Czesc

 1     1| zostawił: milsze mu snadź były własne kudły na głowie nieosromionej
 2     1|   wyszło naprzeciw niego jakby własne serce jego, rozżalone tym
 3     2|      sobą rycersko zastawiał - własne serce tylko dolą człeczą
 4     3|    Zechciała pani ujrzeć go na własne oczy. Ale chęć wielkich
 5     3| pocieszenie powiązać one myśli własne, które raz po raz to muzyką,
 6     4|        dopraszał: by ujrzeć na własne oczy Przenajświętszą Pannę.
 7     4|       Blednąc poczęły mnichowi własne kolory na kartach księgi,
 8     4|    właśnie wygięcie, jakby pod własne spojrzenie wystawiała się
 9     4|     nim przeor tę nieufność we własne siły a pomoc Bożą, nieufność,
10     4|     Omierzły mu pędzle i farby własne po ujrzeniu tamtego obrazu;
11     4|       Widziałem to wszystko na własne oczy - w łuczywa świetle.
12     4|         A gdy mu i garście oto własne rozchylać się jęły Przed
13     4|        okwiatu osypem - i usta własne, wtulone w różę chyba...
14     4|       dodaje ku temu racje już własne:~"Za radosnością ciągnęło