Czesc

 1     1|      Takiego człowieka!" - wysapuje kobieta w uspokojeniu swą alterację
 2     2|             samym otrząsła niejedna kobieta, zatulając mocniej w swą
 3     3|       rozjaśniła jej twarz: jako że kobieta z dobrego zawsze swoje dobędzie,
 4     3|          ten ptak na gałęzi zda się kobieta cała - a każda w niej panną
 5     3|            kot na środek izby.~"Jam kobieta wolna!... Mea sum!... Nikomu
 6     3| niedźwiednika bestia, tym dla poety kobieta. Wielkie niebezpieczeństwo
 7     3|     pogwarzył. Mądra musiała to być kobieta! Prawdę powiedziała ona
 8     3|            wydziwia za nimi, jak to kobieta każde pismo zawczas nosem
 9     3|         gęby, ciągną wińsko.~"Dobra kobieta!" - sam płatnerz przyznać
10     3|             nozdrza zalot krwi... A kobieta płacze.~Zawodzi, tym bardziej
11     4|        prawie że nie wiedząc o tym.~Kobieta rosła wydawała się całkiem
12     4|     Wstrętną jest każda sprzeczka z kobietą, ale wstrętniejsze bodaj
13     4|        męskim wynurzaniem się przed kobietą, w którym się wszystko w
14     4|             głośno parsknął tylko:~"Kobieta!..."~Przytuliła się doń,
15     4|      Zapamiętałam przecie! wzięłam, kobieta, w upór rojeń, w krew żył
16     4|        świata, są w takich chwilach kobieta i mężczyzna. Że duchowi
17     4|            carnea, vel caro tota! - kobieta rzecz potępiona, duszy szkodna,