Czesc

  1     1|              wraz z szatą oświeconego już dawno w kości przegrał.~
  2     1|            hańby starły się te czoła; już ich zbiry ściągać tu nie
  3     1|              na się w garści. I z tym już tylko pouczeniem dla innych: "
  4     1|               ciała. Że zaś łoża snem już tylko nęciły, więc zaniedbywane
  5     1|          niskie smutki człecze toczyć już jęły Kościoła fundamenty -
  6     1|           miesiące i lata, gdy płoche już dawno zapomną, snuć mi się
  7     1|                grzmi tymczasem miasto już całe. Do sunącego przez
  8     1|               fary, gdy na rynku biją już piszczkowie w bębny i świszczą
  9     1|               się ku nim tłum, nazbyt już dziś niecierpliwy. Raz wraz
 10     1|                Bacche!... Bacche!..."~Już i pomosty, ni to kramy wysokie,
 11     1|              tłumie. A choć kuglowano już po innych deskach, choć
 12     1|              miasty: chodzić nie chcą już niewiasty! fruwać każda
 13     1|             do lotu sposobił. A potem już nie śmiechem wtórzył gadce,
 14     1|             Dopiero gdy gwar większej już gromady rozbrzęczał się
 15     1|           chóry społeczności człeczej już nie wrócić!"~Na zajęczych
 16     1|         między niewiastami w grodzie: już wszystkie wiedziały, która
 17     1|               wielkie gesty rycerskie już pono nie ku słuchaniu wam (
 18     1|             przyszło, że słuchają nas już tylko żaki i niewiasty,
 19     1|              rynkach ducha i zwiędłej już dawno, nie serdecznej ciekawości.~
 20     1|                na orli wzlot, nad nią już tylko nieba błękit przesłoneczny.~
 21     1|                Zratowano jednak pana.~Już nic dnia tego nie bawiło
 22     1|         ocknienie, jutrznię odzwaniać już jęła sygnaturka klasztorna.
 23     1|          dachach i wieżach zróżowione już świtanie wyroił się tłum
 24     1|       płomienie - róże i maki kraśne.~Już się na stopniach kościoła
 25     1|             ptactwo do śpiewu gotowe; już się kolejno wszystkie w
 26     1|               a w tej oto chwili bije już skrzydłem niecierpliwym
 27     1|          której głowa, ledwie ścięta, już nowym odrasta kształtem.
 28     1|              ku niebieskiej wiedzie - już się po klasztorach niejednych
 29     1|          większej śmiałości.~Słów jej już nie słyszał, zapatrzony
 30     1|           Nieraz, nieraz czyniłamć to już w myślach swych, tak smutnych
 31     1|           ciało.~W ostatnie korytarze już bez noża w dłoni wstąpiła
 32     1|              i tajemnica. (Nie będzie już pan Gawan tropić ją wszędy
 33     1|           mówi się dalej... Ale teraz już do panów, choćby ich tu,
 34     1|               granat nieba roztapiały już świty po nieboskłonach.
 35     1|                że nie ustokrotnią się już nigdy siły jego nad wielkoludów
 36     1|               tu zległ, wielce życiem już uznojony: tak się ulgła
 37     1|        zawodzące mnichy.~"Nie Boży ty już na świecie, a mistrza kamieni
 38     1|              wraz echem się toczy - i już gra po niebie całym groźną
 39     1|           pytania szloch i echo grały już tylko gęśle żonglera.~Grał.
 40     1|            Wracajcie do domów, romans już skończony."~Powolny jak
 41     1|              Że zaś dzisiaj wszystkie już gadki, by najsprośniejsze,
 42     1|          przerwie opowieść ciekawą. I już tylko w milczeniu nogami
 43     1|                Diabli wezmą bohatera! Już się śmierć na niego czai..."~
 44     1|           powoli napełniała mu serce; już nie o to nawet, że nie pokarmiono
 45     1|              im. - Nie spuszczają się już dla nas zamkowe mosty, nie
 46     1|       biskupów ławy i misy - nie biją już na nasz widok serca mężów
 47     1|           wbił i gada jakby do siebie już tylko:~"Zepchnęły nas czasy
 48     1|      wszystkie trzy parki żywota były już z nami. Bo prawdziwie, po
 49     1|            wałęsa się z nami ta jedna już tylko: Lachesis, zalotnica-żebraczka,
 50     1|            czasem. I żal życia, i żyć już nie wiadomo po co. Za każdym
 51     1|        pośpiechem jakaś drobna stopa, już o chwilkę całą zapóźniona,
 52     1|             gdy pod czołem zajaśniała już rozwaga, w sercu smęt się
 53     1|        świecie.~Za czym, pogodniejszy już o wiele, poszedł dalej.
