Czesc

  1     1|            smoka. Żebractwo zamadlało te całunki bogomolne, a rozsłonecznienie
  2     1|               płaszcz miłosierdzia na te łby kołtuniaste, na parciane
  3     1|               bywało, strzępił dłutem te ciosy kościoła, głazom samym
  4     1|            dociskiem hańby starły się te czoła; już ich zbiry ściągać
  5     1|               silna."~Zgoła wszystkie te mieszczany, zubożałe w siły
  6     1|          własnej doli zasklepiały się te serca goryczną nienawiścią
  7     1|           Wlekli ludzie swe kroki jak te muchy po kleju, żuli cierpliwie
  8     1|              w śpiewnych podrywkach:~"Te dziś słuchy krążą miasty:
  9     1|             Pieją otroki śmiechem jak te koguty za starym kurem.
 10     1|     rozpętanie ludu, osobliwie zaś na te maszkary satyrów, co w zalotach
 11     1|          obwoła:~"Pomnę - pomnę - nie te dzwony, ~nie te smęty wszędzie. ~-
 12     1|           pomnę - nie te dzwony, ~nie te smęty wszędzie. ~- W fletnie
 13     1|             wsparty zdał się wrosły w te mury niczym te półpostaci
 14     1|               wrosły w te mury niczym te półpostaci z kamienia, dźwigające
 15     1|            Popiciu romans... Lecz gdy te wielkie gesty rycerskie
 16     1|           jedyne!~Wyświadczcie więc i tę łaskę, urodzone i szlachetne:
 17     1|               rozdzwoń się gędźbą nad te puste gawędy kobiet, rozsiej
 18     1|             cały, wlokąc po komnatach te podrękawy długie niczym
 19     1|               ulicę pastuchy dwa, jak te dwa capy górskie, w czarnych
 20     1|           ponuro. Czuły mnichy czarne tę hydrę kacerstwa, której
 21     1|            uniesienia narodu i wyrwać te chwasty z winnicy Pańskiej:
 22     1|               rojeń moce, rzuconego w te cisze tonu długie przetrwanie,
 23     1|             przyklękłego, właśnie jak te skrzydła anioła, gdy dłonie
 24     1|            przechylona, ściska dłońmi te brązowe głowice u poręczy.
 25     1|      spłoszonych zbierać kamienie jak te ptaki proso. W drugim kącie
 26     1|             gdy serca biją do się jak te dzwony - w obietnicy szczęścia
 27     1|         królowa!~Oto ciągną szeregiem te bure śpiewaki, które wonczas,
 28     1|          cienie w grób zstępować jęły te szeregi.~I znów pustka i
 29     1|             anima! clama de profundis te terrenis fugito rebus et
 30     1|         Grzmiały mu tak w piersiach i te ostatnie basy, które jakby
 31     1|             kamienia; oburącz ogarnia tę głowę w szołomie ciężką,
 32     1|              uprzykrzyli sobie ludzie te sztuki pedanta. I rozwałęsali
 33     1|       chodaków gdzieniegdzie kołaty i te dzwonki a sygnaturki klasztorów
 34     1|            nas czasy na rynki, między te mieszczany gorzej niż oziębłe,
 35     1|             się życiu: opowieść!~Lecz te racje swoje woleli nieufni
 36     1|            wianki splatać on gotów na te bodaj progi, po których
 37     1|              kolczudze srebrzystej, a te mięśnie, rade życiu, grają
 38     1|             jak na gęśli stroją w was te żyły serdeczne nienawiści
 39     1|         zaciśniętej na miecza głowni.~Te wszystkie racje oraz szanowne
 40     1|       stalowej. Sapią - i czekają jak te koguty przypływu pasji ostatniej.
 41     1|          oślep i roznosząc po mieście te krzyki przeraźliwe: "Zabili!...
