Czesc

  1     1|           miłosierdzie sytych: padnie mu pod nogi kęs jaki. On połknie
  2     1|    przestępować się nie waży.~Odpowie mu skoczka, ni to królowa cygaństwa
  3     1|               słuchaczy swoich. Jedno mu się tylko nie spodobało
  4     1|         dziewczętom. Rzekniesz, pierś mu grać miała, tak się cały
  5     1|               zamki grodu odkrzyknęły mu się tu wokół nawrotnymi
  6     1|             na ławie zostawił: milsze mu snadź były własne kudły
  7     1|           dzban szczodrej pani. A gdy mu wreszcie gęśliki na kolanach
  8     1|               gdy dłonie jej podawały mu się za oparcie, aby powstał.
  9     1|          zapatrzeniu jego - pomyślało mu się w tej chwili tak dziwnie:
 10     1|              nad szachami i przylgnie mu do ust w długim całowaniu
 11     1|             na rozstaniu przykazywała mu pani prośbą i pocałunkami,
 12     1|           niech panny grodzkie poczną mu maić drogę i rzucać róże
 13     1|               pobożnym nie zatrzymała mu się głowa: wziął na się
 14     1|          człeczego zratował!"~Zmyliła mu wiarę skruchy niedoskonałość.
 15     1|                Przyłbicy cień omracza mu czoło i oczy. Niczym dziób
 16     1|         nawałnicą bezmiarów.~I wyrywa mu z piersi jęki skruchy ostatniej:~"
 17     1|           oblicza ziemi!..."~Grzmiały mu tak w piersiach i te ostatnie
 18     1|               nieco chciał. I szepcze mu w usta same - pyta.~A po
 19     1|              gorycz powoli napełniała mu serce; już nie o to nawet,
 20     1|            pod pachą.~"Masz!" - wtyka mu w obie ręce ciężar swój.~
 21     1|               niecoś z mieszka, wtyka mu to w rękę, by podjadł sobie
 22     1|        władyka nad strażą i przygląda mu się jak zaciężnemu. Chłopak
 23     1|            mięśnie, rade życiu, grają mu gdzieś koło barków jak pod
 24     1|             nawet nie dba, bo droższy mu w tej chwili czas i księga,
 25     1|             stało. Pewnie dlatego, że mu wisieć sądzono."~"Takiego
 26     1|             na gościńcu, nie podobało mu się wcale. Nie chce jednak
 27     1|            dolę." Uważnie przyglądają mu się te oczy dobre. "Za bękartów
 28     1|              koń padł (tu łzy zmąciły mu nagle słowa), gdy już trzeci
 29     1|         ujmuje go pod ramię i zwierza mu się dalej słowem ciepłym:~"
 30     2|            powtarzasz?!"~ ~"Nie wierz mu, panie, nie wierz wcale!" -
 31     2|              nowego przyjaciela chcąc mu oszczędzić alteracji tak
 32     2|               rzewnie w to wierzy, co mu podchlebia.) A Żyd przypomina
 33     2|          nagle płaszcz i szatę, które mu był za cenę miecza odprzedał.
