Czesc

 1     1|         jak trzeba, odmawia ranne pacierze. Póki w rozkolebaniu pobożnym
 2     2|         się od tyłu w trzewia...~"Pacierze mów!" - krzyknie przed nim
 3     2|       dziwne obrazy, a mącić nimi pacierze. Na słowach "odpuść nam..."
 4     3|          Z rzadka tylko przerywał pacierze, prostował grzbiet i rozglądał
 5     3|       czai się nad duszą i głuszy pacierze. Domarad, niedobra gorączka
 6     3|  wysztywnił go na klęczkach. I za pacierze, które stygły na wargach,
 7     4|            I poczną wraz odmawiać pacierze, a żegnać się gęsto i w
 8     4|          się przysłania - szepcze pacierze. Wiedzie go przeor podcieniem
 9     4|            który za siebie i Muzy pacierze tu brał, promieniem boskiej
10     4|      mnich z bezwiedną przekorą.~"Pacierze za jej duszę mów! - odgadywał
11     4|          gorliwiej zaszepta się w pacierze: "Zmiłuj się nad nami!..."~
12     4| niechybnie! nie pomogą tu i nasze pacierze... W tej chwili ostatecznej
13     4|           mnichy, przerwawszy swe pacierze.~"Chocia oni wszyscy zjawią
14     4|           nic teraz i klasztorowi pacierze jego, że między trędowatych