Czesc

 1     1|        Budzi zamku nocna ponurość sumienia ponure upiory. A gdy one
 2     1|         nawet szuka swego życia i sumienia w żonglerowej gębie! Toć
 3     1|        ludzi czy on w cichości do sumienia swego?..."~I zdjęło go wielkie
 4     1|         gromko do ludzi czy on do sumienia mego?"~I to ramię jego,
 5     2|    kościoła zrębach, by straszyły sumienia stare! Takiego dziada i
 6     2|       oprze się mocnemu naciskowi sumienia. Opadła. I dobyło się z
 7     2|           dzwon bije fary na roki sumienia.~Kędyż-bo?... Kędyż-bo?... -
 8     3|          ona tym szamotaniem jego sumienia już do pasji dowiedziona
 9     3|            mistrzu, nade wszystko sumienia nęk za to wszystko czegoś
10     3|      ludzi - a na ten koniec i od sumienia swego. A ratusze mogłyby
11     3|        wsłuchiwałem się uważnie w sumienia wasze. Wiem teraz, jaka
12     4|          pracy, w wielkim spokoju sumienia. I rozterce oddała się sama.~
13     4| gwałtownym z nagła zaniepokojeniu sumienia, zatrzymały się myśli mnicha.
14     4|           twarzy, zsurowiał sądem sumienia swego: nie chce przytwierdzić
15     4|     skobuzi lico pod kapturem, na sumienia frasobliwość wielką. Dziwi,
16     4|       jednak pewne zaniepokojenie sumienia w wejrzeniach młodzieży,