 42     1|          gniewają go przede wszystkim te nieporządki i trwogi roznoszone
 43     1|           miał wciąż jeszcze w uszach te łomoty mieczów i plugawe
 44     1|         jedynym już tylko nawiązaniem te waśnie o nas po rynkach." "
 45     1|              zamęt, jaki wszcząłem, i tę ranę twoją. Dziękujęć za
 46     1|            Uważnie przyglądają mu się te oczy dobre. "Za bękartów
 47     1|           swoich. Jeszcze dziś słyszę te jej nucenia z dala, te szumy
 48     1|         słyszę te jej nucenia z dala, te szumy płaszcza, te szelestki
 49     1|              dala, te szumy płaszcza, te szelestki i stąpania miękkie,
 50     1|         Jeszcze dziś widzę przed sobą te rozchylone usteczka, oczy
 51     1|             mi wciąż w skroniach... A te żywe kamienie po kościołach
 52     1|            bił i bił czołem, aż chyba tę głowę nędzną roztrzaskam.
 53     1|               wyższe, im zażywniejsze te progi kochania, tym pewniej
 54     1|              mózgiem swym chyba. Bo o te progi łeb swój chyba rozbiję
 55     1|              tego ta służba w straży: te dostatki, te piękne stroje,
 56     1|         służba w straży: te dostatki, te piękne stroje, te kobiet
 57     1|           dostatki, te piękne stroje, te kobiet bliskości nie ustające...
 58     1|             bardziej i zwiesił ciężko tę głowę stroskaną. Goliard
 59     2|           cofnięty. I zapala w oczach te ognie, które wszystko zapamiętać
 60     2|         Odgadując, ku czemu zmierzają te dorady, machnie się rycerz
 61     2|              oczy w ziemię.~Po chwili te oczy smutne zapatrzyły się
 62     2|               niech ścienną na chwilę te głosy, rozlegają się pomruki
 63     2|        dziobać mu jęły miedzianą łapę te paluszki ledwie wychylone
 64     2|            pana z takim zachwytem, że te oczy jej żywe krzyknęły
 65     2|              wszystkie śmiechów gamy, te pogwarki i sekrety, szeptane
 66     2|            mydlaną ku górze.~Pogoniły tę bańkę oczy poety, zapatrzyły
 67     2|             ruchy rękoma, jak gdyby w te drogocenności wszystkie
 68     2|            tylko to złoto, to srebro, te drogocenności klejnotów -
 69     2|            nawet, że głośno wypowiada te odczucia swe za nie:~"Byle
 70     2|            prężnym ciele czuć!... A w te skry i ognie klejnotów na
 71     2|         krótki i rozchylał im usta na te dziwy... jak to wędrowny
 72     2|            samej podłechtaniem.~Gdy w te szwargoty targów u kramu
 73     2|            zdobne opaski biodrowe. Za tę żon jałmużnę, nazbyt już
 74     2|            odrazą jednak spoglądał na te karki ku ziemi dogięte,
 75     2|            oni otaczają go z dala jak te szakale. Na niejednym czubie
 76     2|             brat franciszkanin między te kaleki i rozstawi nad nimi
 77     2|             Dźwigać się jęły ku górze te karki doziemne. I ta pełgaczy
 78     2|              Dotyka brat dłonią białą te pełne wrzodów i jam oblicza.~"
 79     2|               człeczych wyjrzały, jak te ohydne maszkary smutku:
 80     2|        gniewnych rękach.~"Bacz, dajęć tę jałmużnę za dusze wszystkich
 81     2|                naszczekują na się jak te psy zza kramów. Krzyczą
 82     2|           człeka odrętwieniem hańby.~"Tę zelżywość nikczemną o jakowejś
 83     2|           snadź była, bo świadcząc mu tę pomoc w ostatnim docisku
 84     2|       Ojcowiznę całą przepaskudził na te Muzy i żonglery, na włóczęgi
 85     2|        niejednego familianta wbija mu tę wymówkę pod żebro. - Żenić
 86     2|            omotu ciszy klasztornej. A te oczy smutkiem nasiąkłe,
 87     2|          życiu - ten smęt, ta żałość, te ciężkie od rojeń rzęsy dziwnym
 88     2|          będzie diabelskiego syna jak tę kiełbasę na patyku!~Za matronami
 89     2|           każda jak brzemienna zdała. Te paluszki, ledwie wychylone
 90     2|                Wiadomo, jadu pełne są te stare skorupy cnoty. Powiadała,
 91     2|               o twarzach nosatych jak te stare kruki - z włosem tłusto
 92     2|               jakby plecy im łechtały te zszeptywania się młodzieży
 93     2|          murów nad ściekiem już tylko te okienka nędzarne: ziejące