 54     1|               i głodu nawet nie czuje już wcale. Pogwizduje sobie.~
 55     1|                  Horacy się znalazł i już go dziewczyna z rąk czyichś
 56     1|     przystąpiły tymczasem inne myśli, już nie do książki odnoszące
 57     1|              bo do bramy dobijają się już oto niecierpliwie zalotniki:
 58     1|          gdzieś pańskich. W pośpiechu już nawet nie całuje, a uderza
 59     1|            której go zastali. A jeśli już koniecznie chcą go posłuchać,
 60     1|              zostanę... Więc to jedno już tylko powiem wam na rychły
 61     1|           lampami duszy baczenie mają już chyba tylko niewiasty: mądre
 62     1|              śmiejcie się! - doskoczy już do nich z ławy - unde saepe
 63     1|            wyrywać kamienie z bruków; już je miotnąć mają na panów
 64     1|              się zwada. Niebawem nikt już nie słyszał się wzajem w
 65     1|            tej wrzawie i nie rozumiał już wcale. Tu i owdzie zatrzaskiwały
 66     1|               podstarzałych do kobiet już niemłodych. Do niej tedy
 67     1|      osobiście, wyogromniał sobie - i już prawił w duchu, już myślą
 68     1|                 i już prawił w duchu, już myślą w innych gdzieś grodach
 69     1|               zaś krwi widoku całkiem już nie lubił. Więc był bardzo
 70     1|              gdy do tej Innej jedynym już tylko nawiązaniem te waśnie
 71     1|             szukania."~"I o tym wiesz już, panie?"~"Od was to wiem,
 72     1|        królowa najpiękniejsza. (Możeś już słyszał co o niej? Nie?!)
 73     1|      niedawnej rycerz jakiś. (Może ci już opowiadano o tym na mieście?!
 74     1|          bywało!... Ale gdy mi trzeci już koń padł (tu łzy zmąciły
 75     1|          zmąciły mu nagle słowa), gdy już trzeci koń pode mną padł
 76     1|               mym błędnym - a familia już więcej pieniędzy dawać nie
 77     1|          śmiercią wypłacić zdoła."~Tu już goliard białka oczu wytrzeszczył
 78     1|          mówił: nikt was dziś słuchać już nie chce - poetów; nie masz
 79     1|          słowo nie święte. A gęśle to już nigdy prawdy nie głoszą,"~
 80     2|              pana Lancelota samego." (Już Żyd wiedział, o czym opowiadano
 81     2|          szeroką wargą.~A Żyd pokłony już oto bije i czoła dotyka
 82     2|               ciężkiego westchnienia. Już wiedział tedy, co mu było
 83     2|               Ja zaś, stary, jednakim już pono zostanę - do śmierci...
 84     2|          wpadł oto goliard w ostatnią już pasję:~"Połknij, panie,
 85     2|             ci dał lekarz, i przestań już raz myśleć o kobiecie."~
 86     2|           duszę... - Zwidziało mi się już po raz drugi dzisiaj." "
 87     2|        Czerwona rękawica króla..."~Tu już goliard przeraził się zupełnie
 88     2|           godowych. Ledwie ją zoczył, już mu powabniejsza w oczy skacze:
 89     2|           niedługo się jej napatrzył, już zdmuchnęła - darmo szukać
 90     2|              całych."~"Gdyby pożyczka już była!..." - westchnął ktoś
 91     2|          krwawnik, kamieni król! Dziś już go ziemia wcale nie wydaje;
 92     2|               rzadkości wielkiej."~Tu już goliard nie wytrzymał dłużej.
