Czesc

  1     1|     ochotnie z serc onych prostotą.~Tak sprawowało się pod kościołem
  2     1|      obronią pewnie błędni rycerze, tak życie powszechne uwarują
  3     1|      nasłuchali, namądrzyli - hej!"~Tak to w smęty miejskiej ciasnoty,
  4     1|           ramię, targnie bębenek, a tak na nim rozdygota dzwonki,
  5     1|           zwity, w rej rozkolebany: tak miękko i plaśnie suną zwinne
  6     1|             nad uchem: "Bacche!", a tak wystraszoną za ręce ze ścisku
  7     1|        Nagle strzyma się pośrodku i tak prawi ludziom w śpiewnych
  8     1|     Rzekniesz, pierś mu grać miała, tak się cały w jedno z gęsią
  9     1|            w jedno z gęsią zwierał, tak znieobecniało na licu chłopię
 10     1|           omierzły! Kościoła dzwony tak bluźnierczym echem przedrzeźniać
 11     1|          strąconym aniołom w niebo, tak wam w chóry społeczności
 12     1|             ratunku w myślach woła. Tak się błąka przez dzień cały,
 13     1|          pilnie baczy i pod wieczór tak zagada:~"Królowo, rycerz
 14     1|            w zachłyśnięcie - w żal!~Tak mniszki, skowronki szare,
 15     1|            grodzie odzywały dzwony.~Tak się ruch w mieście wszczynał
 16     1|             za Tobą jest bardzo..."~Tak kazał przeor mnichów burych,
 17     1|            I wiarę rzymską plugawi.~Tak zszeptywały się ze sobą
 18     1|        zatuleniu postaci jej całej, tak wiotkiej i spłakanej u kolumny
 19     1|      doramiennych włosach płowych - tak wstępował pan Lancelot po
 20     1|       kroków prędkości płaszcz jego tak się baniaste podwiewał,
 21     1|       pomyślało mu się w tej chwili tak dziwnie: że z tej tęczy
 22     1|            patrzą jej oczy, a usta, tak miękkie w uśmiechu, okrzepły
 23     1|          klęcząc ustawiać kamienie. Tak nakazała królowa, by wobec
 24     1|             to już w myślach swych, tak smutnych od roku!... Odtąd
 25     1|        pobliżu, padną oboje martwi: tak na pół oderwane od życia
 26     1|       kościoła postać niegdyś sercu tak bliską. Patrzą oczy, wypatrują:
 27     1|         wielce życiem już uznojony: tak się ulgła kolcza zbroja
 28     1|         gibkość osmętnionego ciała, tak się słania głowa, w szołomie "
 29     1|           przyjęk organów pociągnął tak zaświstem burzy pod ołtarz
 30     1|      oblicza ziemi!..."~Grzmiały mu tak w piersiach i te ostatnie
 31     1|            świeże.~Tedy gadkę swoją tak chytrze grodzianom wykłada,
 32     1|           widnokręgów ludzi swoich.~Tak myślał goliard, snując się
 33     1|           żonglerzy na ulicy: czemu tak bezczynnie po mieście się
 34     1|          dobry zawsze bywa. Może by tak podzielić się z nim zarobkiem
 35     1|        przyćmiewają oczy.~Postawszy tak czas jakiś z goliardem na
 36     1|          Nie żeby głodny był znowuż tak bardzo, ile że... "Nie łkajże,
 37     1|              oglądają się za tobą."~Tak więc poszanowanie dla swej
 38     1|            do się piersiami.~"Żaden tak całować nie potrafi!" -
 39     1|            swe kroki prężne.~"Żadna tak stąpać nie umie!" - pomyśleć
 40     1|      goliard w ich hałasie, - I nie tak za ojców bywało."~Ą gdy
 41     1|    mieszczanie; i prawdziwie sercem tak dziś moja, że niejeden z
 42     1|            i pogardą nad rycerstwem tak mizernym:~"Nie masz tu ani
 43     1|           karał ramienia odjęciem - tak uczyli króle uszanowania
 44     1|        spojrzenia srogie, Oto osoba tak otyła, jak pani płatnerzowa
 45     1|         opamiętanie miejcie!... Nie tak się rozstrzyga sprzeczki
 46     1|     opatrunki i coś lepszego potem. Tak mówiły do pani płatnerzowej
 47     1|             łapy. A rzecz, widzianą tak osobiście, wyogromniał sobie -
 48     1|        przypatrują się sobie oczami tak odmiennymi.~Aż goliard przerwał
 49     1|        oczach do mądrego odęcia się tak łatwo przechodzą.~"Wyczerpuje
 50     1|            przed oczyma pani, która tak często, tak bardzo często
 51     1|             pani, która tak często, tak bardzo często przebiegała
 52     1|       bliskości nie ustające... Nie tak to za dobrej młodości bywało!...
