Czesc

 1     1|       Nim latawcem sfruniesz w nieba, zważ, panienko rozmarzona,
 2     1|       wzlot, nad nią już tylko nieba błękit przesłoneczny.~Targnęła
 3     1|        niskim po nocy granacie nieba. Pod świerszczy muzykę,
 4     1|    zamkowej góry, nocny granat nieba roztapiały już świty po
 5     1|       pani Wenus gwiaździstego nieba.~I zgasła.~A w rozżagwione
 6     2|    wraz z rosą z najczystszego nieba szafir spada: stąd za nadzieję
 7     2|      przez ciekawość! Wam i do nieba przez nią droga! Wam i lęk
 8     3|      niebu ramiona oba, pomsty nieba wzywając na miasto grzeszne.~
 9     4|      ziemski, wtóry człowiek z nieba niebieski, powiada apostoł."~
10     4|    kraśne, modre i białe - pod nieba lazurem.~Lecz słońca spiekota
11     4| kielich łez i uśmiechów, które nieba sięgły, korona wszelkiego
12     4|        lecącego przez pośrodek nieba, mającego Ewangelię wieczną,
13     4|     bezliki w ciemnym granacie nieba. Gdyby ogon komety, zawisłej