 93     2|                do której docisnął się już było tymczasem:~"Inne zasię
 94     2|          Goliard tymczasem, jak gdyby już ją przystroiwszy, ramiona
 95     2|         szczęście kobiet, nie wiedząc już nawet, że głośno wypowiada
 96     2|   niebezpieczeństwo nie wiodą. Aliści już ich sidłały żony, uwisając
 97     2|               tę żon jałmużnę, nazbyt już szczodrą dla duszy w czyśćcu
 98     2|       wybuchnie przeraźliwym płaczem.~Już nie modre źrenice, a białka
 99     2|              do graalowego szukania. "Już idę!" Zawijał się szczelnie
100     2|           oburącz twarz przed trzecim już dziś zwidem czerwonej rękawicy
101     2|               nim. I oto zadumał się, już nie nad swoją, lecz nad
102     2|               błędny drugi, szukający już tylko w sercu swoim Graala -
103     2|           sromotniki domieszano mnie! Już mnie tam, na rynku, wystawiono
104     2|         prawdzie język i przed kaźnią już pono wydarto, bo wszak sama
105     2|           samym! Zasię mnie milczenie już pono pozostaje tylko - i
106     2|   sukiennicach opodal mnicha stojący, już czuł się w łapach mistrza
107     2|               zwykłym miejscu kaźni - już kolec pala wbija mu się
108     2|              dano, gdy dla twej duszy już tylko piekieł beznadzieja -
109     2|         wianuszek grodzki... Panny! - Już i kułak niejednego familianta
110     2|          franciszkanin niewymowny nic już im dzisiaj więcej nie Powie,
111     2|               jeszcze dziecko prawie, już widzieć poczyna w myślach
112     2|               najbardziej pstre kramy już nie pociągały. Pustkami
113     2|        zaszeptanych gromadach, którzy już go spotykali po zaułkach.~
114     2|              kitami u czap. Nazbyt bo już hardo wystawia się dziś
115     2|             dal tłoki ludzkie. Czyżby już pojman był?" - szeptał do
116     2|             dwa gbury jakoweś, nazbyt już często ukazujące się w pobliżu
117     2|               tych murów nad ściekiem już tylko te okienka nędzarne:
118     2|             bo przyśpieszając kroków, już nie pełgają chytrze, lecz
119     2|          krwawym zaułku grodu - jawny już nienawistnik społeczności
120     2|            społeczności był.~Lecz oto już na schody się mają przodowni
121     2|              stłumienia się procesji.~Już czeka na nich korab dusz,
122     2|             czeka na nich korab dusz, już się kolebie na cichych wodach
123     2|             cichych wodach przystani, już się chwieje, bacz! masztami
124     2|             skarbów - nie dostrzegają już wcale ani tych głazów wymoszczenia
125     2|           swojej. Gród cały nabił się już było do wnętrza tej Arki;
126     2|      dźwierzach kościoła - odkryły to już żaki - kędy w gęstym szeregu
127     2|           stoją waganty wcale, bowiem już teraz, przed nabożeństwem
128     2|              za kamratów i za się, że już tylko wargi gryzł i odmachiwał
129     3|                         CZĘŚĆ TRZECIA~Już i królowa, zabawiająca się
130     3|         obwieścił i ku bramie zdążył, już linochód zapomniał, kiedy
131     3|               plac przed kościołem, a już oto z naw głębi ciągnęły
132     3|               czasu pocałunku rycerza już tylko o niej myślał mnich
133     3|           wielkim sokolnikiem dworu."~Już się oczom jego ten przepych
134     3|          trafić w strzemię musiała. I już się dawno na nim oparła,
135     3|               mnichu korny?"~Ale brat już nie z gardła zaciśniętego
136     3|       żonglerzy po piekarniach nazbyt już nieświętym uczynili słowo
137     3|           wielce strome dachy martwym już odblaskiem, niby pyłem ceglastym,
138     3|          zapatrzył czy też w oglądany już zawczasu on obraz w absydowej
139     3|       mieszczka jaka, z mężatek mocno już podłechtanych szerokie swe
140     3|               garnie się ku niemu: ta już się nie tuli, a wprost ramiona
141     3|                 O, wa! myślisz?..." I już siedzi na ziemi, gdzie stała,
142     3|         skrzynię pod klucze, że my to już starki nazajutrz, choć nas
143     3|        cichość człeczą: oto potrącają już nóżkami kaptur mniszy.~A
144     3|            szyjami, snadź i wstyd sam już im za ciasny ku uciesze
145     3|            niewiasty, gdy mąż za kark już chwytał i rzucał o ziem,
146     3|        mieście. Na ulicach i wagantów już nie znajdziesz: pilno im
147     3|            się pono chciała.~Wagantów już to dawno nie cieszyło. Omierzły
148     3|    zapożyczonej pono od bydląt."~Żaki już się znaleźli pod stołem,
149     3|              rycerz cię słucha!"~Żaki już pochowały nosy w kułaki
150     3|      wyzwaniem.~Żaków tylko tym trąć: już wyskakiwali z ław, by skłóconymi
151     3|            podlejszych."~Ale ona była już w pomszczeniu, więc zatrzymała
152     3|               łagiewki. Bo chwiał się już na ławie.~Spostrzeże to
153     3|        kamratami przepił, cieszył się już tylko szczęściem innych,
154     3|             zakołatać - jak to nieraz już czynił po świecie - by do
155     3|               w gospodzie, gdy wypite już kruże.~A i panowie żonglerzy
156     3|           lico jej niby, postać zgoła już inna.~Ani tak czarodziejska
157     3|         zapomnieć! - wyrzucają sobie.~Już, już wie któryś z nich.