 53     1|          Hańba wahaniu twemu!... Bo tak nędzny koniec na cóż to
 54     1|           nie wiarą poety w Graala? Tak ja o tobie mniemać muszę...
 55     1|           nigdy prawdy nie głoszą,"~Tak rycerz błędny i wędrowny
 56     2|             powinowatych jakich: na tak zacne rycerstwo familia
 57     2|             mu oszczędzić alteracji tak płonnej.~"Ty w siebie tylko
 58     2|          zasiadając naprzeciw niego tak, że go kolanami dotykał. -
 59     2|               Nie tęsknijże, panie, tak strasznie, na Boga!"~"Od
 60     2|    niedokładnością. - Chyba'... No, tak czy nie: koniec końców?!"~
 61     2|         pięknych! A która ma skórkę tak rozpieszczoną, że i jedwab
 62     2|      wianków różanych. Niby to sobą tak się radują, a wszystkie
 63     2|           srebrnych nici zmotany, i tak prawi do dziewczyn:~"Z smagłej
 64     2|               mam poniektóre o mocy tak skutecznej, że nie radzęć
 65     2|           diament biały; przetrwały tak poniektóre w rzadkości wielkiej."~
 66     2|             swe rozkwiecone główki. Tak róże pod rosy owiewem piękniejsze
 67     2|        szczodrą dla duszy w czyśćcu tak lichej, a rzuconą na domiar
 68     2|            włos płomienisty. A ręce tak się miotać i siepać na wsze
 69     2|           co właściwie wyrzucają mu tak ponuro. A przypominając
 70     2|       odgadywały one półzwierze, że tak się panowie przyoblekają
 71     2| najpiękniejsze panie!..."~Zatliwszy tak rojeń płomyki po duszach
 72     2|       stojącemu opodal. Owiał duszę tak mocno, że zdmuchnął mu w
 73     2|             się śmierć nałażącą nań tak niecierpliwie.~Jest dosyć
 74     2|           na zawsze: "Pacierza!..."~Tak to w mieście! Temu uczty
 75     2|           mistrzowi oddać. A ma być tak: w pręgierzu na rynku przez
 76     2|            tam miłość nawet moją na tak żałosne pośmiewisko śród
 77     2|      ciemnym gdzieś kącie izby... I tak oto zrodziła się plotka:
 78     2|           chorągwi, a nade wszystko tak bez ładu i poszanowania
 79     2|              w jubkach baniastych i tak suto pod piersią wypiętych,
 80     2|       trzeba wcale gwałcić po nocy.~Tak postanowili na rozum mieszczański,
 81     2|        gwałtom i zdzierstwu nożnych tak hardo się przeciwi, ludu
 82     2|       pozwoliłaby na utrudzanie się tak bezkorzystne. Ale kacerstwo?... -
 83     2|        kapucą.~"Czymże ten Parsifal tak nieugięty w dążeniach swych
 84     2|           dalej pod kaptur:~"Czymże tak żyw i potężny w sumieniach
 85     2|            westchnieniu temu, które tak ciężko podnosiło mu pierś.
 86     2|          tedy prowadzać dzień cały. Tak się dziwnie zdało goliardowi,
 87     3|        Uderzył wreszcie okrzyk ludu tak gromki, że otrząsły się
 88     3|         pani w duchu, że mnich jest tak zakamieniały, iż mimo tego
 89     3|            gdy sfrunie z gniazda. I tak, troskę świadcząc rąk dewocją,
 90     3|            jak nie w porę ocknięta: tak dziwnie obce zdało jej się
 91     3|          zbrodni przypomnienia? Czy tak jej się niesamowicie wydało,
 92     3|          nie wiadomo: w niebali się tak zapatrzył czy też w oglądany
 93     3|      właściwie mniszysko zabredziło tak gwałtownie. I odyma wargi
 94     3|            i czym innym - razem. Bo tak potrzeba nam, kobietom,
 95     3|           wszystkich. Że prawdziwie tak było, a wierzący w to duszy
 96     3|        widziano go w Aleksandrii. I tak sczeźli pono. Zasię dziś?
