Czesc

 1     1|      każe ojczyznę niedoli i szczęścia. Odczuł i koń poczciwy błędnego
 2     1| grzmot: ulewy wdzięczności - szczęścia gromadzkiego burza. Wypełniwszy
 3     1|      te dzwony - w obietnicy szczęścia wrychle jeszcze większego.
 4     1|    smutnego uśmiechu dla ich szczęścia motyli. A kto mądrzejszego
 5     1|    zgadnie i powie, jakie to szczęścia przeciche roją się po głowie
 6     1|    równie ponoć nie ma - jak szczęścia samego na świecie.~Za czym,
 7     2|      zapomnieć wam trzeba?"~"Szczęścia, dobry lekarzu."~Uważnym
 8     3|   lubości dla się, jeszcze i szczęścia nadmiar wypijesz, wycałujesz
 9     4|      boleści nad wspominanie szczęścia w niedoli..." Boetius to
10     4|     go i to ostatnie uczucie szczęścia: wdzięczność przelewająca