 94     2|               Oto pełgają u murów jak te dwa czołgi. Nawet oglądać
 95     2|              zagadali nagle do siebie te gnuśniki oba: o skoczce
 96     2|         niczym kwietnych umajeń łuki, te słupy bruzdkowane, jakby
 97     2|          wynurzają się oto z bram jak te widma czasów siwobrode;
 98     2|               do kościoła: sam Bóg za te przewody zapłaci! Za nimi
 99     2|         rączki, maszerują na piechotę te stadka płaczliwe, podrywają
100     2|          polatują do kościoła gołąbki te białe. Gdzieniegdzie wynoszą
101     2|               wiodącym procesję - jak te klucze za żurawiem dogarniali
102     2|             obfitości skarbów!... Zaś te cuda jak z baśni tuż obok
103     2|      błogosławionych królowych. Stoją te stróżki kościoła. Bożego
104     2|               tłumów.~Jakby wyzywając te ciężkie w swych strojach
105     3|               Stanęło serce mnicha na tę myśl radosną: "Królowa pani
106     3|        przyjaciel najłagodniejszy. Na tę myśl, pewność siebie - ta
107     3|      natychmiast zamknie, widzi wciąż tę stopkę malutką.~Dziwi się
108     3|                nie śmiejąc dotknąć ni tę ptaszynę, gdy sfrunie z
109     3|              kochać nie przestawam... Te ostatnie dwa słowa akuratnie
110     3|               by pochód ruszył dalej, tę różę sprzed piersi miotnie
111     3|              dachów połamane piachy i te warownie gołe, bez blanków
112     3|           wyjmie z półdrętwych palców tę różę, którą zostawiła mu
113     3|             pod klasztoru murem złoży tę różę; może ujmie wonczas
114     3|        nieszporach zatańczono znowuż. Te skoczne gromady wszelakiego
115     3|          zlotem. Bo choć niby radosne te pląsy, w posuwiste reje
116     3|           jedno tylko jak pan mąż lub te żaki przylepne. Nacieszyłabym
117     3|             skore były łechtać sobą i tę cichość człeczą: oto potrącają
118     3|           zanoszeniach się od płaczu. Tę starganą jak u czarownicy
119     3|              na one łoża wysokie, pod te baldachy a pierzyny ludzi
120     3|          cieszyło. Omierzły im do cna te osiadłe satyry grodzkie;
121     3|           światła. Jął głaskać dłonią te dwie obłe kruże: kobiecych
122     3|             smętne żaki. - Hej, gdzie te czasy! Milsza dziś na zamkach
123     3|          niego żaki. On czyni przecie te zaloty nie dla się tylko,
124     3|          Paris!"~Naprzykrzają jej się te żaczyska jak złe muchy,
125     3|               się winna. Jeszcze mnie te żaczki siłą zechcą uczyć
126     3|            uparcie.~Patrzy goliard na te dzikie płomyki czarnych
127     3|           włosów gdzieś koło ucha, na te kędziorki i kosmyki wicherkowe
128     3|           dłońmi jego wisiory, zły na tę ohydę, jaką uczyniły żaki
129     3|              czarkę od ust.~"Powiedz: te nimfy?... jakie one z siebie
130     3|           wypróżnioną łagiewkę między te kamraty z gościńca i uciec
131     3|      rozsypane są teraz w myślach jak te paciorki zerwanego różańca,
132     3|          Spojrzy goliard urągliwie na tę niepewność siebie i zalęknienie
133     3|           sama nastręcza, wsunęli pod te złożone dłonie psałterz,
134     3|             upięknić nie zdołają, Jak te odmieńce wymyślnych swych
135     3|          dziwne i piękne, a więc i na te motyle, i kwietne powaby,
136     3|        przydaje i krótkość szaty, a i te chobotki niewieście - że
137     3|             nowa - ściąga na się całą tę pasję wnętrzną. Tak pies
138     3|              sprośnym wymysłem mody w te przepychy królewskie - jemu
139     3|              Jęła poprawiać markotnie te wstążki na piersiach zmotane.~"
140     3|          Przykre masz serce."~"Kto ci te szmaty kupił?!"~"A gałów
141     3|               po wychmieleniu."~"Ktoć te szmaty kupił?!..." "Nie
142     3|            wam rozum." Pocznie ładzić te wstążki w końcach warkoczy. "
143     3|            gościńcach nierzadko tylko te gwiazdy po nocy świecą,
144     3|              ramieniu - pokochałam ja te przepychy nasze, ale razem
145     3|       zniecierpliwi się niebawem i za te włosy Podejmie mu głowę.