 97     3|        własnemu jego życiu na ulgę! Tak też i nasi czynią. I ich
 98     3|         wino nalewać zaczyna: że mu tak świadczy przy kamratach -
 99     3|            łżesz na ten koniec - bo tak każe liche rzemiosło twoje.
100     3|         jastrzębia głos po lesie: w tak ostre echa rozbijał się
101     3|      zalotniki koło niej kręcą.~Gdy tak żaki płoche figlują z dziewką,
102     3|     zaciekłym ferworem dysputacji - tak na nich podziałało wejście
103     3|             mater Venus, przy tobie tak szczodrze subsidit amori."~"
104     3|        odrzucił zażegnywając się od tak bezbożnego grania.~Menestrel,
105     3|           organkowe fletnie Pana. I tak pozostawili go zadrzemaniu.
106     3|          postać zgoła już inna.~Ani tak czarodziejska różdżka nie
107     3|       różdżka nie odmieni kogo, ani tak wieszczki upięknić nie zdołają,
108     3|          każda w niej panną będzie.~Tak rozważali żonglerzy, karmiąc
109     3|      przecie w tym stroju nowym nic tak bardzo zdrożnego, a i zbytkowości
110     3|             nieufności smutne."~Gdy tak dumali żonglerzy - żaki,
111     3|             całą tę pasję wnętrzną. Tak pies podszczuty wpada z
112     3|        pięknie przystrojoną kobietę tak oto targać śmie. A gdy zgromi
113     3|        zadrapana.~"Przystroiłam się tak dla cię - rozżali się niespodzianie -
114     3|            szmaty kupił?!"~"A gałów tak srodze nie wytrzeszczaj!
115     3|         boję, gdy tańczącą na rynku tak mnie przez ślepie swoje
116     3|            wcale. Po co ty wszystko tak przemyśliwasz? czemu się
117     3|            przemyśliwasz? czemu się tak dręczysz, człecze? osobliwie
118     3|            i dumie mojej!... Owo że tak pięknie roisz przeze mnie,
119     3|      półciałem tylko jak ta ryba. I tak nań popatrzy. A potem trąca
120     3|         dopiero zjawienie się osoby tak poważnej, poprzednika księdza
121     3|       Ciekawość, który to właściwie tak się na nią wy kosztował?" -
122     3|           czymże to rozgwarzyły się tak rybałty. I nagle zamacha
123     3|            zezem na grubą dziewkę i tak do niej gwarzy:~"Przytrafiają
124     3|            o tym wiedzą i pastuchy. Tak to zło i dobro wasze, kobiece,
125     3|      ozdrowił. Nie dziw, że mu wino tak rychło uderzyło do głowy,
126     3|             za to, żeś się zachwiał tak okrutnie, a nie zleciał
127     3|           by najlichszego istnienia tak wypełnia piwnicę całą, że
128     3|             leki w nadzieję obrócą: tak gwarzyć rada otucha człecza.
129     3|        którym jej brak najczęściej, tak jej mocno ulegają i bez
130     3|          tam wysyłać. Diabeł ma być tak oszukany, bo za połowę człowieczeństwa,
131     3|       niedźwiednik dla jej pochwały tak groźnie ze swą bestią poczynał,
132     3|        swoim dla uspokojenia.~"Owoż tak jest i z igra waszą pośród
133     3|            nie wiedzące, co rzec. I tak milczało wszystko w frasobliwości
134     3|         hazard jak kości.~"A że was tak zło samo przez igrę z życiem
135     3| zuchwałością ducha wolnego!... Może tak syczał niegdyś wąż Adamowy
136     3|            całej. Po chwili ścichną tak nagle i głucho, że aż dziwnym
137     3|            Nie przywykli waganty do tak szanownych pozdrowień. Pokłonią
138     3|            której zasiąść miał gość tak znamietnity. On tymczasem
139     3|             purpurowego płaszcza. I tak się wagantom przygląda,
140     3|       malutkie to na stępory twoje: tak gadaj!" - obraził się żak
141     3|      desperacji zarzucają na szyje. Tak się zawsze rozruchy wszczyna."~
142     3|            noga skuwana. A pełzając tak za nią, wciąż jeszcze coś
143     3|             na Kalwarii było, skoro tak liche wciąż w dążeniach
144     3|         czarkami. Próżno ich lekarz tak wychwalał i sławił, nad
145     3|      aplauzach na rynku, po których tak prędko zbierają już tylko
146     3|         zapiszą na ratuszu.~Dziewka tak się zasłuchała w te igrców
147     3|          piersią, i wybucha płaczem tak rzewnym, że ściszyło się
148     3|              Chłopcy, pora na was!"~Tak też pojęła to wezwanie i
149     3|           znienawidzonych zbirów. I tak oto rozdyma już im nozdrza
150     3|           ław. Z umysłu miękkim, bo tak bardzo wzgardliwym gestem
151     3|         wreszcie do rycerza, dłonią tak w wierzch jego pawęży uderzył,
152     3|          niczym udo babie.~I stanął tak u boku rycerza, gotowość
153     3|             i uśmiecha się ku nim - tak że zaszemrzą wraz kłótliwce
154     3|          słów było mu w tej chwili: tak cały osępiał nosem i brwiami.