 34     2|   westchnienia. Już wiedział tedy, co mu było trzeba: przytakuje
 35     2|              jakby kamień jaki toczył mu się w piersiach i opadał
 36     2|           samym sobą upokorzeń. Wbiły mu się oczy w ziemię.~Po chwili
 37     2|               mieszek jak wór kolebie mu się u pasa... Gdybyż to
 38     2|       familiant to jego bliski, konia mu nawet winien od dawna, ale
 39     2|       godowych. Ledwie ją zoczył, już mu powabniejsza w oczy skacze:
 40     2|           czepeczku białym. I dziobać mu jęły miedzianą łapę te paluszki
 41     2|       splecione na brzuchu, obciążają mu pierścienie na wszystkich
 42     2|              kamienie klejnotne łykać mu dajecie, aby się zatwardziły
 43     2|              to głową... - powtarzały mu się słowa, zmylone jej urodą... -
 44     2|                co właściwie wyrzucają mu tak ponuro. A przypominając
 45     2|             zdjęci."~A oni nuże łasić mu się pod ramiona i skomleć
 46     2|               tak mocno, że zdmuchnął mu w myślach nawet grozę miecza
 47     2|              o nim zimny pot wystąpił mu na czoło za ciernie tej
 48     2|          kaźni - już kolec pala wbija mu się od tyłu w trzewia...~"
 49     2|         Węgiel rozżarzony chyba podał mu w usta rycerz w gwałtownym
 50     2|              snadź była, bo świadcząc mu tę pomoc w ostatnim docisku
 51     2|            jak to w rodzinie.~,,Panny mu się zachciało! Ojcowiznę
 52     2|           niejednego familianta wbija mu tę wymówkę pod żebro. -
 53     2|             on nagły war w żyłach jął mu zapalać i w duszy dziwne
 54     2|             odpuść nam..." zatrzymały mu się myśli i rozłożyły ramiona
 55     2|           darem łez u brata. Nie dały mu spokoju niewiasty: podjęły
 56     2|               zgwałconej na zamku, to mu się ją wyśle, kędy zechce -
 57     2|           wsze strony przebiegał - aż mu to obrzydziły dwa gbury
 58     2|                 Szczur odrazy wcisnął mu się za kołnierz. Ponurość
 59     2|     potrzebował; zęby same zgrzytnęły mu w ustach:~"Zbiry!..."~Wiadomo -
 60     2|        zazwyczaj cienie takie; nie by mu co złego zrobić, lecz aby
 61     2|       wejrzenie szakali krew uderzyła mu nagle do głowy.~Z buta czy
 62     2|         sprawy, co właściwie przykuwa mu oczy do tych narzędzi rycerskiego
 63     2|        Czerwona zbroja?!... - błyśnie mu w pamięci. - Toż to Parsifalowej
 64     2|              o sprawie rycerza, która mu z ulic zejść nie pozwala,
 65     2|                A postać jego kojarzyć mu się jęła w myślach wraz
 66     2|             on nałóg rozmyślań osępił mu wnet oblicze pod klerka
 67     2|           goliarda.~A zaduma szeptała mu dalej pod kaptur:~"Czymże
 68     2|            które tak ciężko podnosiło mu pierś. Spręża grzbiet, rozciąga
 69     2|           roztargnieniem oczu ratować mu się każe od nadmiernego
 70     2|           stumaniły go całkiem. Zdało mu się, że wstąpiwszy na śliskie
 71     2|              tej chwili dzieje ani że mu coś raz po raz głowę podrzuca
 72     3|           pysk swój długi na ramieniu mu kładzie - łasi się nim do
 73     3|            doń powiedziesz. I powiesz mu, że jeśli króla przebaczenie
 74     3|               ku niej twarzą. I jakby mu licowego widzenia nie dość
 75     3|              tę różę, którą zostawiła mu królowa, powącha kwiat,
 76     3|              połechta brata, parsknie mu w twarz jak ten koń - i
 77     3|            rozmównicy!..." - przerwie mu mnich. I chwyci się rozpacznie
 78     3|              tam patrzy: która plącze mu się najbliżej, a gdacze
 79     3|          pokaranie Boskie!" I wywinie mu się wraz z ramienia, cofa
 80     3|               wprost ramiona na szyję mu zarzuca.~"Poskoczyłabym
 81     3|            kupił... Na, masz! - Rzuca mu je na głowę... - Jestem!