158     3|                 wyrzucają sobie.~Już, już wie któryś z nich. Ten strój
159     3|               Ale goliard nie widział już jej chyba wcale, bo tylko
160     3|              kaptura. Przed nim stała już nie kochanka, nie jakaś
161     3|        skoczka rzutem całego ciała. I już nie zdziwienie ma w oczach,
162     3|                I wiedzże - kładzie mu już śmiało rękę na ramieniu -
163     3|             szamotaniem jego sumienia już do pasji dowiedziona poskoczy
164     3|             ze snu. - Gdy wszystkiego już dla cię nie ma, duszaż to
165     3|            wśmignął się było na stół; już kolanem jej piersi przygniata,
166     3|          Ciało dziewczyny trzepie się już zawczas na stole niczym
167     3|             wszyscy dobrze słyszeli - już furia w płomieniach buntu:~"
168     3|             kominie powiesić.~Goliard już nie wiedział, zali prawdziwe
169     3|            twarze i zielone oczy.~Ale już nie ruszał się nawet - rzęził
170     3|             pod krew i lampką w dłoni już klęczała u ławy.~Bilo rude
171     3|               dziewki u kolan:~"Dosyć już tej krwi, dobry lekarzu!
172     3|              Boskie, dosyć! Baczcież, już się goliard rucha."~"Zaprawdę,
173     3|            goliard rucha."~"Zaprawdę, już się ruszać poczyna!... Tylko
174     3|               w puste kiszki. Dziewka już tam warzy dla niego na żużlach
175     3|               bocian po izbie. Śmierć już po raz drugi tego wieczora
176     3|             życia, którego jutro może już nie będzie. "Strzeż nas,
177     3|                Dostrzeże to dziewka i już z krużą a czarką biegnie
178     3|          światy pójdzie, a nigdy może już tu nie wróci; nie zbrakłoby,
179     3|           Szkoda, że tę skoczkę waszą już diabeł porwał! Chętnie bym
180     3|               czarownicą była?..."~Tu już w ruchach rybałtów odbiła
181     3|      Odprowadzają go tam i sam nazbyt już podejrzliwe oczy rybałtów,
182     3|               Niechże rzeknie co, gdy już gadać zdoła."~Lecz on już
183     3|             już gadać zdoła."~Lecz on już się sam podźwignął było
184     3|        kauterię na serce?!"~To spadło już na głowy żaków jakby z kułaka
185     3|              I spłoszyło ich całkiem. Już nie oczy, a dusze młode
186     3|             przed gospodą zebrało się już kilku z acedii dziś uleczonych.
187     3|            targniemy za życia!..."~Tu już szał porwał żaki.~"Doctor
188     3|              czy tego rycerza spotkał już był gdzie w grodzie: dziwne
189     3|              piekła niedalekie, skoro już cerberusy opadają... Beczka,
190     3|              igry - i dalejże w nogi! Już ich wyprzedzają na schodach
191     3|            zatrzymuje ich płatnerz. - Już dawno zamknięto bramy, a
192     3|            ścianą - srebrem okuta?... Już biegały mnichy na ratusz,
193     3|              miasto o idącym rozruchu już pogaduje? I że wy właśnie
194     3|           niej czym prędzej, z daleka już rozpytując niecierpliwymi
195     3|                zarządź jakoś, bo..."~"Już ja tu z nimi...! Siadać!" -
196     3|                 ledwie wargi umaczał, już rozochocił serce, smętkom
197     3|       zazberkał dzwonkami po izbie, a już klęczał oto pod dymnikiem.