146     3|         podłuż układa: uwypukla oczom tę pyszną kruż bioder swoich.
147     3|              patrzeć z biciem serc na tę rzecz srodze poważną: zachorzenie
148     3|              ona suknia z nędzy. Och, te stroje kobiece! Ciekawość,
149     3|               Obsiadły go rybałty jak te osy.~"Ty, niedźwiedziu tkliwy!
150     3|               ciche!"~Ale przerwie mu tę gawędę lament dziewki u
151     3|       wąskości. Najgorsze zaś jałowe. Te są niuchem in venereis zawsze
152     3|                   szepczą w tłumie.~A te ich szepty w rozgwar podziwu
153     3|             Owiało to, zda się, nawet te kury na dymniku. Ocknie
154     3|              trwaniem syny, wnuki..."~Tę jej perorę powiedziawszy
155     3|        oczkach stulonych.~"Szkoda, że tę skoczkę waszą już diabeł
156     3|       potępiać was będą... Ot, jak wy tę panią Muzę waszą, którąście,
157     3|            skłócenie niepokoju. Tylko te żaczki, sumieniem płoche,
158     3|              o sukni roić będzie.)~Na tę pochwałę zerwie się nagle
159     3|           ramion? Wzwyż porywa? - nad te śmietniki i gnaty, jakie
160     3|         wszędybyły! - bryzga winem na te głowy młode - tyle w nas
161     3|               zmiotną nas w morze, na te fale czasów, bijące wciąż
162     3|            jest prawda."~"A niech was te rajcę i ławnik! na swe sądy
163     3|             ogolony do krwawej skóry, te łaty kacerstwa przeniesione
164     3|            głową nad płatnerzem:~"Oj, te kowale! duchy rozruchu w
165     3|            rycerzom. Pochwyci dziewka te ich spojrzenia i ująwszy
166     3|         świsty dobywa. I chwali sobie tę robotę:~"Młodzieńcza bardzo
167     3|              zaklną się chyba one i w tę zbroicę - zapału czarnoksięstwem!
168     3|               rozboju... Gdziekolwiek te wielkie dziś kościoły budować
169     3|               w niespodzianym zwrocie tę uraczę do niego. - Wina!..-" -
170     3|           ciekawych. Pytać goliarda o te zmrugiwania się mieszczan
171     3|               przy spotkaniu poety, o te ich wyśmiechy i wzgardliwości
172     3|          Dziewka tak się zasłuchała w te igrców żale i utyski, że
173     3|            głębokiej. Zda się mrze ją te szyby w ołowiu jak o świcie:
174     3|           rycerz sam. Jako że właśnie te mdłe spazmy kobiece jurnym
175     3|               na rynku."~Zerwą się na te słowa żonglerzy z ław. Z
176     3|          gruby. Poroztrząsał żaki jak te beczki hałaśliwe, psy kopaniem
177     3|              kościoła, zapatrzy się w te trzy dziwne postaci podświetlone
178     3|              Obwołują się właśnie jak te żaki na ochotę: sprężonymi
179     3|              konieczności, bo nawet i tę czapę z głowy. Nagą wolą
180     3|           działała nań nieomal jak na te psy kuglców ponoszące się
181     3|           pląsach po izbie całej. Nad te towarzysze, zamienione jakby
182     3|            czcią lękliwą, jak niegdyś tę nogę ojca, gdym pełzać zaledwie
183     3|        usypiały głuche rogi stróżów i te ich balowe nucenia, błogosławiące
184     3|             gotuje się w grodzie.~Zaś te ludzisk pośpiechy ze stągwiami
185     3|              na wargach, przyniósł mu tę przestrogę świętego Augustyna: "
186     3|            grodzie wyły tylko rogi ni te psy na złego ducha. A spóźniony