 82     3|         mnicha z gęślami swymi.~I gra mu wszystkich śmiechów niewieścich
 83     3|             sam do takiego gniewu, że mu wraz spęczniała grdyka i
 84     3|           niego."~I on jad wsączywszy mu w myśli na pomstę wywinie
 85     3|               myśli na pomstę wywinie mu się spod ramienia; ucieka
 86     3|              wino nalewać zaczyna: że mu tak świadczy przy kamratach -
 87     3|          takiej żonki w łoże, na jaką mu herold nie pozwoli. Ogłupili
 88     3|              I zwinnym rzutem wgarnie mu się w ramiona - całym ciałem,
 89     3|                przyhołubia... I sączy mu w usta jeden pocałunek bez
 90     3|       wygodzenie i uciechę. Bo co ona mu rzecze, on wraz na izbę
 91     3|      rozpytuje poczciwie każdego, jak mu też igra dziś poszła, ile
 92     3|               ludźmi oblicze ściągało mu teraz znużenie w cierpką
 93     3|              zaglądał - a głęboko. Aż mu ją odjęła sprzed ust.~"Za
 94     3|          który by kogo nauczył, co by mu się, miarą rozumu, podobać
 95     3|           Ciągnie go za rękaw, uchyla mu znów czarkę od ust.~"Powiedz:
 96     3|             to skoczka, więc ściągnie mu kaptur z głowy i wstrząchnie
 97     3|            rozdziać musiał. A jeszcze mu w tym pomagają żaki, zawodząc
 98     3|             graczy.~"Pięć!" - wrzasną mu nad uchem.~A on smykiem
 99     3|        wzgardliwie pod nosem.~Ale coś mu tam po głowie nietrzeźwej
100     3|            Onąż to czarę samą ukazała mu czarnoksięską mocą.~Za chwilę
101     3|          psałterz, a w palce wetknęli mu organkowe fletnie Pana.
102     3|       uspokojony. Alić po chwili znów mu się rozwiera ta jedna źrenica
103     3|          odciąga na ubocze. Wytargnie mu się skoczka rzutem całego
104     3|         polatują. I wiedzże - kładzie mu już śmiało rękę na ramieniu -
105     3|             się swymi słowy. Ściągnie mu znowuż kaptur z głowy, wstrząchnie
106     3|             nosem smutnym!" - Targnie mu nos ku dołowi.~"Kobieto,
107     3|       niebawem i za te włosy Podejmie mu głowę. I by policzkiem do
108     3|               by policzkiem do twarzy mu się przytulić, na stole
109     3|         domaca się czarki i podstawia mu wprost pod wargi - niczym
110     3|   nieśmiertelna! I w tobie."~Poderwie mu się przed oczyma, lecz półciałem
111     3|             ten mnich karcący.~Plunie mu skoczka w gębę. I wionie
112     3|               runięciu o ziemię zdało mu się, że jakowaś zamieć gwałtowna
113     3|           próg przestąpił, roześmiały mu się oczy do pstrego ludu
114     3|                  i ustrzeliło! Diabły mu się przed tym zwidywały? -
115     3|         chorego za puls ujął, zrzedła mu mina natychmiast.~"Okna
116     3|               mruczał w brodę; bardzo mu się nie chciało krajać z
117     3|      sprzeczkach ciche!"~Ale przerwie mu tę gawędę lament dziewki
118     3|         Obsiada go kołem, każdy wtyka mu jaki kęs z sakwy, proszą,
119     3|        całkiem ozdrowił. Nie dziw, że mu wino tak rychło uderzyło
120     3|             Dziewka tymczasem podnosi mu do ust łyżkę polewki z garnczka.~"
121     3|        pochlebstwem żaków. Uśmiechały mu się oczki nad siwą brodą
122     3|               który luba ludzi. Dajże mu, Boże, jak najdłuższe zdrowie!~
123     3|         połowę człowieczeństwa, która mu z prawa zawsze należy, was
124     3|        Śpiewał nam tenże goliard, gdy mu zło bodaj gorętszą krew
125     3|            prędzej napełnił i wetknął mu go w rękę.~"Waganty! włokity!
126     3|               miedzi obłękiem trzymać mu każą ramiona, czyniąc go
127     3|         mieście," "Piłeś?" - przerwie mu cierpko lekarz z kąta. Stropił
128     3|             na żużlach komina zagrzał mu klubiki jakoweś - a dziewkę
129     3|           bodaj dzieło swe zleci, gdy mu się w części jakowejś twardzi
130     3|            jakich zamierzeń szalonych mu nie ziści!... Już, mistrzu,
131     3|             Rykiem zaszlochu przerwie mu z miejsca dziewczyna.~A
132     3|               jego pawęży uderzył, że mu ją kantem w podłogę wbił
133     3|               wbił i osadził. I pięść mu swą wówczas pod nos wyciąga.~"
134     3|           rzekł, acz nie do słów było mu w tej chwili: tak cały osępiał
135     3|         oddalić się nie może. I zdało mu się teraz, że nie on zwierzę,
136     3|              goliardów sztuka, wydała mu się teraz takim łańcuchem
137     3|              w gbury i zbóje, bliższe mu były w onym zamęcie tamte
138     3|             tymi obrazami mąci, jakie mu diabeł w uszy naszeptuje.~
139     3|              wyobrażeń nie rozświetla mu tej przepaści, w jaką strącony
140     3|               owca zabłąkana: przyjść mu wszak kazała pani do siebie.
