Czesc

 1     1|           potoczy się żwawo pod miecze nieomal same.~"Panowie! - rozkłada
 2     1|              jak bliskie, jak zrównane nieomal są wszystkie dole człecze
 3     2|                oczy jej żywe krzyknęły nieomal:~"Lancelot chyba sam?!"~
 4     2|             kania pisklę spod skrzydła nieomal porwie. Wówczas kura łeb
 5     3|             łuki tuż nad głową, o ławy nieomal żebrami wsparty. W głębi
 6     3|             żywota mego - ćwierćwiecze nieomal - dźwierzom kościelnym,
 7     3|                basztach - działała nań nieomal jak na te psy kuglców ponoszące
 8     3|         niechybnie!"~Sarkną, pluną nań nieomal.~A on jakby w skrusze nagłej
 9     4|               w celi.~I ze zgorszeniem nieomal postrzega, jak żwawo podjął
10     4|              oporną, szepcze mu w usta nieomal:~"Choćbyś się wyparł tego,
11     4|            ozwało coś wreszcie na ulgę nieomal w tej niemej pogrozić śmierci.
12     4|            czuje w tej chwili i słyszy nieomal much bzykanie nad nim.~Takim
13     4|               na nich, że słychać było nieomal w izbie bicie tych pulsów.
14     4|               kościoła - z zamkniętymi nieomal oczyma i szyją wyciągniętą -
15     4|             chwili, bo słyszało się to nieomal, jak gdyby przeor ofiarowywał
16     4|                oczyma żaków, błaga ich nieomal:~"Zleczcie mi go, chłopcy,
17     4| zamkach-niewidach zrojeń, lecz u progu nieomal, w pierwszej samotni za
18     4|             Szalone "Bacche!" brzmiało nieomal w hałasie moim na dom cały.