Czesc

  1     1|             tu się znalazł - niegdyś do Ziemi Świętej wędrownik,
  2     1|              nasz, wezwij naród swój do nowego czynu!"~I junaków
  3     1|           cała zalegała tu niemrawie do wojny tęskniąc w opieszałości
  4     1|             pilnym przykładaniem rąk do spraw świeckich warowali
  5     1|         poety: krew ci wraz wszystka do głowy uderzy - owo słyszysz
  6     1|           tymczasem miasto już całe. Do sunącego przez ulicę taboru
  7     1|            tymczasem. Dopadają teraz do się, para w parę, bodą się
  8     1|         uważnie, jak żak dalej pannę do lotu sposobił. A potem już
  9     1|              datku; wówczas dorzucał do ukłonu:~"Niech wam stokrotnie
 10     1|     westchnął mimo woli, tuląc szyję do gęśli. Gdy w tejże chwili
 11     1|       usłyszał snadź jakąś przymówkę do się w gwarze publiki, bo
 12     1|     sięgnęlibyście raczej skąpą ręką do mieszka, niźli szydzić,
 13     1|         maleńkiego okna kanonik sam. Do pasa widny, na podusze łokciami
 14     1|             w prawie kazać ci tu łeb do trzeciej skóry zgolić, by
 15     1|            ciekawsze zbiegłyście tu, do piekarni najzacniejszego
 16     1|             panów wiekiem dojrzałych do rozwałęsanego po rynkach
 17     1|        Prawdzie jeno świadczę, wręcz do was się zwracając: gędźby,
 18     1|              z ran świeżych i wracał do Karduelu.~Z bram miasta,
 19     1|       wybiegły złocić piaskiem drogę do kościoła, tatarakiem ją
 20     1|           mnichy bure jak to ptactwo do śpiewu gotowe; już się kolejno
 21     1|       miejscu. I przykładał się wraz do gęśli.~Grał. Łagodność cisz
 22     1|         pomyślał. A gdy wzniósł oczy do góry o ducha skrzepienie,
 23     1|         wreszcie chyli się ostrożnie do ucha pani:~"Feminam nihil
 24     1|             gdy chcą dać ustom folgę do całowania. I wyczekawszy
 25     1|              szachami i przylgnie mu do ust w długim całowaniu bez
 26     1|        wtuliły piersi gdy serca biją do się jak te dzwony - w obietnicy
 27     1|           się dalej... Ale teraz już do panów, choćby ich tu, w
 28     1|      Wysrebrzają się na chwilę złote do niedawna gwiazdy i dogasają
 29     1|             pośpieszają teraz mnichy do kościoła. Przystojniej,
 30     1|          przerwała pomruku pacierzy. Do krypty czarnej jak cienie
 31     1|          Szeptem zaledwie powiedział do się. A oto ze wszystkich
 32     1|          bezmiernym nagle rozżaleniu do się za to poniechanie druha
 33     1|             ręką na izbę.~"Wracajcie do domów, romans już skończony."~
 34     1|           dorzucą przecie coś niecoś do czapy.~I powieść gładko
 35     1|    doskakiwał biegacz z zaproszeniem do panów. Na rynku zgiełk tylko
 36     1|        rozżagwione. Mijał je z żalem do ludzi, w kapturze ukrywszy
 37     1|          ziemię je wbił i gada jakby do siebie już tylko:~"Zepchnęły
 38     1|      włóczęgach dziś naszych z grodu do grodu wałęsa się z nami
 39     1|            pokorę nakaże."~"Więc idź do kościoła."~"Pójdę!..."~Łzy
 40     1|          prosiła na lepsze wywczasy: do alkierza swego. Wypyszniał
 41     1|           Dobra myśl dobre przywabia do nas trafy. Oto czyjeś ramię -
 42     1|         zawlokło go sprzed ócz ulicy do bramy, wraz zatrzaśniętej.
 43     1|          jeszcze chciwszy spalenia."~Do goliarda przystąpiły tymczasem
 44     1|        tymczasem inne myśli, już nie do książki odnoszące się pono.~
 45     1|            nie przewrócił. I dopadną do się piersiami.~"Żaden tak
 46     1|            się nacałować zdążyli, bo do bramy dobijają się już oto
 47     1|             piękny panie." A on wraz do kompanii swojej:~"Człek,
 48     1|          rynku, miałby im coś niecoś do powiedzenia.~W kompanii
 49     1|         śmiejcie się! - doskoczy już do nich z ławy - unde saepe
 50     1| przeciwstawieniem jednego gromadzie: do honoru obecnego tu może
 51     1|            niźli panów podstarzałych do kobiet już niemłodych. Do
 52     1|            do kobiet już niemłodych. Do niej tedy doskoczy burmistrz
 53     1|           damy.~"Panie - przystępuje do niego z impetem - panie!