141     3|      przeczuciu zatracenia, wspominać mu każe wciąż ową chwilę, gdy
142     3|        pocałunkiem ust swoich wzionął mu w piersi grzech swój - potężniejszy
143     3|          stygły na wargach, przyniósł mu tę przestrogę świętego Augustyna: "
144     3|         szpanu mocniejsza powściągnie mu ramię.~"Frate! za co ty
145     3|               na zakręcie, groza pęta mu nagle kroki.~W poprzek drogi
146     3|          igrzyskową. pod nogi położył mu się linochód, zasiekany
147     4|               ziół i kamieni narzucić mu zdołał na szyję. Kiwa się
148     4|                w którą stronę skręcić mu każą. A że rozkaz nierychły,
149     4|              szkoły i kościoły milszą mu się stanie ta po gościńcach
150     4|              A inne Muzy nie zobczeją mu przy goliardzie. Bo choć
151     4|                 wiekom ponoć."~Zwisać mu jęła głowa w kapturze.~"
152     4|             taki, różę królowej wyjął mu wówczas z garści i parsknął
153     4|               Kiedy niekiedy zawtórzy mu z oddali Arcypoeta sam w
154     4|           dnia przed świtem, odzywają mu się ze wszystkich stron
155     4|               krzyża kołatki, stężała mu ręka... ,,Szkatuła twoja
156     4|           taką panią na karcie! Każda mu była najpiękniejsza, że
157     4|               Tej tu podobna. Głaskał mu wtedy głowę pochyloną nad
158     4|            oślepnąć musi, powiedziano mu, kto ją ujrzy za życia w
159     4|             mnich w tył - zastąpi ono mu drogę "Na zamek mi z miejsca
160     4|             nie człecza siła targnęła mu ramię.~"Z prawa szczyt! -
161     4|              szatanem zastygł, zamarł mu na ustach rozchylonych.
162     4|           szept olśnienia wytrzepocze mu się z piersi:~"Królowo wszechcudna!..."~
163     4|              z bratem furtianem i coś mu prawi nad głową pochyloną.
164     4|               nazbyt rozległy; daleka mu tedy droga pod klasztornym
165     4|               tedy do mnicha, kładzie mu rękę na głowie i powiada
166     4|       Wzniesieniem dwóch palców mówić mu przeor nie dozwala. "Ojcze,
167     4|               pod mocną ręką: wracała mu ufność do samego siebie.~
168     4|               doznań na świecie. Każe mu iść za sobą do piekarni,
169     4|         piekarni, na ławie sadza, sam mu przynosi kubek mleka i bułkę.
170     4|              spożywając przecie, choć mu bułka, jeszcze ciepła, nie
171     4|              dla brata furtiana.~"Daj mu co jeść i niech rusza z
172     4|             przeor, uspokojony, odjął mu dłoń swą sprzed ust.~Goliard
173     4|               z żalem jakowymś, który mu piersi aż podrywa. Póki
174     4|               piersi aż podrywa. Póki mu przeor siłą tych rąk sprzed
175     4|               kruki Eliaszowe, znoszą mu tę karm. Bosymi nogami przebiegają
176     4|             skarby bezcenne przynoszą mu na plecach.~Z tymi słowy
177     4|              rąk, dłonie same złożyły mu się przy ustach:~"Oby między
178     4|            ziąbem i ponurością, zdało mu się teraz, jak gdyby ciepły
179     4|              Więc czyta chciwie, póki mu oczu nie przyćmią łzy. Ale
180     4|           złości, że aż kaptur osunął mu się na plecy. Spod jego
181     4|           niespodzianie żal ściągnęły mu twarz bladą.~"A ostatniego
182     4|              jedno już tylko powiadał mu na rozstaniu: aby nie minął
183     4|               dolom: kamieniem leżała mu na piersiach własna surowość
184     4|       dogoniwszy go na drodze, padnie mu na szyję, wołając: "Przerzuć,
185     4|           ulegle,~I tym ciężej uczyni mu się na sercu.~Nielekko było
186     4|               księgach tyle ducha, że mu owo i cedrowe drzewo samo
187     4|            piersi goliarda.~I spadają mu całunki na policzki, na
188     4|            spojrzeniu jego, opowiadać mu czym prędzej poczyna o jakiejś
189     4|             słucha tak uważnie, że aż mu żyły obrzmiewają na skroniach.~"
190     4|           tamte jędze w grodzie - tak mu się mieszały w gniewie,
191     4|               wszystko, co opowiadała mu przed chwilą! Po prostu
192     4|              gęśle i smyczek, zapadła mu w piersi. Gdy mu dziewczyna
193     4|              zapadła mu w piersi. Gdy mu dziewczyna po niejakim czasie
194     4|          nawet obcym się czuje. Żaden mu z nich przyjacielem nigdy
195     4|         zresztą tylko; nie naprzykrza mu się wcale, niech Bóg broni!...
