Czesc

 1     1|   niewieścich grał i krosienkowych rojeń moce, rzuconego w te cisze
 2     1| trzepotanie się żaglów w huraganie rojeń, gdy się wszystkie mewy
 3     2|           panie!..."~Zatliwszy tak rojeń płomyki po duszach jak piekło
 4     2|           ta żałość, te ciężkie od rojeń rzęsy dziwnym wyrzutem spoglądały
 5     3|             Ociężało serce; grzech rojeń czai się nad duszą i głuszy
 6     3|          wspominki, pod grzesznych rojeń kołysanki nowe...~"Wiem,
 7     3|       rozsypane paciorki z różańca rojeń, skupić roztargnione sumienie.~
 8     4|           wzięłam, kobieta, w upór rojeń, w krew żył moich!... Że
 9     4|        jakby strzępami potarganych rojeń. Za strumieniem tylko czajka
10     4|               odjechali na księżyc rojeń płonych, sprawując i stamtąd