Czesc

 1     1|      racje oraz szanowne z nich tchnienie starych czasów ostudziły
 2     2|        coraz to bardziej ponure tchnienie krążyć jęło po mieście w
 3     2|         jakby to żywe i twórcze tchnienie Bożego ducha, zmarnowanego
 4     2|        bierze w chrapki bliskie tchnienie tłumów.~Jakby wyzywając
 5     3|         na lepko, na słodko. To tchnienie przykrych olejków roznosząc
 6     3| powołanie twoje! - weź w piersi tchnienie pychy! - surge de profundis...!"~
 7     4|     wydostać się czym prędzej w tchnienie świata i życia - w słońce
 8     4|        powietrznej oddech i pól tchnienie rzeźwią południa skwar.
 9     4|      przypomnianą.~Pod pierwsze tchnienie zachodu szumiały tak nad
10     4|        zaszumiały znów na wtóre tchnienie zachodu, czy też sygnaturka
11     4|       woń puchara - za ostatnie tchnienie życiowych wspomnień.~I trzasnął