196     4|          tylko nieco, ramieniem szyję mu ogarnie, przy sposobności
197     4|        ogarnie, przy sposobności wąsy mu poprawi. I zaszepcze przy
198     4|                Ale ona nawet pomyśleć mu o sobie nie pozwala: rozsierdzenie
199     4|             rozsierdzenie swe na żale mu przekłada, że ją teraz zazdrością
200     4|              się ciszy. I nasłuchiwać mu każe. Zło nie śpi w takich
201     4|              Za całą odpowiedź wskaże mu przed się. O mur wsparta
202     4|              zaś w odczytywaniu pomóc mu nie zdoła, więc przynagla
203     4|           pnie potrzaskane, dopełniły mu się nagle w oczach aż po
204     4|        dziewczyny przed chwilą dobyły mu się z piersi ostatnie zwłaszcza
205     4|             Liść winny i grono oplata mu czoło.~Odgadł: Bachus to
206     4|               skronie Twoje...~Urwały mu się słowa tej pieśni; myśl
207     4|               urzeczenia - by odgonić mu znad głowy acedii zmory -
208     4|               użycia samego, uwikłały mu się wnet racie między jaskry
209     4|              hermesowe lotki do pęcin mu przypina...~I o nimfie znowuż
210     4|               Jednakże woń luba odyma mu przy tym nozdrza i rozciąga
211     4|            spotniał na gębie i zjeżył mu się czub między rogami.
212     4|               cista mystica" - zwidzi mu się nagle pod słońce by
213     4|            niech mi będzie ton!~Cześć mu zaś oddaje nie tylko taniec
214     4|      słoneczne: gęśle rybałtowe grały mu w piersiach posłowie strunne -
215     4|      wszechradością życia.~I rzeźwiły mu skronie.~ ~Długo trwało,
216     4|        ochłoda dłoni jakowychś, które mu kaptur z głowy ściągnęły
217     4|            dziewczyna. I przytwierdza mu to na ustach wargą mięciutką.~"
218     4|              tę głowę oporną, szepcze mu w usta nieomal:~"Choćbyś
219     4|               jak tamte. Lub może tak mu się tylko wydało w tej rozchwiei
220     4|              cha! - chaa..."~I wziała mu w piersi wszystkie skry
221     4|             bogów pomarłych.~Podrywał mu ten wicher i wydymał poły
222     4|            ruinie. Lękiem oczu szukać mu każe dziewczyny - tam, na
223     4|           przekorą mnicha. Więc zejść mu każe z oczu - niech omięknie
224     4|            wzniesionym palcem powiada mu ku przestrodze ostatniej:~"
225     4|       chmurnie po ścieżkach.~Omierzły mu pędzle i farby własne po
226     4|       zachorzałych, cisza, przyniosła mu wreszcie swe ukojenia nierychłe.