 54     1|       ludzkiej żyłuje!" - oburzy się do głębi pani płatnerzowa.~
 55     1|           lepszego potem. Tak mówiły do pani płatnerzowej straże
 56     1|               Nie chce jednak zrażać do się wybawcy swego. Więc
 57     1|              dola nam, wagantom, gdy do tej Innej jedynym już tylko
 58     1|        którzy od szyderstwa w oczach do mądrego odęcia się tak łatwo
 59     1|          straży zamkowej, przemawiać do nikogo na świecie, oprócz
 60     1|               Aż zwaliłem się ciężko do jej nóg w rynsztunku całym -
 61     1|             dla się! A dowiodła mnie do tego ta służba w straży:
 62     1|          bezradnej dałem się królowi do straży."~Szczere było ponoć
 63     1|          wszystko, razem z tym żalem do familii, bo załzawił się,
 64     1|         znowu: "Jaż to prawię gromko do ludzi czy on w cichości
 65     1|              ludzi czy on w cichości do sumienia swego?..."~I zdjęło
 66     1|         słowem ciepłym:~"Omierzły mi do cna czcze drużby rycerskie:
 67     1|              goliard - prawię gromko do ludzi czy on do sumienia
 68     1|        prawię gromko do ludzi czy on do sumienia mego?"~I to ramię
 69     2|              potrzeby w porwaniu się do czynu: Dobyć ojcowy miecz,
 70     2|      piersiach noszone powracają nas do cielesnego zdrowia. Alić
 71     2|          jednakim już pono zostanę - do śmierci... Abyś zasię z
 72     2|            proszę, nad ranem pacierz do świętego Józefa, który mi
 73     2|             w nagłym napływie gniewu do głowy:~"Powiadaj, co ludzie
 74     2|           widziały sułtanki!"~Furkną do kramu jednym zaszumem, jak
 75     2|            nici zmotany, i tak prawi do dziewczyn:~"Z smagłej to
 76     2|     saraceńskiej, zmarłej z tęsknoty do chrześcijańskiego rycerza.
 77     2|          prawił dalej - dziewczynie, do której docisnął się już
 78     2|                On zaś przychylał się do jej ucha:~"A ufając piękności
 79     2|       towarzyszę objęła, przychylają do się główki w tych czepeczkach
 80     2|          swoje, zachęcał pośpiesznie do targów.~Na czerwonych twarzach
 81     2|               łokciami przepchał się do kramu. Przyjrzawszy się
 82     2|                   Zadarł mnich głowę do góry, poziomo wystawia się
 83     2|           jakie jego nazwanie? Wam i do skruchy przez ciekawość!
 84     2|       skruchy przez ciekawość! Wam i do nieba przez nią droga! Wam
 85     2|              a rzuconą na domiar nie do właściwej torby, otrzymałby
 86     2|          matce. I rzuci się mnichowi do nóg.~"Diabłów przepędź,
 87     2|               Żyć!..."~Sięgnął mnich do swej kieszeni przepaścistej
 88     2|       przystroi za sułtankę. Od stóp do głowy przyozdobi dla się
 89     2|          wyższych. I surowe wezwanie do graalowego szukania. "Już
 90     2|      trzepocze pstrymi łachmanami. I do kobiet się wyszczerza. Takie
 91     2|             się panowie przyoblekają do kobiet. I zagziła się do
 92     2|             do kobiet. I zagziła się do życia płochości ponura czereda
 93     2|           ramiona braciszka tulą się do habitu jego. Dotyka brat
 94     2|               Wówczas herold przybił do muru kościoła pismo z pieczęcią
 95     2|             nim wraz z tym przypadem do ziemi. Ciemię wygolone,
 96     2|             ubojowieniem, gotów wraz do porwania się na schwał -
 97     2|          przyłasza się na ten koniec do panien. Kiedyż to żongler
 98     2|           rzuciwszy nawołuje znakami do chwytania się za nią. Alić
 99     2|         pochwyci obie ręce rycerza i do piersi je sobie przyciska:
100     2|         nagarnęli się było tymczasem do sukiennic; wśród nich wielu
101     2|          poszedł sobie za swata nocą do jej alkierza? Miodu w woszczynie
102     2|        rozmazistej, a i z pszczołami do pyska - zachciało się niedźwiedziowi!...