198     3|            szalonych mu nie ziści!... Już, mistrzu, twa "dusza" w
199     3|          chyżej niźli diabeł duszę."~"Już!" - ni to z płomieniem w
200     3|             gdy na świecie nazbyt się już rozzuchwaliło to tałałajstwo
201     3|               popatrz uważnie... Dziś już tylko kowalstwo a płatnerstwo
202     3|             Przeciwi się temu spornie już tylko to rycerstwo Boże -
203     3|             Mów dalej - prosi - skoro już przyszło gędźcowi terminować
204     3|               w sobie... Które ocalić już to jedno tylko może: rzucenie
205     3|           których tak prędko zbierają już tylko urągi w wejrzeniach
206     3|             Ale innych kamratów ściga już jawnie złość i zohydzanie
207     3|        urągliwości społecznej wszyscy już towarzysze społem cierpieć
208     3|               piątki jedynie z Żydami już tylko wpuszczają. A niech
209     3|                o darmochy nie stoją - już nawet do sakiew dumnie sięgają...
210     3|            zaś ich dola wagancka jest już całkiem psia!... Koniec
211     3|              Moiściewy!..."~I szlocha już hucznie na wagancką gospodę
212     3|           Niejeden z nich otrząsa się już w sobie lub biorąc głęboki
213     3|            mdłe spazmy kobiece jurnym już zacięciem się uderzają do
214     3|                Co chmurniejszy z mich już kół w myślach chwytał i
215     3|             zbirów. I tak oto rozdyma już im nozdrza zalot krwi...
216     3|             swych zbroić. I, zda się, już tylko tym gestem dłoni pancernych
217     3|               rogów wyciem na trwogę, już i bębnów alarmy zawarczały
218     3|        wreszcie ku wagantom z otwartą już przyłbicą. Obie ręce wsparł
219     3|             Żaki tymczasem zapomniały już całkiem o obrazie. Radzą,
220     3|         buntują wzajem: choć nie pora już ku temu, wiecują zażarcie.
221     3|           słów się odmienił.~"Ostatni już chyba rycerze błędna, ślubowaliśmy
222     3|                tam, w nyży okiennej - już tylko tego miecza olbrzymiego
223     3|                za rycerza przewodem - już wiem, gdzie... - Wesołka
224     3|              śmieszy twoja wiara!"~Tu już dziewka nie wytrzymała tych
225     3|         zaczną po ulicach?!... Patrz, już łuna dymami odbija się na
226     3|       ciemnościach zadrzemania; wyżej już tytko złote oczy powietrznej
227     3|             klasztorną diabłom oddał. Już taki nawet myślami swymi
228     3|               sznur i uderzy w krwawą już na grzbiecie pluchę, nowy
229     3|                 Sintgunt!... - huczał już tylko dzwon swym kuszeniem
230     3|            tylko krzyk rozdzierający: już w niebo miłosierne, już
231     3|               już w niebo miłosierne, już o co innego chyba niźli
232     3|            smutkiem! Mnicha tymczasem już w dal odniosło za tamtymi,
233     3|               z grodu.~Jakoż roił się już na gościńcu wszystek lud
234     3|            Ziemia Święta nie Kalwarią już nęci, a pysznymi kolory -
235     3|               się ku niej na ostatnim już skręcie drogi obaj błędni
236     4|         Skoczki nie ma - i może wcale już nie wróci...~Że za gruba?...
237     4|          przypatrując im się bacznie, już sobie wybierają śród nich
238     4|              pieśni goliard nawet sam już całkiem nie lubi, jaki że
239     4|              przed oczy mnicha postać już dlań nie obca: człecza na
240     4|       przedkościelnym placu dopadł go już było stwór taki, różę królowej
241     4|            się z grodu, gdy wszystkie już dusze tułacze z niego wygarnął."~
242     4|             mnich powieki przecierał: już i śladu nawet nie było po
243     4|            dalekim gościńcu doganiają już oto mnicha pierwsze głosy
244     4|             Oto mury miasta otrząsają już z siebie tuman nocy: dołem
245     4|           wieżach i blankach ociekają już rośnią czerwienią. Gdy uroki
246     4|          czujność dnia powszedniego - już oto kury wtóre pieją najwyraźniej:
247     4|       klasztornej. Oto kwiaty na poły już zwiędłe, które wczoraj o
248     4|            piękności świata spoglądać już nie chciał. Habit najsurowszej
249     4|              osypywać się jęły kwiaty już powiędłe.~"Weź... I nie
250     4|             słowu twemu! Niebieską to już wonczas miłością święty
251     4|          dusza nie ogarnie chyba... I już tylko ten szept olśnienia
252     4|              nim wstrząsa bezwiednymi już może wspomnieniami doznań
253     4|             Acz z księgą na kolanach, już jej przeor dawno ponoć nie
254     4|              przystąpić do ostatniego już, przy Bożej pomocy, rozdziału
255     4|           brat Łukasz, ujmując pióro.~Już przeor palec do czoła przykłada
256     4|        powiedziawszy swoje, zapomniał już całkiem o goliardzie u furty.
