Czesc

501     4|            od najpiękniejszych gadek ze świata ciekawsze im zawsze
502     4|              sąsiadów sprawy i dole; że na nich to, na sąsiadów,
503     4|             A przedzierając się wraz ze zwierzem przez ciernie na
504     4|      rozpacznie do jej piersi tulił, że ona, nieprzytomna już całkiem,
505     4|          zdał się rozmyślać nad tym, że w onym dole, zasypane piargiem,
506     4|              lecz o księgę, na znak, że człek oświecony spoczął
507     4|            dał, by ludzie rozumieli, że poeta tu leży. I choć nie
508     4|       nagrobka w kościele moim: raz, że ty go w ogóle nie zdziałasz,
509     4|              nie zdziałasz, po wtóre że przeciwi się to regule naszej.
510     4|              ciemnościach?~"Powiada, że na fletni mu wciąż przygrywa
511     4|          uradowanie się w kościele.~"Że zwid, wiadomo - tłumaczył
512     4|             dalej przeorowi na ucho, że na nic teraz i klasztorowi
513     4|           klasztorowi pacierze jego, że między trędowatych mu teraz
514     4|             przypomniawszy sobie coś ze swych medytacji dzisiejszych
515     4|        widziałem... Tak cudnie było, że opowiedzieć tego nie potrafię
516     4|              Ten przypomni może wraz ze mną, że ani skoczki już
517     4|          przypomni może wraz ze mną, że ani skoczki już między nimi
518     4|           mnie dziś ogarnia nad tym, że od czasu śmierci goliarda
519     4|             się powiedzieć na rynku, że są wobec Muz rudes et idiotae.