155     3|           okrutnie srogiej, to znów tak dziarsko ochoczej, że aż
156     3|          gospody.~"Czego, ty głupi, tak hycasz? czego się cieszysz?
157     3|   zażegnywując od ognia dom Boży... Tak rozedrgała się górą u murów
158     3|             Ojca, Syna i Ducha!..."~Tak się żegnał co chwila przede
159     3|        ramię.~"Frate! za co ty mnie tak smagasz? Ja na twą duszę
160     3|         odmienia, i człecze postaci tak odcieleśnia, że owo parobczak
161     3|             poodpustowej nocy śniły tak może u progów kościoła swój
162     3|           wprost w banię ognistą...~Tak wpada w ogień, powiadają,
163     3|             wyżej - między gwiazdy.~Tak igrce i żaki, za przewodem
164     4|             nad duszami? Czy szatan tak nimi zwodzi? Lub może te
165     4|        zwodzi? Lub może te gwiazdy, tak dziś rozjarzone na niebie,
166     4|            żabie chóry po nocy. Gdy tak zmilkną na czas jakiś w
167     4|     Żonglerzy bo nasi obiecują to - tak tylko: dla sztuki - duszom
168     4|         wszystkich.~Alić niedźwiedź tak się szarpnął znienacka,
169     4|         ramiona jej zarzuca, by się tak nie trzęsła w płaczu i godniej
170     4|          wielkość rządzi i oświeca.~Tak wynurzają się żaczki przed
171     4|         kobiet chrząkania maciorne.~Tak się skończyła przyjaźń żaczków
172     4|           się gęsto i w piersi bić. Tak się namodlą za poległych
173     4|           Tym razem struchlał mnich tak, że o zażegnaniu nawet zapomniał.~"
174     4|         przeczuciach swych szumi... Tak się gędzie pieśń Pana u
175     4|          piszczałką u wargi. I choć tak wyogromniała kształtem,
176     4|         Przedświt to może rozsnuwał tak gońce obłoków wokół późnego
177     4|         dłonią po nim wciąż wodząc. Tak sczeznął, powiadają, mnich
178     4|             pójdziesz!.... Daremnie tak się zwijasz, skręcasz, w
179     4|          miecza przecie...~Różaniec tak kurczowo trzyma - postrzega
180     4|           jakiej to pokusie było: w tak wielkiej pogardliwości miał
181     4| poczerwieniał na twarzy w gniewie - tak nieoczekiwanym dla brata
182     4|            tam cierń głuchą wieścią tak piersi rozranił, żem odbiegł
183     4|   mocniejszy, żwawszą postać cała. (Tak bo zawsze odmładzał się
184     4|          franciszkanin to powiada?! Tak miłość, by najczystszą,
185     4|          bezwiednie po swe gęśle. I tak je jakoś na kolanach ułożył,
186     4|           jakoś na kolanach ułożył, tak na nie osobliwie popatrzył,
187     4|               na rynki grodzkie!"~I tak się w nim wszystko burzy,
188     4|        surowość sprzed chwili. (Nic tak samotnych nie udręcza jak
189     4|       włodarstwo."~Zatrzymał na nim tak ojcowskie wejrzenie, że
190     4|           klasztornych czerniał się tak ogrom cedru w rozprężnej
191     4|           cyganki. Te buty, których tak dumnym tupotem wypełniała
192     4|           pancerze strojów, którymi tak lubo utrapiają się wszystkie
193     4|             wierzy, a jednak słucha tak uważnie, że aż mu żyły obrzmiewają