257     4|               skrzynię i - skarcony - już nic złego nie powiada. Po
258     4|             prężyła się głowa starca, już wcale teraz nie roztrzęsiona
259     4|      spostrzega tego; po drugą księgę już sięga - i z tej rad by coś
260     4|                  sprzecza się goliard już całkiem gburnie. - Ultramontanus
261     4|        odprowadzał goliarda. To jedno już tylko powiadał mu na rozstaniu:
262     4|              zasiadł znów na skrzyni. Już nie te potoczne westchnienia
263     4|             życia odchodzi, że nie ma już uczucia z żywymi... "Odpuść
264     4|                na gorycz poniechania. Już nie gęśle pod pachą, lecz
265     4|          witki cierniowe chwytały się już nie szat jego, lecz ramion,
266     4|             chwili zachłysnął, ponura już zawziętość ogłuszyła go
267     4|             zbiegał po upłazie tamtej już strony.~Patrzy: świat dziwnie
268     4|       zdradach jego dziewczyny wiedzą już wszystkie kobiety w mieście,
269     4|             nierządu. Na taką jawność już przyszło! Opiszą ją niebawem
270     4|        pieszczotą nie dotknie się jej już nigdy.~"Nigdy!" - dodał
271     4|          rozbrojona z kłamstwa swego, już nie wie, co począć; aż omiękły
272     4|               do rzeczy, po raz drugi już dzisiaj.~I wybuchnie nagle
273     4|           niebawem tak bardzo, że oto już nie na kamieniu przy nim
274     4|         wszystko? i czemu ich dzisiaj już nie ma, skoro dawniej były?
275     4|             do opowiadań żadnych było już w tej chwili. Zmąciła się
276     4|             on?!..."~Ledwie to rzekł, już po łbie dostał - że przypomina.
277     4|               goliard oburącz, nazbyt już cierpko w tej chwili.~Ta
278     4|         wskoczyć wzięła ochota; potem już jak wiewiórkę z głazu na
279     4|            usta zamilkły i nie skaczą już stopy. A rusza i drażni
280     4| bałwochwalstwa urzekł go chyba jawnym już czarem tych ruin - za klasztoru
281     4|            zdołały widzieć przed sobą już tylko świat inny.~Oto kłoda
282     4|              i oczadzenie w bezwiedny już chyba tan...~Wówczas na
283     4|            pracy i rozkaprysza ciała. Już nie rączymi wyskoki za przędzą
284     4|            nad Lirisu wodą.~Oto biorą już na stopy te pierwsze wstrząsy
285     4|    pochopniejsze niźli usta, w młodej już powadze panieństwa. Źrenice
286     4|           pędzi wraz ku nim z chwytną już z dala garściązda się, za
287     4|           Południowej pory zestrojona już muzyka ledwie tego śmiechu
288     4|               po wszystkich dalach, a już oto sama zaplątała się w
289     4|           usta niedobre; gdyż jednego już tylko promienia światłością,
290     4|             proszą śniegiem ich białe już mary. A tych pogrzebów płaczki
291     4|              waży oto w łapach źrzałe już grono winnej macicy!~Doznał
292     4|              cały w koźlą swą naturę. Już pod krzewem na wznak leży,
293     4|               się czub między rogami. Już nie pije. Tylko leżąc wciąż
294     4|            Południowej pory rozpętana już muzyka opiła się chyba sama
295     4|            Evoe-Bacche!....~Bezsłowna już teraz mowa muzyki dosnuwała
296     4|                Jemu i bez tego drgały już nozdrza. Lecz gdy się zerwał
297     4|            taneczne poniosą skrzydła, już się ku wzlotom podejmuje
298     4|            strusie pióro wiało tam. I już tylko palcami drugiej stopy
299     4|              Tak się żegna ze smętem, już tu nie powróci wcale. W
300     4|         szlochające, zawodzą spazmowy już pean upojeń i śmierci.~Już
301     4|            już pean upojeń i śmierci.~Już cienie długie słały się
302     4|               jako coś niepotrzebnego już zgoła.~Cybele wielopierśna
303     4|               Głucha siność ogarniała już dale. Mierzchnie świat.