103     2|            by z onego daru przemówił do nich. Daremnie się mnich
104     2|         franciszkańskiego zasłaniał, do wymowniejszych dominikanów
105     2|             poderwały nagle fartuchy do oczu. Spłynął dar łez z
106     2|    opowiedziały coś drugim, inne coś do tego zmyśliły, tamte znów
107     2|        mieście stanie..." - szeptano do się na rogach ulic.~Zamożnością
108     2|             za mnichem i nawoływanie do się miasta całego. Więc
109     2|       pochodu przyłączyć się liczyli do procesji, wszczętej bez
110     2|            palce. Idą rzekniesz, nie do kościoła, lecz na ławy radzieckie
111     2|             w rozprawach - brzuchami do się. Radzą - by któremu
112     2|            ją wyśle, kędy zechce - i do klasztoru nawet. Groszem
113     2|        zratować jego, lecz by innych do tego podjudzić. Znaj młodzież!
114     2|             gniewu i lęku.~I wznoszą do góry paluchy.~Baczą na nich
115     2|        procesji. I pojęli rychło, że do sumień własnych było raczej
116     2|           młodych - niźli prawdziwie do zratowania wiernego strażnika
117     2|           już pojman był?" - szeptał do się w trwogę Więc raz jeszcze
118     2|         sukiennice, zaglądając nawet do kramów, bez końca rynek
119     2|             ulicy, a lochu, zbliżone do się na rozpostarcie ramion,
120     2|              jędza u bramy, prosząca do swego zamtuza - na lubość
121     2|       szakali krew uderzyła mu nagle do głowy.~Z buta czy spod płaszcza -
122     2|             odchodząc zagadali nagle do siebie te gnuśniki oba:
123     2|        procesji zbliża się tymczasem do świątyni w całości jeszcze
124     2|        kościoła wolno się przygarnąć do murów świętych - z familią
125     2|           ich kto miłosierny zawiódł do kościoła: sam Bóg za te
126     2|          jeszcze większym - polatują do kościoła gołąbki te białe.
127     2|              z łożem, by chociaż raz do roku wysłuchali mszy świętej.
128     2|           właściwie przykuwa mu oczy do tych narzędzi rycerskiego
129     2|          ogół nie lubił odnosząc się do nich ze wzgardliwą niedbałością
130     2|              pośpieszaj czym prędzej do mnie na górę, bo samemu
131     2|              cały nabił się już było do wnętrza tej Arki; brzęczy
132     2|         majętności nabywszy, i serce do niej przyłożyli"; oto, z
133     2|              widną, "którzy brzuchem do ziemi przylgli..."~A wszystek
134     2|            napełnił go taką żałością do Boga za kamratów i za się,
135     2|        Goliard przypadł nagle ustami do stóp świętych jednej z onych
136     3|         zapomniał, kiedy dotarł było do drugiej wieży. Nie bardzo
137     3|            gniewała się pani, bo nie do uciechy pospólstwa jej było,
138     3|            pospólstwa jej było, lecz do własnej troski: zażyła tego
139     3|             jej zdrowie, jak trzeba, do pacierza włączał.~"Boże,
140     3|              ziemi i nuże garnąć się do murów kościoła, na figury
141     3|            mu kładzie - łasi się nim do mnicha.~Na ten widok opadł
142     3|            nim oparła, gdy przypadły do niej wreszcie ręce nieskore,
143     3|           niewiasty, które rycerzowi do ucieczki dopomogą: ty je
144     3|           napatrz się, miły, napatrz do syta.~I zaduma, na poły
145     3|      franciszkanin, przyległy gdzieś do schodów szeroką kupą szmat
146     3|             w napędzie, przytuli się do habitu kosmatą piersią,
147     3|              gdy trzeba, stać będzie do rana - iż tym ogniem w palcach.
148     3|          Pana Lancelota siłą królowa do się sprowadzić kazała, opowiadał
149     3|     milczeniu doniesione musi to być do grobu. Inaczej biada tobie
150     3|              konia.~Pędem ruszy brat do klasztoru. Lecz zza wieży
151     3|              dłoniach przypadł mnich do ziemi.~Na rynku tymczasem
152     3|         otrząsną kudły i skoczą wraz do innej, szczypać ją słowem
153     3|                To się rozzuj wprzódy do kopytek - drażni ją cap -
154     3|          brat porwać się chciał było do klasztoru przed nimi to
155     3|             goliardy i rybałty nawet do łaźni wpuszczają tylko w
156     3|          Tymi słowy pobudził się sam do takiego gniewu, że mu wraz
157     3|              ramionami coś niby tuli do swych piersi.~"Jakżebym
158     3|               ucieka w ulicę. A choć do sińców zbita, obziera się
159     3|      Ciągnęli panowie męże żonki swe do się, na one łoża wysokie,
160     3|         sercach grodzian: rozpalając do biała nienawiść ku sobie
161     3|            nie cieszyło. Omierzły im do cna te osiadłe satyry grodzkie;
162     3|           odbiorą, ksiądz twe grosze do skarbonki kościelnej przesypie,
163     3|          sprowadzono takiego za żywa do miasta Aleksandrii, czasu
164     3|         dzbanisko wina, przyciskając do swej na pół obnażonej piersi:
165     3|        pozwoli. Ogłupili ich przecie do tyla!~"Wiodła niegdyś Muza
166     3|           komu zaś jej taniec nazbyt do głowy uderzył, sztuki to
167     3|           nie miał ni czasu, ni mocy do rozmyślań nad tym, co się
168     3|          grającym mógł się przytulić do tego komina!" - drwią z
169     3|       poważnych z krótkimi gęślikami do opowieści. Nie od razu poznały
170     3|   niedźwiedziem swoim.~Przysiadł się do stołu, spracowaną głowę
171     3|       zatulony przysiadał się ponuro do towarzyszy. Na ulicach zastępowali
172     3|        chciał - bo niech groszy mało do domu z włóczęgi przyniesie,
173     3|    odpowiedzi, choć po nią trzy razy do czarki zaglądał - a głęboko.