187     3|               tłumów całych.~Docucają te krzyki brata. "Na Boga -
188     3|        poświaty we wnękę dźwierzy, na te wniebowzięciem smukłe szeregi
189     3|         księżycowego tumanu widzą się te nogi chwilami niczym racie
190     3|          wloką w miesięczne tonie, ni te topielice w wodę, one dwie
191     3|               między borami. Zastawia te wrota leśne wielka tarcza
192     4|               osiodłać szkapy, ledwie te wory ziół i kamieni narzucić
193     4|             tak nimi zwodzi? Lub może te gwiazdy, tak dziś rozjarzone
194     4|               pstry tabor wagantów. A te ich zaszeptania rozrechocą
195     4|         gromady i cichną z nagła, jak te żabie chóry po nocy. Gdy
196     4|           między nimi. A oni prowadzą tę płaczkę z pogrzebową atencją
197     4|             policzkach, wybielą się i te ręce czerwone przy robocie
198     4|          szczwane stają się zazwyczaj te, które za młodu pogrzebały
199     4| najsmaczniejsze. Za matkami w grodzie te pierwsze na szerokim świecie
200     4|          płyną wciąż i płyną ku niemu te rzeki młodości.~Więc się
201     4|              się, zdobywszy osobiście tę wstępną mądrość życia.~"
202     4|         oportet, napisane jest.~Tylko te żaczki, które dziś dopiero
203     4|          młódź przyciszać musiała: że te pieśni goliard nawet sam
204     4|           chcieli dominikanie zburzyć tę figurę, że kacerska: pogańskim
205     4|            tęsknoty niebieskiej - pod te chóry na niży jak pod wielki
206     4|      przewodem. Wiodą go w światy, ni te topielice w wody wielkie,
207     4|               wszystkich stron miasta te głosy powszednie. Tam, w
208     4|          chuci po klasztorze? Zamącić te święte cisze wziętym w siebie
209     4|              nawiedzał odtąd co ranka tę tu Postać, kwiatami ją przystrajając.
210     4|               żywego kamienia, między te lilie wczoraj tu zniesione.~"
211     4|      zniesione.~"Weź, bracie Łukaszu, te kwiaty..."~W ten szelest
212     4|              wysokiego stołu księgi.~"Tę ci, włóczęgo, penitencję
213     4|        głaskała przez czas długi obie te głowy. W wielkiej ciszy
214     4|             ciszy słyszał mnich tylko te westchnienia znad skrzyni -
215     4|             do czoła przykłada łowiąc te oporne słowa pierwsze, które
216     4|     roztrzaskać... A i próżne zresztą te zabiegi mnisze: wina igry
217     4|             Bóg po stokroć błogosławi tę księgę: niech jej użyczy
218     4|              Ktoć, bracie goliardzie, te wieści o mistrzu przyniósł?" -
219     4|              bracia franciszkanie, ni te kruki Eliaszowe, znoszą
220     4|            kruki Eliaszowe, znoszą mu tę karm. Bosymi nogami przebiegają
221     4|               by najczystszą, niży? i tę ofiarność rycerską, jaka
222     4|            powiadać będzie?..."~A gdy te oczy jego, nastawione jak
223     4|       cesarstwa, obie mowy zza Renu i tę zza gór. Więc czyta chciwie,
224     4|              w słowo mistrz twój!"~Na tę profanację księgi tylko
225     4|              w nim wszystko burzy, że te gniewy w wielki niespodzianie
226     4|       niedopełnienia, on to właśnie i te gęśle nasze zapowiedne,
227     4|              znów na skrzyni. Już nie te potoczne westchnienia dobywały
228     4|            oglądając się co chwila na tę cichość zakorzeniałego spokoju