227     4|     pustelników, święty Hieronim, gdy mu dziewica Eustochium kwiaty
228     4|                jej ręce błogosławiące mu wciąż... A że słabo już
229     4|         rozradowania świata...~I jawi mu się tą cichą Postacią, która
230     4|         bzykanie nad nim.~Takim jawił mu się wówczas po nocy, gdy
231     4|         braćmi do krypty. Przytrafiło mu się to po raz pierwszy w
232     4|           Acedia upiorzyca obejmowała mu pierś skrzydłami wampira.~
233     4|          mnich spojrzenia ojca, które mu przemówić pozwoli.~Tymczasem
234     4|               oto zgiełk świecki chce mu spaść na głowę! Głośniejsze
235     4|           opatrunki jakoweś, założone mu nocy poprzedniej przez lekarza -
236     4|              nagą. I te grosze, jakie mu ona wtykała w trzos. I w
237     4|               człekiem zza gór, który mu tyle opowiadał o wielkim
238     4|           zamkniętego kościoła. Niech mu kruki wieży klasztornej
239     4|         przeor ze zgrozą. - Boże bądź mu miłościw!"~Jakoż Bóg zmiłował
240     4|              w jednej chwili wysączył mu się na czoło; poczerwieniała
241     4|           baczył na te pomruki. Pilno mu było otworzyć okno wykusza,
242     4|          skazało się samo!..."~Pogiął mu się kark, po kolana zwisła
243     4|            doskoczy doń znienacka, by mu zerwać zasłonę sprzed twarzy.
244     4|               Wiew kobiecości uderzył mu w nozdrza, zdzielił jak
245     4|        smaczna się czyni!... Nie pora mu delektować się obliczem,
246     4|              drugi tego wieczora, jął mu zalewać czoło. I znów poczerwieniała
247     4|              bicie tych pulsów. A gdy mu i garście oto własne rozchylać
248     4|              bał! - powiada nalewając mu szklenicę. - Zuch! - Zderza
249     4| zagrzechotaniu kości wszystkich rzuca mu się na szyję, wtula na kolana
250     4|         ciemienia a potylicy głaszcze mu policzki, pod wargi mu podsuwa
251     4|       głaszcze mu policzki, pod wargi mu podsuwa czaszkę swoją.~W
252     4|         wargami dziewczyny w policzki mu uderzał jak nasłonecznionego
253     4|            gdy dwa nagle serca zabiły mu w piersiach!~Stara tymczasem
254     4|       życiowych wspomnień.~I trzasnął mu w tejże chwili puchar w
255     4|            się słania; poczerwieniała mu znów grdyka, spęczniały
256     4|            dziwna gorzkość wykrzywiła mu wargi. Co widząc, ona doskoczy
257     4|              po raz tężcowo przeginał mu się grzbiet. Nagle głuche
258     4|             powagą i te strzępy, każe mu teraz odczytywać niecierpliwie
259     4|         innymi osobami Trójcy, kiedyż mu nareszcie zstąpić na ziemię,
260     4|          obietnicy Chrystusa. Pokazał mu na to Zbawiciel ranę boku
261     4|           tknąć nie śmią." - Rozłożył mu na to Zbawiciel przed oczyma
262     4|           winili w tym lekarza, który mu wczoraj w gospodzie krew
263     4|             gdy spod ramienia wywinął mu się przed oczy wagant któryś.~"
264     4|  franciszkanów."~Nie zrażony tym, jął mu mistrz wykładać, jakby to
265     4|            miecz - gęśle i smyczek by mu dał, by ludzie rozumieli,
266     4|               wędrownego rycerza. Tak mu zbodzie, zhaczy stopy długie,
267     4|             zhaczy stopy długie, taką mu osmętnicę da w pierś, ulgłą
268     4|               brzemieniem zadumy, tak mu osępi, skobuzi lico pod
269     4|      pouczenie, a właściwie po to, by mu przeor gadać nie przeszkadzał.~
270     4|               wciąż Wreszcie przerywa mu:~"Czynienie w milczeniu
271     4|    wątpliwości ciągłych... Przydajcie mu, żaki, nieco własnej lekkomyślności,
272     4|              zmory, bracie - przerywa mu ojciec. Z żądz zatajonych
273     4|                 Powiada, że na fletni mu wciąż przygrywa w uszach,
274     4|           jego, że między trędowatych mu teraz iść, ich rany omywać,