174     3|           sprowadzano takich za żywa do miasta Aleksandrii, czasu
175     3|           stipendia!" - mamrotał coś do się po chwili, ledwie trafiając
176     3|            minąć, aby co najrychlej, do pierwszej furty klasztornej
177     3|           już czynił po świecie - by do ksiąg zacnych w klasztorze
178     3|             któryś z nich z sekretem do goliardowego ucha:~"Gawędy
179     3|      obciągłość szaty, przylegającej do ciała samego.~Spode łba
180     3|      wymyślna - suknia!~Gdy od Polek do niewiast cesarstwa przeszła
181     3|             szparkość tupotliwa bije do postaci wdzięcznej. W kosy
182     3|              goliardii żywota swego. Do klasztoru zatęsknił w wielkiej
183     3|           człowiek wstrzymać w sobie do woli. Tylko diabeł potrafi
184     3|                Widzisz: boś przywykł do dawnych zazdrości niczym
185     3|         dawnych zazdrości niczym koń do starego zaprzęgu; jużeś
186     3|              tymi chwilkami, gdy się do mnie na lubość przyłasisz
187     3|         lubość przyłasisz i na drugą do wina przyśmiejesz. Wtedy
188     3|        szamotaniem jego sumienia już do pasji dowiedziona poskoczy
189     3|          dowiedziona poskoczy za nim do stołu; jedną nogą na ławie
190     3|           krużę wielką, przytuli się do niej piersią, warkoczami
191     3|            mu głowę. I by policzkiem do twarzy mu się przytulić,
192     3|             chwili, a czuł mnie całą do ciepłej skory, krzyknąłbyś
193     3|            co tu słyszano, przystąpi do niej linochód i rzecze rozważnie:~"
194     3|               roześmiały mu się oczy do pstrego ludu rybałtów. Wysoko
195     3|              pod ławą. Gdzie on? Tam do licha, goliardus sam!...
196     3|            było złą wieść najgłębiej do serca; kroczył ponuro na
197     3|           ponuro na uboczu i mruczał do się:~"Czym dla mnie lina
198     3|            że go poniechała nawrotem do dziesiątego. E! e! e! tego
199     3|               rybałty, wykłóciliście do końca wasze swary: która
200     3|         zezem na grubą dziewkę i tak do niej gwarzy:~"Przytrafiają
201     3|             wino tak rychło uderzyło do głowy, skoro je wlewał w
202     3|         Dziewka tymczasem podnosi mu do ust łyżkę polewki z garnczka.~"
203     3|             naszych.~Zaś to lgnienie do chwilki by najlichszego
204     3|              wiecie, chłopcy - wołał do rybałtów, nalewając sobie
205     3|              Nie becz!"~Aż jej głowę do się przytulał. "No, nie
206     3|             tylko czarką obracał się do najbliższego z rybałtów
207     3|            pośród ludzi - zwraca się do rybałtów. - Raz po raz wieszać
208     3|             to kielich przychyla wam do ust? Dumy skrzydła przypina
209     3|           Dumy skrzydła przypina wam do ramion? Wzwyż porywa? -
210     3|              skoczce. Tylko że z nim do żadnego udziałania w życiu
211     3|             ordo vagorum zbierze się do świtu."~I wmiast kułaka
212     3|        roztropność roztropnych. Bo i do onych ociężalców roztropności,
213     3|             ociężalców roztropności, do doktorów a wnikaczy w świata
214     3|                huraganem wdziera się do kościoła i wstrząsa kolumnami
215     3|         chyba po raz trzeci uderzyło do głowy wypite dziś wino,
216     3|        skorośmy nie poszli, przyszło do nas sam o." "Co?'" - zaszepczą
217     3|         proga.~Nie przywykli waganty do tak szanownych pozdrowień.