229     4|              ja przecie! Bo czymże są te słowa przeora powiadane
230     4|         zapatrzył się po raz drugi na te dziwne, pieczęciami grzybiej
231     4|         diabelskie w grzybiej piesze: te jasnoszare wyciski podkowy
232     4|              Rzucił się w bak, między te głogi i ciernie na okopy
233     4|              zastygłość. Spoglądał na te zamki, gród i klasztor jak
234     4|               tronu! Onaż to wszak za te pieśni i muzykę, którymi
235     4|               z zagonów swych dobyte, te białe gruzy pogaństwa wyrzucali
236     4|              zbrukane szmaty cyganki. Te buty, których tak dumnym
237     4|         bisioru oponkę, a cóż dopiero te nakrochmalone sztywne pancerze
238     4|              niej to wszystko.~Widząc tę ponurą badawczość w spojrzeniu
239     4|       przypuszczalnym gniewie jego na te wtrącania się babskie spalić
240     4|              począć; aż omiękły nagle te jej usta bezradne.~"Nie
241     4|           myśli, zdrobniały się jakoś te żale.~Oto i wśród kamratów
242     4|       rozpytuje potulnie:~"Powiedz... te nimfy? Sali jeszcze prawdziwe
243     4|             tym niskim nagle głosem:~"Te usta twoje... daj...!"~Zresztą
244     4|              zapatrzy się ciekawie na tę obrzydliwość czarną i śliską,
245     4|              szmatkami sukni: wnosi w tę ciszę barwy bodaj krzyk
246     4|         zawsze chciwy. Zna dziewczyna tę żarliwość jego w odczytywaniu
247     4|              niedobrą granicą.~Bo oto te złomy, jak pnie potrzaskane,
248     4|        świątyni, ogrom kolumnowy. Zaś te marmurów obtłukł nijakie -
249     4|           szatanów złością spoglądają te oczy. Błyskawica i płomień
250     4|               do oczu śćmienia, aż po tę rozchwiejność ciała i oczadzenie
251     4|                Oto biorą już na stopy te pierwsze wstrząsy ochłody,
252     4|       dreszczów od ziąbu kąpieli: a i te bluzgi, tryszcze i kaskady
253     4|              rosiście roześmiane, jak te bławaty o wczesnym ranku.
254     4|             niuchy, bródkę złośliwą i te strzygące pod rogami uszy.~
255     4|             się jakby kopytami między te kaczeńce złote, pomieszane
256     4|             długie - w kolanach - jak te skoki zajęcze. Więc choć
257     4|         rogami klaska i, zasłuchany w te grzechotki swoje, przebiera
258     4|          młodych niestatki i trwogi).~Te dwie najmłodsze nie nadążywszy
259     4|               tyle. Oneż to chyba?! - te dwa blaski słońca przejasne,
260     4|               nagle, splatają ze sobą te siostrzane blaski oba: młodsza
261     4|              Liris je schłonęła - pod te szelestne nieukoje osin
262     4|             wirują w słońcu wszystkie te bezliki nikłych stworów
263     4|             zjawą wywołuje przed oczy tę nimfę a Muzę najmłodszą:
264     4|        myślami swymi.~Ona spogląda na te jego zadowolenia przy niej
265     4|               doń i ogarnąwszy dłońmi tę głowę oporną, szepcze mu
266     4|            puchu gołębich skrzydeł. A te jej ręce opalone na brąz,
267     4|           włosów kir, piersi obie jak te czary ku górze wystawi,
268     4|             się wzajem odtrąci to jak te jętki, jak ważki w słońcu
269     4|               nad strumienia wodą: za tę chwilkę rozłąki tym gwałtowna
270     4|        kamrackiej.~Przegram w kości i tę pychę klerka z grzbietu!
