Czesc

 1     2| zniewoliły brata.~Podjął powieki ciężkie, wyjrzał ku nim jakby z
 2     2|          ten smęt, ta żałość, te ciężkie od rojeń rzęsy dziwnym wyrzutem
 3     2|       tłumów.~Jakby wyzywając te ciężkie w swych strojach mieszczki,
 4     3|      surowe kraty okien, wykusze ciężkie na rogach, dachów połamane
 5     4|  westchnienia znad skrzyni - nie ciężkie wszelako - takie ot: potoczne
 6     4|          się z jego piersi, lecz ciężkie, chrapliwe przydechy zgrzybiałości.
 7     4|      zamyślił się nad tym, że za ciężkie ono ponoć ku onym prządkom -
 8     4|   ocznych uśmiechów kroplistości ciężkie!... Soki!... przesłonecznych
 9     4|         Gdy mnie twych oczu spoi ciężkie wino,~nie wytrzeźwieję i
10     4|       Gdy mnie twych miodów spoi ciężkie wino, nie wytrzeźwieję i
11     4|  karmicielką swoją. I ssie grono ciężkie. A raz po raz przed się,
12     4|       obiecują.~"Przyjdzie na te ciężkie czasy imać się tego rzemiosła;