218     3|        tymczasem tyłem przysiadł się do stołu, rozkrzyżował poza
219     3|             na schwał!" - zwraca się do towarzysza swego.~I rzuci
220     3|       weselnie, jakby ich wszystkich do tańca tu prosił:~"Pójdziecie,
221     3|             w całości zniosę bebechy do tej jamy... Pódziesz!... -
222     3|              zwraca się czym prędzej do rycerzy:~"Nie kwapią się,
223     3|               Nie kwapią się, widzę, do boju?... Osmętnieli coś
224     3|            nas, w grodzie. Najlepszy do rozruchu na ulicach hołysz
225     3|            wyraża teraz urągliwie co do siebie powątpiewanie rybałt
226     3|         nowiną najpilniejszą właśnie do was przychodzę: na mieście
227     3|            żaka i klerka łeb ogolony do krwawej skóry, te łaty kacerstwa
228     3|         świadczył może?!" - doskoczy do niego z nagłym impetem któryś
229     3|            za nimi goliard, doskoczą do niej czym prędzej, z daleka
230     3|             goleni w żelezie, ledwie do nakolennicy tej zbroi głowami
231     3|      niespodzianym zwrocie tę uraczę do niego. - Wina!..-" - ryknie
232     3|           musiał.~Przygarnia oburącz do fartucha brodę wielką, by
233     3|           utyski, że się między nich do stołu przysiadła i na każdego,
234     3|       darmochy nie stoją - już nawet do sakiew dumnie sięgają...
235     3|           już zacięciem się uderzają do głowy wagantom. "Cichoj!" -
236     3|           dłoni pancernych powiadają do się, że on popłoch pożaru
237     3|              nie zadasz!" - doskoczy do niego goliard jakby z pogrozą
238     3|              zbliżywszy się wreszcie do rycerza, dłonią tak w wierzch
239     3|            gdy taki upór swój ruszy, do ostatniego tchu dostoi:
240     3|             swych popisów, sposobiąc do swej blaszkowej zbroi rycerza
241     3|             on coś tu rzekł, acz nie do słów było mu w tej chwili:
242     3|        wsparte dłonie rycerza, jakby do przykucia u ramion krzyża
243     3|              jest wam przyłożyć rękę do znalezienia Graala - na
244     3|      klęczkach rycerza, przytula się do tej jego łydki w kolczudze.
245     3|                  Dokądże ty mnie?... Do alkierza? - zapiszczy cienko
246     3|       przeskoczyć musiał. - Dalibóg, do alkierza! Wprost na... Uch,
247     3|               gdy poczuł w sobie dar do igry jakiej lub gorliwość
248     3|            igry jakiej lub gorliwość do nauki. Za bramą - myśli -
249     3|         przyjść mu wszak kazała pani do siebie. A dusza, w przeczuciu
250     3|             się zobaczyć, co wówczas do obejrzenia było. Po raz
251     3|          mnich na nim zębami, by się do żywego mięsa dosmagał, diabła
252     3|         nastawałem. Kogóż bo tu wlec do piekieł? Z kim się tu borykać?
253     3|           chwilą, dorwał się ponoć i do kościelnego dzwonu?! Prawdęż
254     3|           igrca. Szmatką przyplusnął do ziemi człek zabity, tylko
255     4|         zasię sam dążę, człek stary? Do śmierci, pono. Którędy?
256     4|           licząc - pomogli oto panom do przebicia się z grodu. Panowie
257     4|        możesz, i wracaj, jak umiesz, do swej doli - jużeś jest niepotrzebny.
258     4|             powrotem bestii. Kto zaś do doli swej od progu śmierci
259     4|         tęsknotą ich bodaj.~Od czasu do czasu zatrzymują się towarzysze
260     4|        wiedział na pewno, kędy droga do Paryża, i wskaże im, kiedy
261     4|          grodu dotrzeć jak pątnikowi do onej krynicy cudownej. Inny
262     4|     schytrzeje lub zgnuśnieje duchem do damskiego towarzystwa.~Pierwsza
263     4|       feminae animam tuam" - szepczą do się, zdobywszy osobiście
264     4|             mądrość życia.~"Wrócicie do nas!" - myślą rybałtki.~
265     4|          zawsze życie stateczne; ten do goliardowej familii i ze
266     4|   goliardowej familii i ze szkół jak do rodziny powraca. A choć
267     4|  rozczarowanie w afekcie - tym razem do goliarda.~"On nie lubi szkolarzy?"~"
268     4|          najmłodsi hurmem zgarną się do goliarda; otoczą go rzeszą
269     4|              uderzeniem wracał mnich do klasztoru: przepaść dusz
270     4|              ramion przygarnia mnich do piersi habit, sznur i różaniec.