194     4|             tamte jędze w grodzie - tak mu się mieszały w gniewie,
195     4|         klasztorze?" - pyta o rzecz tak oczywistą.~"Mm!" - nie raczy
196     4|             stroju przejęła kobietę tak głębokim oburzeniem, że
197     4|          Zaś to odziewku potarganie tak gwałtowne? Kto zgadnie,
198     4|      wreszcie. Prawdopodobnie wcale tak nie jest, jak powiada, może
199     4|           ma przyjaciół na świecie.~Tak jej się użalał, tym męskim
200     4|            zaciekawiła się niebawem tak bardzo, że oto już nie na
201     4|             że wszakże to jej ciało tak niedawno jeszcze...?!~Chwycił
202     4|            zaś dobrą chwilę miłości tak przykro zepsuł na samym
203     4|             dziewczyna, by zając aż tak daleko odskoczyć miał. Wie
204     4|             Więc po niejakim czasie tak ciepło na niego popatrzy,
205     4|           ciepło na niego popatrzy, tak długim zaciągiem wybłyśnie
206     4|        czemuś zapałem przejmują się tak bywa, nasze kobiety, że
207     4|      przemówiły doń - przypomnianym tak nagle słowem Horaca.~Wczoraj
208     4|           się, tuż obok niego.~A że tak oczyma i duchem w innych
209     4|      kaskady wokół ich ciał atłasu, tak błyskliwie roześmianego
210     4|            kształtach niegiętkich i tak twardo rozrzucanych w poskokach,
211     4|            takiej ciekawości pełne, tak słońcem wraz z rosą nasiąkłe
212     4|      słońcem wraz z rosą nasiąkłe i tak rosiście roześmiane, jak
213     4|          ramiona tych blasków roje. Tak dyszy, tak się trzepoce
214     4|            blasków roje. Tak dyszy, tak się trzepoce na ciałach
215     4|           kosmatymi łydy: jak umie, tak tańcuje sobie żwawo. Dopiero
216     4|            parsknie rżeniem śmiechu tak żartko jurnym, jak samego
217     4|             podarowane, za śmierć i tak rychły z niej powrót nowym
218     4|            klerka. A wyłuskawszy go tak sobie z tej skorupy powagi,
219     4|        wstecz - jak tamte. Lub może tak mu się tylko wydało w tej
220     4|           tamtej w kamieniu, tu się tak wyzłaca promieńmi, tak nasrebrza
221     4|          się tak wyzłaca promieńmi, tak nasrebrza powietrznymi fiolety,
222     4|     nasrebrza powietrznymi fiolety, tak się zgoła upowietrznia cała -
223     4|         Gibkością jest cała. A spod tak wiotkiego stanu wystawia
224     4|     podejmuje noga niecierpliwa - a tak miękko, tak chwiejko, jak
225     4|        niecierpliwa - a tak miękko, tak chwiejko, jak gdyby nie
226     4|        wówczas fala dreszczów nagła tak w tył przegnie plecy jej
227     4|        przegnie plecy jej białe, na tak płochliwe "och!..." zatulą
228     4|        odpływa ramię, wieje dłoń...~Tak się żegna ze smętem, już
229     4|           włosów mietlica...~A gdy, tak spętana, w tył się przegnie,
230     4|            Żaden ojciec kaznodzieja tak nie grzmi na kobiety jak
231     4|            tedy mieli w bród! A gdy tak po zamkach i grodach nastaje
232     4|    zawieruchą gwałtowną zerwało się tak znienacka wśród ruin, jakby
233     4|       rdzawej, która szmatem skraju tak ciężko zwisła ku ziemi.
