Czesc

 1     1|         z szatą oświeconego już dawno w kości przegrał.~I z murarzy
 2     1| miesiące i lata, gdy płoche już dawno zapomną, snuć mi się będzie
 3     1|    rynkach ducha i zwiędłej już dawno, nie serdecznej ciekawości.~
 4     3|     strzemię musiała. I już się dawno na nim oparła, gdy przypadły
 5     3|        chciała.~Wagantów już to dawno nie cieszyło. Omierzły im
 6     3| przegrał, a skarbonkę kwestarza dawno z kamratami przepił, cieszył
 7     3|  zatrzymuje ich płatnerz. - Już dawno zamknięto bramy, a zbirów
 8     4|        kolanach, już jej przeor dawno ponoć nie czyta - spostrzega
 9     4|       przelewaniu się po żyłach dawno zaznanej rozkoszy przeciąga
10     4|        w roku l260!~I oto minął dawno rok ten! Nie nastało. Gerardus
11     4|  ruchliwszy i rywal szczęśliwy! Dawno by ona moją była, gdybym