271     4|            wstążek nakupi. Ja zasię i te kudły swe ostrzygę, łeb
272     4|              się goliardowi w myślach te obrazy.~Bo kłębowisko jakoweś
273     4|               Pomnę!... pomnę!... nie te dzwony!... ~nie te trwogi
274     4|                nie te dzwony!... ~nie te trwogi wszędzie...~[...................................]~
275     4|           goliardowi tak niesamowicie tę pieśń. I targnęła go całym
276     4|           Jakżeś ty mi cudnie oblamił tę kartę, bracie Łukaszu, w
277     4|           Franciszka samego różaniec! Tę lilię jakby Przenajświętsza
278     4|              mniszej, skąd się w niej te rzeczy biorą, głaskał ją
279     4|        naszych cielesnych. Przypomnij te słowa świętego Bernarda:
280     4|             wystawiając ci przed oczy te piersi, które cię karmiły?...
281     4|        bursztynie!"~Do głębi oburzyły te słowa przeora. I przejęły
282     4|           Daremnie karci w nim przeor tę nieufność we własne siły
283     4|              serce bezpłodnym."~Jakby te mroki klasztornych korytarzy
284     4|              Skrzypiały pod nim tylko te kroki odludzia, okalała
285     4|              nim motyle zdały się jak te taneczniki na uczcie słonecznej.
286     4|            zasłuchał się po niewoli w tę gędźbę przypomnianą.~Pod
287     4|               kobierce - jak gdyby na te dywany wstąpić miały słoneczniki
288     4|                Tymczasem cisza. Tylko te nagłe świry i gonitwy jaskółek,
289     4|           główek ciekawych: wszystkie te panie widziane - tam, w
290     4|               z pąkowych zatuleń, jak te róże w sadzie, i ku Stworzeniu
291     4|               swawolne rytmy wybijają te ziemi odgłosy! w taniec
292     4|           braci. I baczy z daleka: na tę powagę kołatów, z jaką zwykli
293     4|            kwiat u ścieżki, który pod te ręce przypadkiem się podchylił.
294     4|          modlitwy naprzykrza, ogarnie tę głowinę, przychyli ku niej
295     4|    wykrakawszy swe poruszenie. I znów te kołaty, to mnisze zarojenie
296     4|               zarojenie się w murach, te gęste dreptania chodaków
297     4|                nad swymi księgami jak te Behemoty - nawet Jordan
298     4|            ziemskiego tworzywa!"~Może te dalekie pomruki grzmotu,
299     4|            cyfr i uwagami dysputacji.~Tę księgę pod pachę wetknąwszy,
300     4|              nie będzie, iże pierwsze te rzeczy przeminęły... I niebo
301     4|          powtórzyć sobie kazał przeor tę nowinę. Po czym schwyci
302     4|          poroznosił już po klasztorze tę nowinę.) Niczym myszy z
303     4|             głowa zdają się wygłaszać tę medytację: "Śmiercią samą
304     4|                mojżeszowy gniew objął tę głowę.~"Nie ma sabatów,
305     4|       powiadają towarzysze jego. Może te rany nie zgojone ku wnętrzu
306     4|               i krwią rozpusty spętał te ciała na śmierć. Bo krew
307     4|         jeszcze. Ale zanim mnie przez te gąszcze na wale tam przywlekli,
308     4|               ścierwem... Choć oni za tę przemoc przepraszali mnie
309     4|            Może dał Bóg ustrzec bodaj te dusze przed diabłów naporem
310     4|          wypisał goliard przed skonem te słowa dziwne na marmuru
311     4|             są sabaty na świecie!"~Za te bary, szerokie jak u wołu,
312     4|               maić ku temu tatarakiem tę świetlicę radości: izbę
313     4|             widma i upiory! A gdy się te błota w gromadach całych
314     4|          Położą na nią wszystko!... I tę dziewkę nagą. I te grosze,
315     4|                  I tę dziewkę nagą. I te grosze, jakie mu ona wtykała
316     4|               trzos. I w one j hańbie tę wielką zawsze pychę klerka.
