Czesc

 1     1|     wychylał się z maleńkiego okna kanonik sam. Do pasa widny,
 2     1|  wyziera w świat bezpiecznego okna półłukiem ściętym niby głazów
 3     1|      sztandary.~Spod trójłuku okna na zamku spoziera na miasto
 4     1|     Wstępuje tymczasem pani w okna wnękę i siada na poduszce
 5     2|   ramion, wiodą go wprost pod okna jakoweś i ciemną jak grób
 6     3| zrzedła mu mina natychmiast.~"Okna mi wszystkie natychmiast
 7     3|      i owdzie wychylała się z okna głowa bezsenna. Gdzie spojrzy,
 8     4|       do celi, wiedzie w nyżę okna i przywiązuje do wysokiego
 9     4|     Za słońcem zajrzały przez okna i gołębie ciekawe; dziwią
10     4|  kręgi. I znów oto spadają na okna celi, przynosząc bratu za
11     4|       płatnerzy wychyla się z okna osoba otyła i wszczyna po
12     4|     ona, przekłada kobiecie u okna, że lepiej było to wszystko
13     4|     niebawem zamykać się jęły okna wszystkie.~I gasły światła
14     4|     mają zbiry baczenie na te okna: kacerz w nich mieszka i
15     4| Żadnej ci jałmużny pod nogi z okna nie wyrzucę - wychrząkał
16     4|   instynkt rzucił go w stronę okna.~Ona zerwała się wobec tego
17     4|      Ty, baczę, nie otwierasz okna milczenia dla onej gołębicy,