Czesc

 1     1|   chciał. I szepcze mu w usta same - pyta.~A po mrokach i ciemnicach
 2     1|  piersiach za rybałtowe gęśle same:~"Łzy za szczęściem na wydeptanym
 3     1|      żwawo pod miecze nieomal same.~"Panowie! - rozkłada ramiona
 4     2|  kobiet u kramu opadały teraz same zakupione naszyjniki, pierścienie,
 5     2|       modre źrenice, a białka same przelewają się w jej oczach.
 6     2|    nimi nie potrzebował; zęby same zgrzytnęły mu w ustach:~"
 7     2| pokotem pochyli, hukną organy same na Podniesienie:~"Oto wieczyste
 8     3| wzięła kobiety ku nim, że się same ich psotom nastręczają:
 9     3|  niewolnym smutkiem.~I diabły same nie wiedziały, zali się
10     3|        kobiety - potrafią się same przeinaczać, odnowić oczom
11     4|       twarzy mnicha, gdy ręce same sięgały nad księgę po pędzle
12     4|   chwili pędzle z rąk, dłonie same złożyły mu się przy ustach:~"
13     4|     mody nie wiedzieć. Bo one same nie wiedzą nigdy. Inne w
14     4|       wonczas liście i kwiaty same ptakami swawoli trzepotać
15     4|       kształty, świecą kolory same. Uwyraźnia się rzecz każda
16     4|       i tęczy grają kolory tu same.~Wraz z towarzyszami klęka
17     4|       wraz z mnichem i kwiaty same zdały się nasłuchiwać muzyki
18     4|       ręką nie tknięte, jakby same otworzyły się na ścieżaj
19     4|     na Monsalwcie!... Tu mury same dyszą wiarą Abrahama, nadzieją