Czesc

 1     1|       w podłuż spoczywa miecz srogi. Zbodły się nogi, zhaczyły
 2     1|        I rozległ się on łomot srogi w nacieraniu na się dwóch
 3     2|  pierścieniem biskupa - klucz srogi, rzekniesz Piotrowy, bo
 4     3|      i psota, i dąsy, i gniew srogi, i płacze - i rozdąsanie.
 5     3|    jak to kroczy przez miasto srogi ksiądz kanonik cum sua matrona.
 6     3| łapach kołysze się w chodzie, srogi i głupi zarazem z tym kolcem
 7     3|   kazalnicy.~Stropił ten gest srogi żaków; ku niemu kierują
 8     3|    sobą rozwór wnijścia cały. Srogi ceber hełmu jego sięga nad
 9     3|       w podłuż spoczywa miecz srogi. Zbodły się nogi, zhaczyły
10     3|  większa może, niźli mniemał: srogi bo ogień bucha tam, w grodzie,
11     3|   skórzany. - A i o miecz ten srogi ciebie nie poproszę, nawet