271     4|            najpiękniejsza, że zawsze do Tej tu podobna. Głaskał
272     4|           wdział i strasznie tęsknił do śmierci - by zjawioną na
273     4|              tu na płaszcze a korony do księgi zdobniejsze. Blednąc
274     4|              przygarnia piersią całą do podnóża żywego kamienia,
275     4|     gwałtownym przypada mnich ustami do stóp świętych; śluby wierności
276     4|       bogomolstwo swoje. Moja sprawa do cię zwłoki nie ścierpi:
277     4|         drogę "Na zamek mi z miejsca do pani pójdziesz!.... Daremnie
278     4|              świata nie uciekłem?!"~"Do kobiety czy od kobiety precz -
279     4|            zarzucam, przystroisz się do pani. Lancelotowy miecz
280     4|              pójdę" - tuli się mnich do ziemi, rad by jak kret ciałem
281     4|           jeństwo wziąć muszę i siłą do pani przywieść. Kazano!"~
282     4|             ziemi i przypada piersią do żywego kamienia:~"Ty mnie
283     4|              i czaszki razem - runął do stóp mnicha szatan pogromiony!~
284     4|          jego murami.~Podchodzi tedy do mnicha, kładzie mu rękę
285     4|            czynisz, włóczęgo, że się do Tej tu garniesz, która i
286     4|              ręką: wracała mu ufność do samego siebie.~A gdy stanęli
287     4|         świecie. Każe mu iść za sobą do piekarni, na ławie sadza,
288     4|              Wprowadza przeor mnicha do celi, wiedzie w nyżę okna
289     4|              nyżę okna i przywiązuje do wysokiego stołu księgi.~"
290     4|            skuteczniejszą nad bicze. Do dzieła twego wiążę cię!
291     4|              użyczysz, by kiedyś nie do ciał, lecz do dusz przemawiały."~
292     4|             kiedyś nie do ciał, lecz do dusz przemawiały."~Łzy ciche
293     4|           przynosząc bratu za kolory do księgi - złote błękity podniebia
294     4|           bracie Łukaszu, przystąpić do ostatniego już, przy Bożej
295     4|              pióro.~Już przeor palec do czoła przykłada łowiąc te
296     4|              swych żarem przykładają do tej Muzy omartwiałej niczym
297     4|            omartwiałej niczym pątnik do żywego kamienia przy drodze.
298     4|               Gdy, naszym zwyczajem, do oświeconych tylko przemawiać
299     4|       rozranił, żem odbiegł kamratów do waszego klasztoru. Niech
300     4|            swą czarną krwią pychy aż do tej pokory ostatniej, w
301     4|              tym bluźnierstwem drogi do wtórego życia: za tymi tu
302     4|              za tymi tu murami - gdy do nich prawdziwie zatęsknisz -
303     4|         nowym życiu pytającym głosem do się coś powiada i po celi
304     4|             księgą; a że przywiązany do stołu, wyjść nie mógł, nasunął
305     4|    pobożności swojej: obu tamtym nie do spowiedzi było. Oto przeor,
306     4|          wędrowny zamakał się bywało do klasztoru.)~"Ktoć, bracie
307     4|            ucho na gościńcu i z czym do mnie tu przybiegłeś: gdy
308     4|              Sam zasię przysiadł się do goliarda na skrzynię. Zwaśnionych
309     4|             jej okute skóry i niczym do skrzyni cedrowej onych skarbów
310     4|            gór, dobiera się wreszcie do niej: chroboce u klamr.~
311     4|           wystawia palec i rozważa:~"Do chrześcijan to wezwanie. "
312     4|             żaden z nas imieniem się do nich nie dowiesza! - woła
313     4|              w kości nie przegrałbym do niego wiersza mego. Nie
314     4|            inaczej powiadał. Z grodu do grodu wędruje on tam. Tylko
315     4|              studniami nie staje ani do piekarni nie zachodzi, lecz
316     4|            nie zachodzi, lecz wprost do pałaców pańskich, gdzie
317     4|             od tych słów.~"Skoroś tu do mnie nie przyszedł ze spowiedzią,
318     4|           nad tym widokiem i szepcze do się: "Pierwszy człowiek
319     4|             przeora, gdy powróciwszy do celi, zasiadł znów na skrzyni.
