Czesc

 1     4|        rozwagą, że gdy się wśród ruin węże przytrafią, zawsze
 2     4|  milczenie zaległo w słońcu śród ruin, że zamigotaniem zielonych
 3     4|     chyba jawnym już czarem tych ruin - za klasztoru niedobrą
 4     4|     który odnalazł w środku tych ruin. I na marmurowej tafli jego,
 5     4| radosność sama zataiła się wokół ruin świątnicy dawnej jakby zaklęta
 6     4|          zasiadł wprost niego na ruin którymś głazie, rac podwinął
 7     4|         i płomieni ziemi by tych ruin wywołany duch.~A gdy doskoczył:
 8     4|      słowa i jął się błąkać śród ruin. Odmieniła się pora. Głucha
 9     4|          się tak znienacka wśród ruin, jakby ten wicher spod ziemi
10     4|       ponurych ciemnościach śród ruin, błyskiem latarni nagle