Czesc

 1     1|       który rankiem pod twym wejrzeniem tonął, snadź śmierci szuka.
 2     2| tamtych oczach udzieliła się wejrzeniem i zakonnikowi. Ukrył twarz
 3     2|  swym chytrym, przenikającym wejrzeniem witają jakby i w nim zbrodnię
 4     2|     zdają się obiecywać, iż "wejrzeniem złośników wypatrywać ich
 5     3|   miłosierdzie Boskie! bodaj wejrzeniem odnowić w sobie on głód
 6     3|     śmie. A gdy zgromi chama wejrzeniem, rączkę swą dokładnie obejrzy,
 7     3|   zawsze rozruchy wszczyna."~Wejrzeniem dzików w ostępie wyzierają
 8     4|      się mimo wszystko z tym wejrzeniem statku i osiadłości:~"W
 9     4|         który by pod kwiatów wejrzeniem nie rozjaśniał ducha. Cieszył
10     4|      wraz gotów pod niełaski wejrzeniem. Gdy w tej przypochlebnej