304     4|             każe piersi - nie wiadomo już komu - jak gdyby ziemi samej
305     4|         mężczyzna. Że duchowi mierzło już w tej chwili rozpusty wspomnienie,
306     4|               świat - owo i bez gęśli już teraz! Ni ten niedźwiednik
307     4|         głosem opoja. Tylko na nic mi już wtedy będzie i klerkostwo
308     4|               kuglec zgolę - nie będą już dominikany szczuć mnie po
309     4|      narzędzia, pieśniarz i bez gęśli już nawet - poeta pauperior
310     4|            waszych po ciemnościach... Już tam nawet między dziewczętami
311     4|           czerwonym blasku tych żagwi już nie Bachowych skoczków obaczy,
312     4|           zasłoną. Oto rozdzwonił się już na burzę sygnaturki lęk;
313     4|               a osiny nad strumieniem już nie szemrzą liści wszystkich
314     4|               w pacierzach samotnych. Już drzwi celi przed nim otwiera.~
315     4|             rzekło z mnicha, nie jego już snadnie rozumieniem i słowem. "
316     4|         zażegnywa przeor zło w bracie już jawne:~"W imię krzyża! -
317     4|       ozdrowieńce ta chwila, gdy oczy już nie spojrzeniem, lecz jakby
318     4|              nie podlewanych kwiatów. Już nie brzęczały nad nimi owady,
319     4|           konwiami w rękach pośpiesza już z oddali.~"Pijcie! pijcie!
320     4|  błogosławiące mu wciąż... A że słabo już wonczas widziały chore oczy
321     4|             sad cały; jaśnieją w niej już tylko kształty, świecą kolory
322     4|           matki na noclegi wczesne. I już tylko wilga, w ogrodzie
323     4|           nami!..."~Żaki niecierpliwe już się przepchały na klęczkach
324     4|           troska się zawczas nagrodę: już gra, już śpiewa; sobie i
325     4|             zawczas nagrodę: już gra, już śpiewa; sobie i Dziecinie.
326     4|      słyszenie wszelkie. To jedno wie już tylko: że z onych to elementów
327     4|        dygotały w takt pacierza niemą już suplikacją. Tym gorliwiej
328     4|              przed sobą - by na ślepo już zgoła okalać jakowyś kwiat
329     4|          grobowej. Bo klasztor zamarł już cały.~Brata Łukasza w ogrodzie
330     4|               to ostatnie, nieludzkie już przerażenie samotności przed
331     4|            tej chwili z ucieleśnionym już oczom jego potworem smutku.
332     4|            wiecznej lampki płomykiem.~Już pierwsze krople ulewy zaszumiały
333     4|          drugą dłonią na piersi, stał już od dawna na progu celi!
334     4|  niestatecznych.~A tam, na korytarzu, już się jakoweś szepty wszczynają
335     4|             Pewnie furtian poroznosił już po klasztorze tę nowinę.)
336     4|         Przenajświętsza?!..."~A potem już tylko gestami pokazuje,
337     4|               granicą - kędy niejedna już dusza dokończyła się na
338     4|           ojca. I wtedy przeraził się już zupełnie.~Zwichrzona była
339     4|             dziewki nagiej - i jak on już martwej - leżał trup goliarda.
340     4|               na wale tam przywlekli, już było i po niej... Ustrzegł
341     4|             tym się urwały one słowa: już snadź dusza odlatywała zeń
342     4|                rąbek całuje i szlocha już wręcz:~"Ojcze oświecony,
343     4|               klerka, w piersi nazbyt już dla świata szlachetnej!...
344     4|          furtian na klęczkach wyciąga już tylko niemo ręce obie na
345     4|               chwili ostatecznej może już tylko Ona - Przeor wskazał
346     4|                A teraz oto, gdy burza już minęła, ustawili się dwoistym
347     4|              towarzysza w klasztorze.~Już oto niosą go żaki na marach
348     4|                Oto, nie wiadomo skąd, już się znalazł u furty on słup
349     4|               piersiach: nie świeciły już oczy blaskiem wnętrznym.
