Czesc

 1     1|    stołku przechylona, ściska dłońmi te brązowe głowice u poręczy.
 2     1|   rebus et immundis.~I zawiał dłońmi niczym mewa białymi skrzydłami.~
 3     1| człecze" - powiada pociągając dłońmi po wisiorach kaptura niczym
 4     3|    dość było, ręce rozkłada - dłońmi, rzekniesz, wziera: chłonie
 5     3|     się po kapturze, wyciągać dłońmi jego wisiory, zły na tę
 6     4|    najgłębiej w kapturze, a i dłońmi jeszcze się przysłania -
 7     4| roztargane, przygłaskać nieco dłońmi. A przyłapana uśmiechem
 8     4|     doskoczy doń i ogarnąwszy dłońmi tę głowę oporną, szepcze
 9     4|      ziemi się trzyma; bo gdy dłońmi powietrze jak skrzydły teraz
10     4|       w tej chwili swe ciało, dłońmi w biodra pluska. Niebawem
11     4|       siebie myśli pogardą.~Z dłońmi w rękawach, z kapturem na
12     4| piersią na karty się pokłada, dłońmi wziera w obraz. Pobłaża
13     4|       W kapturze na oczach, z dłońmi w rękawach, kroczył chmurnie
14     4|     elementi~. . .~Kapturem i dłońmi na uszach zagłusza mnich
15     4|     szelestem. I zastawia się dłońmi przed szaleńcem zuchwałym...~