234     4|            A czasami konarów skargą tak się dziwnie rozżalą, tak
235     4|            tak się dziwnie rozżalą, tak echa klasztornego dzwonu
236     4|             W pieśni gęślarza Panek tak biegł przez pola z ciałem
237     4|             przypomniała goliardowi tak niesamowicie tę pieśń. I
238     4|       ziemię gada.~Krzyknął goliard tak przeraźliwie, że aż zagłuszył
239     4|             klasztoru."~Ta pochwała tak uszczęśliwiła brata, że
240     4|         stopy na drugą. I kręci się tak w kółko, wymachując w tryumfie
241     4|          Nawet święta Klara sama...~Tak oto mówić do się, opowiadać
242     4|       słonecznej. Bo płaty anemonów tak się gdzieniegdzie z motyli
243     4|          tchnienie zachodu szumiały tak nad nim wszystkie jabłonki
244     4|        kazała: "Zo-fi-jo!"- słychać tak donośnie.~Mądrości Bożej
245     4|          szczęśliwością niebieską." Tak też namaluje one panie wszystkie:
246     4|           skokach i radach kozła; a tak stąpając, na fletni przygrywał
247     4|       postaci własnej: Zły pasterz.~Tak było wonczas po nocy.~A
248     4|          czy też sygnaturka zagrała tak szelestnie w oddali. Nie
249     4|          przypadkiem się podchylił. Tak matka grzeszna w klęczniku
250     4|       kraczą...~Jął się brat Łukasz tak dziwnie słaniać i przeginać
251     4|         księgę dla się najmilszą, a tak rozczytaną, że jej skóra
252     4|             uniwersytety i mistrze!~Tak dumał kacerz w czas burzy
253     4|            gałąź zaskrzypiała o mur tak tajemnie, jak gdyby u furty
254     4|         sądzono światu doczekać lat tak bezmiernie odległych, ileż
255     4|             skronie.~Długo siedział tak starzec na skrzyni skarbów
256     4|          Drzewa za furtą, nawałnicą tak długo targane w upiorne
257     4|    powracają do kształtów swoich. A tak stulone, jeśli rozchwieją
258     4|            niebo jak gdyby omyte, o tak diamentowym rozbłyszczeniu
259     4|             go zacnie do dna.~A nic tak przy dzbanie nie rozbraja
260     4|        dziesięciu - dla kościoła... Tak, od lat dziesięciu!...~Wina
261     4|            słowo chyba ostatnie, bo tak zachrząkał i wstrząsnął
262     4|           blasku kuźnicowych żużli, tak błyszczały, zda się, tamte
263     4|       przebojach miłość i nadzieję. Tak i w doli mojej... W upartych
264     4|         odjechała ponoć na księżyc. Tak i w sercu mym kacerskim,
265     4|             od tej napastliwości; a tak dziwnie łagodnie, tak wiotkim
266     4|             a tak dziwnie łagodnie, tak wiotkim przegięciem się
267     4|            przegięciem się w pasie, tak falistym ruchem ramienia -
268     4|            tajnym znaku!... A gdyby tak traf nastręczył dzisiaj?...
269     4|         ciekawości; a w tej odmowie tak przekornie wabny i pieściwy
270     4|     zgarnianych ku piersiom ramion, tak niespokojny szelestek kirów
271     4|     szelestek kirów u stóp, a kolan tak trwożne - uch! - zatulenie
272     4|           posiniały skronie. A żyły tak się wzdęły na nich, że słychać
273     4|       ponuro opuszczoną na żebra, a tak śliską na ciemieniu i potylicy,
274     4|           co wszystko czyniło wyraz tak gorzko urągliwym: "Czego
275     4|         szaleniec, z żakami swymi!" Tak pisze Hieronim święty."~"
276     4|              szatanów pogromca!"... Tak pisze Hieronim."~Wynurzony
277     4|             pieśń uderzyli igrce, a tak żarliwie, że rybałt, w śpiewaniu
278     4|             I po odśpiewaniu modłów tak się rozwałęsali po nawach
279     4|          odpowiedzą - by człowiek o tak pięknej wymowie..." - Z
280     4|          przyznać niedbale: "Pewnie tak było, jak powiadałeś." Ale
281     4|      jakiego miasta dążyć. Niejeden tak się przy swoim upierał,
282     4|            wypełza z każdego serca. Tak się rozbijają gromady wszelkie -
283     4|           żył było, a przecie głową tak się jeszcze rozpacznie do
284     4|        grobowcu wędrownego rycerza. Tak mu zbodzie, zhaczy stopy
285     4|             pod brzemieniem zadumy, tak mu osępi, skobuzi lico pod
286     4|  franciszkanin taką rzecz powiada?! Tak miłość dla ludzi poniża?"
287     4|           służbę pełnić będziecie!"~Tak żaki wędrowne, za pośmiertnym
288     4|       dziecka u szyby, widziałem... Tak cudnie było, że opowiedzieć
289     4|           od czasu śmierci goliarda tak się owo rozbiła, rozproszyła