350     4|              wnętrznym. Nie pracowała już w sobie dusza; na zewnątrz
351     4|            powierzchni rzeczy każdej. Już i różaniec nawet sam szeregiem
352     4|            brat Łukasz krok w krok. I już nic nie widział, co się
353     4|        jeszcze burza przycichła, lecz już nie oknami błyskawic, a
354     4|           szumią po oddalach minionej już burzy muzykę i rapsody...
355     4|              że gdy w grodzie gaszono już gromnice po oknach, a stróże
356     4|              ten i owy, co się do snu już było z powrotem układał,
357     4|          jędzo czarna, gdzieżeś ty go już ułapić zdążyła?!... Toć
358     4|              dymnika, a bokiem zamrok już tylko ścielą czerwony -
359     4|            temu, cała z kół zębatych, już się - widać pobok - przez
360     4|              naszym nastały, jam nocą już tylko sobą i dawny: Bożego
361     4|             tego wszystkiego nie było już przed oczyma. Patrzał było
362     4|            Łeb mi wczoraj porozbijali już nazbyt u grodu bram... A
363     4|               i mnie z wami - bo inne już po grodach budują kościoły..."~
364     4|               sięgnął teraz po dzban, już nic nalać nie zdołał - wysączyli
365     4|               kroczy znów po izbie. I już z niechęcią spogląda na
366     4|            nie porozmawiał. Gospodarz już się dosyć było nagadał;
367     4|            wino!"~Więc nie dorywa się już gburnie, lecz za rąbek larwy
368     4|          obuchem po łbie nietrzeźwym.~Już ją ma przy piersiach. "Szczupła
369     4|       najpiękniejszym - nie stara się już odchylić licowej zasłony.
370     4|             odchylić licowej zasłony. Już tylko na wznak ją przeginając
371     4|               podłogę.~Pot kroplisty, już po raz drugi tego wieczora,
372     4|           gdyby spiż żywy po nocy.~On już tylko włos wichrzył nad
373     4|        usadowiła przy stole, na swoim już teraz krześle: sama gospodarzy
374     4|              w tej chwili. Oto dzban, już wysączony, za jej ręki dotknięciem
375     4|             mój!... Patrz, dokończony już dzban i tej ułudy ostatecznej,
376     4|             kroplach ostatnich: nigdy już! - nie powtórzy się nic! -
377     4|                 nawet sen o szczęściu już się nie przyśni!..." ~Z
378     4|             kielicha: wziewał piersią już tylko woń puchara - za ostatnie
379     4|             osunął na ławę. Po chwili już się słania; poczerwieniała
380     4|               skronie. Lecz tym razem już nie trwoga, a dziwna gorzkość
381     4|           sinicy: za pocałunkiem onym już się snadź rozpękiwały pod
382     4|               zabełkotał w nim, duszy już chyba samej na wspak, ślepy
383     4|            młotem w garści: gdy ciało już gnić poczyna, utrudzą się
384     4|            plusnęły dłonie o podłogę. Już cisza. Exitus.~Wówczas śmierć -
385     4|               Ostateczny!... "A wtedy już wam nie pomoże, klerki,
386     4|         przedał, to ich, żaków, teraz już nic nie obchodzi. Gdzie
387     4|               lecz wedle ducha, który już się postarzał. Może u Muz
388     4|        przypochlebi im zarazem.) Więc już ani na krok nie odstępowali
389     4|              to żaki!~Igrce tymczasem już się pokłócili ze sobą, w
390     4|              która tymi czasy całkiem już niepotrzebna. Że zaś zbrakło
391     4|           niej pozostała - dla nikogo już teraz.~A przedzierając się
392     4|               z towarzyszami. Goliard już nie żył było, a przecie
393     4|           tulił, że ona, nieprzytomna już całkiem, głaszcze go wciąż
394     4|       środkową nawę - żaki za nim - i już ma zstąpić do krypty, gdy
395     4|             wszystko zdziałał ustami, już tu ręka mistrza nic ponoć
396     4|               do ich władz dusznych - już okrążają mnicha.~Lecz on
397     4|       rozważeniu dodaje ku temu racje już własne:~"Za radosnością
398     4|            Słowo w słowo słyszałem to już od niego. Jakbym z goliardem
399     4|               przywiódł was wszakże - już po skonie."~"Przywiódł!" -
400     4|           wraz ze mną, że ani skoczki już między nimi nie było, ani
401     4|          rozproszyła familia cała.~Ta już tylko uboga gromadka kuglców,