Czesc

 1     4|         jak gdyby ciepły promień słońca weń uderzył. Więc się zapamiętał,
 2     4|   wszystkobarwne, by na tkankach słońca i zieleni tkać żwawo wszystkim
 3     4|          pod nieba lazurem.~Lecz słońca spiekota nuży je rychło
 4     4|         z tych głębi, roztopione słońca złoto na piersi swoje. Póki
 5     4|          których pulsujące plamy słońca trzepocą się niczym motyle
 6     4| pomieszane z skocznymi promykami słońca w cieniu osiny. I zaloty
 7     4|          chyba?! - te dwa blaski słońca przejasne, które zwiały
 8     4|       snadź w krwi młodej więcej słońca niż purpury, póki lata gorącości
 9     4|       wnet racie między jaskry i słońca promyki, roztańczone znów
10     4|       muzykę śmiertelnych upojeń słońca targają wciąż nie milknącym
11     4|  wszystkorodną siłą!~Zaś ta misa słońca i purpury, w której skąpano
12     4| rozjarzeń świetlistych rozgorzał słońca krąg: jak gdyby ponad ziemią
13     4|         u kolumny prawdziwie jak słońca bogomolec pokutny: że owo
14     4|          w dłoni, wyśpiewywał do słońca swój hymn radości joculator