317     4|         wielką zawsze pychę klerka. I te jego bluźnienia Rzymowi
318     4|              capita cornuta opisał. I te pieśni jego na cześć Bakcha
319     4|              cześć Bakcha i Wenery. I te śpiewki sprośne o wdziękach
320     4|       wdziękach kobiet i dziewcząt. I te najplugawsze: o powabach
321     4|                o powabach chłopiąt. I te wszystkie księgi kradzione
322     4|               bracie furtianie: nawet te liche grosze, jakie goliard
323     4|               człowieczeństwa - nawet te liche grosze położyć mają -
324     4|            mają - ponoć! - również na tę drugą szalę. Bowiem powiada
325     4|             się: i ocknął, wstrząsnął tę duszę - ale śmierci owo
326     4|               goliardowej doli szumią te poburzowe rapsody, że jego
327     4|          dawna mają zbiry baczenie na te okna: kacerz w nich mieszka
328     4|          Zgonił ją jednak, ułapił jak tę dziewkę oporną. I wiedzie
329     4|               ścielą czerwony - aż po te balaski nawisłego w izbie
330     4|        nawisłego w izbie ganku, aż po tę zieloną polewę pieca, wielkiego
331     4|             jak chałupa. I mienią się te blaski kuźnicy, skrzą tu
332     4|            Zdumiewają zawsze grodzian te kształty u mnie oglądane.
333     4|             ciemne uprawiają żarliwie tę magię patrzenia w kryształ.)
334     4|            Nie odlewów sposobem rzecz tę buduję, lecz kowam to w
335     4|         świetle oliwnicy zgasły jakby te oczy zupełnie. I widza się
336     4|        Jakimże miechem mam dmuchać na tę kuźnicę wnętrzną? Z serca
337     4|              Ale mistrz nie baczył na te pomruki. Pilno mu było otworzyć
338     4|       pochylili się obaj.~I uderzył w te głowy wypróżnionych kielichów
339     4|        przeginając podrywa gwałtownie te jej szmatki u kolan.~Ujrzał
340     4|                Widzi przed sobą tylko tę jej czaszkę, w tej chwili
341     4|              tych oczodołów bez dna i tę ohydę nagich, zębiastych
342     4|         często w samotności twojej, a te pulchniejsze panie ze świata
343     4|        tymczasem odgadując zazdrośnie te wspominki jego, powiada
344     4|             chciwością opoja wysączył te krople nikłe z dna kielicha:
345     4|            śmierci swą gotowość: i na tę dumę stać winno człeka!
346     4| najwierniejsze!..."~I pocałowała go w te wargi gorzkie.~Głową w dół
347     4|             swoim w kościele Wormacji te słowa wyryć sobie kazał:~
348     4|           Śmierć, osłoniwszy powagą i te strzępy, każe mu teraz odczytywać
349     4|               Wypadły przeorowi z rąk te karty.~Ileżeś ty, człecze,
350     4|        tymczasem las kolumn niskich i te dołem ścielące się blaski
351     4|      odczytywanego pacierza pomruki i te kucia młotów w wieko trumny.
352     4|             niźli błogosławieństwem - te przydługie palce bizanckiej
353     4|             jak ten ptak rozśpiewany:~Te Verbum incarnatum ~clamant
354     4|            nie dam."~I wstąpił między te postaci pstrokate, obcałowywany
355     4|          dobry i zły porywają zarówno te dusze - acz obaj nie na
356     4|               nic nie obchodzi. Gdzie te czasy! gdzie te kalwarie!
357     4|       obchodzi. Gdzie te czasy! gdzie te kalwarie! Życie naprzód
358     4|       wnętrznego swaru niźli łez. Zaś te utyski wasze, że właśnie
359     4|          gromady wszelkie - osobliwie te, które skojarzył duch czasów.~
360     4|               obiecują.~"Przyjdzie na te ciężkie czasy imać się tego
361     4|            niedźwiedziem, by pogrześć te resztę, jaka z niej pozostała -
362     4|           wreszcie niedźwiednik przez te ciernie. W ponurych ciemnościach
363     4|         odnowicie w piersiach waszych tę nowinę najradośniejszą,
364     4|           błędnych na księżycu! zanim te mieszczan córy, a potem
365     4|              a potem żonka i bachory, te baldachy i pierzyny ludzi
366     4|               I przez wzgląd bodaj na te brylanty dziś wasze darujcie
367     4|               jej oną suknię z nędzy, tę jej rozpustę, nieopatrznie
368     4|         słuchacze miłościwi, wyznam i tę ostatnią tajemnicę kacerstwa