320     4|            bracie Łukaszu: w światy, do Magdaleny tej swojej, na
321     4|           Przybiegł tu ze świata jak do prawej rodziny swojej, mdły
322     4|       goliard nam zostawił: za votum do kościoła powiadał. Co miał,
323     4|                Oto - myśli - sznurem do księgi przywiązany, pracuje
324     4|      klasztoru murem. Wyciągnij ręce do tej Orędowniczki nędz ostatnich,
325     4|         skoczki:~ciało jej stworzone do rozprężnych wolności tańca
326     4|          odwecie za jej krzywdę obić do krwawych sińców najcnotliwszą
327     4|             Toć to czapka! potrzebna do sukni."~"To suknia, to kapelusz!...
328     4|               pociągnął ją na ratusz do podatku i do zapisania w
329     4|            ją na ratusz do podatku i do zapisania w grodzkie księgi
330     4|         którzy obijają swe żonki, by do spłakanych pchać się rychło
331     4|              klasztorze?" - pyta nie do rzeczy, po raz drugi już
332     4|    rzetelności, w przystosowaniu się do kobiecych myśli, zdrobniały
333     4|            miesza i na drobne miele. Do nie wiadomo, jak zboczył
334     4|        Opowiadaj. Mów."~Ale jemu nie do opowiadań żadnych było już
335     4|           marmurze i stopy przyrosłe do cokołu. Poniżej widać zatarte
336     4|        ziemię ten tułów z przyrosłym do piersi szczętem lutni. O
337     4|            Pana z fletnią. I szepcze do się słowa pieśni śpiewanej
338     4|             łaski w siebie bierze aż do tej bladości na licu, do
339     4|             do tej bladości na licu, do oczu śćmienia, aż po tę
340     4|              ściszenia: gdy ich oczy do śmiechu pochopniejsze niźli
341     4|     grzechotki swych dłoni. Tylko że do tańca miał nogi nazbyt długie -
342     4|           Zapędziły ją snadź siostry do pracy przerwanej.~Na utrudzeń
343     4|            Gdy się ust twoich gronem do skonu opiję,~pijany, Chronosa
344     4|              spośród mar elizejskich do ciebie się wydrę! ~wiosłem
345     4|             wydrę! ~wiosłem umarłych do życia odbiję!~A gdy skoczył
346     4|              gdy skoczył ku niej jak do życia i użycia samego, uwikłały
347     4|           kręgami szału, łechce łydy do skoków, skrzydła słoneczne
348     4|           radości za hermesowe lotki do pęcin mu przypina...~I o
349     4|           zgodne: "Gdy się swą żądzą do skonu opiję, w szale Chronosa
350     4|          łodyg i listowia przygarnia do się - czuje: potworną mnogość
351     4|              frasobliwa głowa?" "Nie do ciebie wcale!"~"'Ale przeze
352     4|         nozdrza. Lecz gdy się zerwał do niej, odwiała wstecz - jak
353     4|          prężnie długą nogę jelenia: do tańca stęp bierze. Zanim
354     4|               że napływ wdzięczności do serca wycałował za podziękę -
355     4|        zwolniony z pętli wiążącej go do księgi, więc w nagłym wyskoku
356     4|            chwili postanowień twych, do nóg ci padła, ciałem u progu
357     4|               iść, kędy dusza wzywa. Do pustelni, myślał Hieronim" -
358     4|          Brat Łukasz przyległ czołem do murów celi zakonnej.~Więc
359     4|           gdyby muchy w bursztynie!"~Do głębi oburzyły te słowa
360     4|              w nas odnawia, ode dnia do dnia, powiada Paweł... I
361     4|            najpiękniejsza, bo zawsze do jednej podobna. Oderwała
362     4|          świętego Hieronima w liście do któregoś tam mnicha:~"Ślę
363     4|            serce chore.~I przywołało do się jakby zjaw i słowo przeora. (
364     4|             barwy z osobna. I znosić do celi miody najsoczystszych
365     4|             oczy wynosząc z wieczora do ogrodu, myślał nieraz śród
366     4|          Klara sama...~Tak oto mówić do się, opowiadać swe zadumania
367     4|          lutnią w dłoni, wyśpiewywał do słońca swój hymn radości
368     4|       doskoku capa, skoczek Bakchowy do wzdętej wargi nad bródką
369     4|            jak trzeba zejść z braćmi do krypty. Przytrafiło mu się
370     4|             bracia zstępować gęsiego do krypty; na to sadowienie
371     4|              Poszedł sobie na ogród, do swych kwiatów. I Bóg z nim!...
