z onych to prac ponocnych
469     4|            lekarz na odpuście. No, i ze dzbana! - mówił. Jakimże
470     4|           zapalność do roboty idzie? Że się przepala z czasem i
471     4|        czasami do dzbana i czarki. A że puste, więc z pomrukiem
472     4|           falistym ruchem ramienia - że gospodarz zmieszał się niespodziewanie.~
473     4|           gest niespodziany sprawił, że staremu uczyniło się na
474     4|              przed raptem, sprawiły, że człek krwisty rozpalił się
475     4|          taką chudziznę, choć pewna, że wolałby pulchniejszą...
476     4|              tak się wzdęły na nich, że słychać było nieomal w izbie
477     4|             na ciemieniu i potylicy, że się odbijał w niej kuźnicowych
478     4|       napełnia się winem po wręby. A że mistrz zamilkł, przemówiła
479     4|        wolałeś bardziej otyłe? Tylko że ja nawiedzałam cię często
480     4|              a te pulchniejsze panie ze świata rzadko kiedy zaglądały
481     4|         zazdrosne - zatańczy tu dziś ze mną kochanek mój!... Patrz,
482     4|           Nagle po" chwyci szklenicę ze stołu, przewęzi ją jednym
483     4|             czarnymi perełkami oczu, że palce mistrza - i w tej
484     4|         zębach - świstliwie pogadują ze sobą bracia. Złe są mnichy
485     4|      goliardach wiedzieli zakonniki, że klerki to najbardziej zuchwałe,
486     4|       jakoweś karty, dobyte niedawno ze skrzyni. "Znam! Znam!" -
487     4|      uderzyli igrce, a tak żarliwie, że rybałt, w śpiewaniu przodowny,
488     4|             wypełnili cisze zakonne, że przeor ocknąć się musiał
489     4|              słowom. Wiedział ponoć, że dobry i zły porywają zarówno
490     4|              nie na długo. Wiedział, że niechby Judasz sam, ze swym
491     4|               że niechby Judasz sam, ze swym postronkiem na szyi,
492     4|       płaczką nad grobami osobliwie, że w każdej żałobie, nawet
493     4|            łez. Zaś te utyski wasze, że właśnie tymi dniami tylu
494     4|               acz przytrafia się to, że nie wedle ciał starości
495     4|      młodości ducha i nadziei nowej.~Ze przeor "jest mądry!", murem
496     4|          tymczasem już się pokłócili ze sobą, w którą stronę nazajutrz
497     4|              się przy swoim upierał, że innych, którzy z nim iść
498     4|            całkiem już niepotrzebna. Że zaś zbrakło między nimi
499     4|             wyskarżając się ludziom, że nad sztukę gadkarską wolą
500     4|        wyskoki przed cudzymi oknami; że od najpiękniejszych gadek