Czesc

 1     4|      na bary ją wziął i odnosi przeorowi - w stronę grodu o świcie
 2     4| oderwany zdał od świata. Spadł przeorowi ciężar z piersi: nie ciałem,
 3     4|   starości przytrafiało się to przeorowi, a i z lekceważenia spraw
 4     4|   sercu.~Nielekko było snadź i przeorowi. Serce stare surowo sądzi
 5     4|     ciemienia - o ileż bliższa przeorowi nad zwichrzoną czuprynę
 6     4|    wielkim zdumieniem spojrzeć przeorowi w oczy. A potem utkwić ponure
 7     4|    przez dłoń w trąbkę szepnie przeorowi:~"Goliardus sam!"~"Aa?...." -
 8     4|      gęśle poety."~Mnich runął przeorowi do nóg. Lecz on podjął go
 9     4|     pieczęć siódma..."~Wypadły przeorowi z rąk te karty.~Ileżeś ty,
10     4|      on nachylił się tymczasem przeorowi do ucha i szepce coś tajemniczego,
11     4|   Mnich tymczasem szepce dalej przeorowi na ucho, że na nic teraz