372     4|          czasu upłynie, zanim się to do porządku znowu przywiedzie!...~
373     4|             człowieczeństwa od Adama do króla Osjasza: do roku 630
374     4|              Adama do króla Osjasza: do roku 630 przed Narodzeniem
375     4|             epoka równą być winna co do ilości pokoleń. Że zaś Chrystus
376     4|        dokładnie pokoleń 63 od Adama do Osjasza. Równość okresów
377     4|        nieskłonny snadź w tej chwili do pocieszeń filozofii. - My,
378     4|     wzniesiony nagle kułak przeora:~"Do dominikanów mi z tymi baśniami
379     4|             rękach wszyscy całowali, do kolan się moich garnęli
380     4|            poczołgał się na kolanach do klęcznika.~"Tam - przeor
381     4|                Mnich runął przeorowi do nóg. Lecz on podjął go natychmiast. "
382     4|              na świecie: nie należeć do żadnego cechu.~Czuwa jednak
383     4|             powrócił było z wieczora do celi z bielmem acedii na
384     4|       wymodlić duszy swej zbawienie. Do farb i pędzli poczuł nagle
385     4|          pędzli poczuł nagle odrazę. Do ludzi zaś - do braci w klasztorze -
386     4|         nagle odrazę. Do ludzi zaś - do braci w klasztorze - nienawiść;
387     4|              teraz dopiero powracają do kształtów swoich. A tak
388     4|               I że ten i owy, co się do snu już było z powrotem
389     4|          żongler, zaproszony wczoraj do łoża:~"Jakże, nie wiecie,
390     4|            ze mną nie chciał, bo się do kościoła śpieszył. Zasię
391     4|            mojej. I łeb, i ramię nie do pracy dziś: potrzaskano
392     4|        Dziwne kształty!... Oto drzwi do ambony kościelnej w spiżu
393     4|            pański, by owo kęs chleba do; gęby mieć. Tymi czasy,
394     4|               widząc, że gbura snadź do się zaprosił. Więc pijąc
395     4|           puchar jego szacowny gdyby do wnętrza się wtłaczał: przewężała
396     4|              licu wychylił go zacnie do dna.~A nic tak przy dzbanie
397     4|       skronie...~Nierychło przyszedł do siebie. A gdy odsapnął,
398     4|          serca i ona wszak zapalność do roboty idzie? Że się przepala
399     4|    przetrwaniu nawałnicy dopływa oto do portu. I wywiesza swą latarnię
400     4|      zamknąwszy okno, powrócił z nim do stołu.~"Na wędrownego poety
401     4|            nie zdołał - wysączyli go do dna. Nad pustymi szklenicami
402     4|      rozpogodzenia dostępuje czasami do dzbana i czarki. A że puste,
403     4|              tym zdumieniu pomrukuje do się:~"Chyba to nie mężczyzna?...
404     4|           ufając swym oczom podbiega do stołu, chwyta w garść lampę,
405     4|           miarę i kres. Takeś się to do mnie wciąż palił, wieczności
406     4|         palił, wieczności opętańcze! Do mnie!"~Poklepie go po twarzy
407     4|       chrzestnymi stopami.~Cha! cha! do mnie! Choć pewnie wolałeś
408     4|        świata rzadko kiedy zaglądały do ciebie. A tyś ich szukać
409     4|      tapczanie, sam wprzódy dobierał do wdzięków wytęsknionej. Dam
410     4|             tą szczęką zębatą:~A kto do dna wypił dzban, ~komu puchar
411     4|  człowieczeństwu! - powracał uparcie do swych obliczeń niedawnych
412     4|           nich przekradło się jednak do organów, by tłumionymi akordy
413     4|         wszystko czuł przeor słabość do żaków Oto raz po raz kładzie
414     4|           stronę nazajutrz wyruszyć, do jakiego miasta dążyć. Niejeden
415     4|        którzy z nim iść nie chcieli, do diabła odsyłał. Wywiązała
416     4|           tak się jeszcze rozpacznie do jej piersi tulił, że ona,
417     4|            za nim - i już ma zstąpić do krypty, gdy spod ramienia
418     4|          Zapalił wraz żaków ten apel do ich władz dusznych - już
419     4|              się tymczasem przeorowi do ucha i szepce coś tajemniczego,
420     4|             ich dowiodła ta tęsknota do nowiny najradośniejszej,
421     4|              jaka kiedykolwiek była: do betlejemskiej!"~Tu przeor
422     4|           wyrastać!"~Zstępuje przeor do krypty - żaki za nim - i
423     4|              wędrowników przyłożycie do onej czary, która rozjaśni
424     4|           wam w duszach świat cały - do żywego serca Franciszka!"~
425     4|              Pomnę... jeszczem głową do szyb okiennych wonczas nie
426     4|          spragnione usta wędrowników do innej przykładamy dziś czary:
427     4|            nieukoje, wzywające wciąż do nowego szukania szukaniem?
428     4|      najgórniejszym lotem zerwać się do życia... nunquam permanentes!
429     4|         czasu nawrócenia Pawła. Tedy do wróżbnego roku 1890 jeszcze