Czesc

1     2|  zadumaniu swej krasy - nad własnych woni i barw dostałością.~
2     2| przestraszy, a choćby ojców własnych tylko. Więc pohukuje wciąż.~"
3     2| pojęli rychło, że do sumień własnych było raczej pobożnemu sobkostwu
4     3|     które nawet przed mężów własnych niechęcią jako tako ich
5     3|    zielonym jaśnieniem barw własnych, zanim coraz to wyraźniejszy
6     4|  linochoda i gęślarza - ran własnych wcale nie licząc - pomogli
7     4|  podziękę - w trzony pędzli własnych. A że zwolniony z pętli
8     4|    płomienie w ogniu piersi własnych?!"~"Dla niej!... przez nią!...
9     4|  zawsze wolały liche czarki własnych "doznań i widzeń" byle pełne