Czesc

 1     4|      nimfa to jaka znad tego tu strumienia?...~"Wolnam i ja!" - huknie
 2     4|          rzekniesz, głosem tego strumienia, który na nurcie skrętu
 3     4|       murawianych bezliki biorą strumienia nuty na tysiącogłosowy chorał
 4     4|         pomykają się ku brzegom strumienia, kędy pięć kolumn białych
 5     4|     zasłuchały się nieufnie i w strumienia samego głos, który na nurtu
 6     4|    znienacka wodą o kamienie. I strumienia nutą wtórą jak sam satyr
 7     4|       zapatrzyły się z lękiem w strumienia wody.~Z rozchylonych trzcin
 8     4|       Lecz oto biegnąc brzegiem strumienia, zaplątał się jakby kopytami
 9     4|       żądz chaosie. Oto na wody strumienia proszą śniegiem ich białe
10     4| blaskach. I ozwała się niebawem strumienia nutą wtorą nad nurtu głębiną.~
11     4|        tej świątnicy białej nad strumienia wodą: nimfy, które u pogan
12     4|          jak ważki w słońcu nad strumienia wodą: za tę chwilkę rozłąki