Czesc

 1     1|       wianek spleciony z onych kwiatów, których dla garści równie
 2     4|       całe wytupotał oto wśród kwiatów i promieni, wyklaskał w
 3     4|       znów po murawy cieniu. A kwiatów, by motyli, pląs i zakłębienie
 4     4|   nawet bąków basy buczą wokół kwiatów niskimi tony: "Gdy mnie
 5     4| wczoraj i dziś nie podlewanych kwiatów. Już nie brzęczały nad nimi
 6     4|     klasztorze!), który by pod kwiatów wejrzeniem nie rozjaśniał
 7     4|     dusz samotnych umiłowaniem kwiatów i troską o nie warowało
 8     4|       Bardzo niewiele było tam kwiatów. Ledwie czasem dla niego -
 9     4|       i czółek bieli wyzierały kwiatów chyba samych lica i oczy
10     4|       sobie na ogród, do swych kwiatów. I Bóg z nim!... Nie zwierzaj