Czesc

  1     1|       ociosanego głazu cięższa, leżała oto kamieniem u dokonanego społecznie
  2     1|                dotrwania, zwlekały się oto marami życia pod kościół.~
  3     1|            murów, z wszelakich oddali.~Oto wielki bęben na wózku ogłasza
  4     1|        najbardziej opieszałych wkracza oto w miasto i skoczka piękna,
  5     1|                  symfonista. Pośpiesza oto w tyle, z symfonią wielostrunną
  6     1|         odziana, muzyka błogosławiona!~Oto goliard wmieszał się między
  7     1|         dziewczyny.~Podejmą to żaki. I oto po rynku rozhuka się wołanie,
  8     1|          kłębowisko tanecznej uciechy.~Oto i baba sprzed kościoła,
  9     1|                czerwono-żółtych kroczy oto sobie górą i pogwizdując
 10     1|              ten widok ludzi ogromnie.~Oto stąpa po deskach leciutko
 11     1|               gaudia,~risus et amores.~Oto i maszkary wyskakują z któregoś
 12     1|              znakach niedalekich.~Lecz oto przystrojon w szatę darowaną,
 13     1|              siądźcież, powiadam!~Lecz oto panów gromadki jawią się
 14     1|            oczu poblask gwiezdny.~Lecz oto, na miasta ocknienie, jutrznię
 15     1|              krwią ran swoich, a w tej oto chwili bije już skrzydłem
 16     1|        wzbronionych!~Niech żyje naród!~Oto zbliża się pochód pod kościoła
 17     1|        pobrzęki strun - wraz zamilkło. Oto z ław i skrzyń zrywają się
 18     1|      niewieściego dworu pogwarek.~Lecz oto komnata rycerstwa strażniczego
 19     1|                głos księcia:~"Królowo, oto wielkoludów pogromca sprzed
 20     1|                chwilę usteczkami. Lecz oto nagle przerwie to zachmurzenie
 21     1|      szczęśliwy.~Żądzy wszystko płuży.~Oto w odległej gdzieś izbie
 22     1|           pocałunkami, aby dziś w tych oto szatach dumnych wystąpił
 23     1|        spozierać będzie na to królowa!~Oto ciągną szeregiem te bure
 24     1|               przelewa fiolet głęboki. Oto wszystko: chłód, mrok i
 25     1|          zaledwie powiedział do się. A oto ze wszystkich mroków i ciemnic
 26     1|                mniszego chóru spoczywa oto pod ścianą Parsifal sam.
 27     1|             poradzą tu nic towarzysze.~Oto na chłodne ich milczenie
 28     1|               progi, po których wbiega oto z pośpiechem jakaś drobna
 29     1|           piękna jeszcze jedną ułudę - oto co znalazł wędrowny poeta
 30     1|                przywabia do nas trafy. Oto czyjeś ramię - życia samego
 31     1|              do bramy dobijają się już oto niecierpliwie zalotniki:
 32     1|               pono zagrzewało wino, bo oto ciągną z daleka z wrzawą
 33     1|       rycerskiego i kupieckiego stanu:~Oto jest kraina zaniedbania,
 34     1|           zatrzęsą się wokół rycerze.~"Oto jest kraina opieszałości,
 35     1|         kieruje swe spojrzenia srogie, Oto osoba tak otyła, jak pani
 36     1|             goliarda zasłonił. A teraz oto ranę na lewym ramieniu pozwala
 37     1|              klerka w jego spojrzeniu. Oto spod kaptura dobywa się
 38     2|                 A Żyd przypomina sobie oto nagle płaszcz i szatę, które
 39     2|               wargą.~A Żyd pokłony już oto bije i czoła dotyka przed
 40     2|             wejrzenia w próżnię, wpadł oto goliard w ostatnią już pasję:~"
 41     2|         oglądają się wciąż po mieście.~Oto idzie wraz naprzeciw nich
 42     2|               z pogardą dla niego. - I oto jak utył w dostatkach!"~"
 43     2|                 jak to w ludzkim roju.~Oto wprost na niego idzie dziewka
 44     2|           urodę.~Lecz jej oczy odkryły oto w tłumie wspaniały płaszcz
 45     2|                jak to dziewczęta.~Lecz oto poza sobą usłyszą nagle
 46     2|               wszystkie przeoblekał ją oto - w wielkiej szczodrobliwości
 47     2|                Lecz zaokrągliły im się oto oczy, oddech stal się krótki
 48     2|               w klejnotów tęcze, stały oto za służki skomliwe, głaszczące
 49     2|          chłopcem kościelnym wstępował oto w sukiennice śmierci obwoływacz.
 50     2|                jak wiatru zaszumienie.~Oto tuż u kramu klejnotów jęknie
 51     2|            wsze strony jęły, że pękają oto w podłuż wąskie rękawy,
 52     2|              marzenia kobiet pięknych. Oto klejnotami z torby mnich
 53     2|           razem.~A rycerz natrząsa się oto nad nim pełnym pogardy kiwaniem
 54     2|              szczelnie w płaszcz.~Lecz oto w sukiennicach mieszają
 55     2|             pełganiach kalekich. Jeden oto śród nich, żwawszego snadź
 56     2|             przez dominikanina, opadła oto na ziemię, rzuca się na
 57     2|            miecza zawisłego nad nim. I oto zadumał się, już nie nad
 58     2|          pogrozy, trądy i śmierć sama.~Oto wychyliwszy się zza węgła
 59     2|                karmieniem z wieprzami: oto między jakie sromotniki
 60     2|             gdzieś kącie izby... I tak oto zrodziła się plotka: że
 61     2|                ich tłoczenie się teraz oto za mnichem i nawoływanie
 62     2|       poszanowania miejskich godności.~Oto w szerokich swych strojach
 63     2|               dziś młodzież tymi kity! Oto pohukuje nawet w tłumie
 64     2|              tu się za nim przywlokły. Oto pełgają u murów jak te dwa
 65     2|               wolne i szakale niewoli.~Oto zgubili go snadź z oczu
 66     2|                spokoju mieszczan.~Lecz oto czoło procesji zbliża się
 67     2|            odętej, z jaką zbliżają się oto pod dom Boży, który za Boga
 68     2|               w społeczności był.~Lecz oto już na schody się mają przodowni
 69     2|            izbach domów, wynurzają się oto z bram jak te widma czasów
 70     2|       giezłeczkach jeno, wybłąkały się oto z izb na ulice z wielkim
 71     2|             sporny zamkom panów, wzywa oto teraz i wzywa przynaglaniem
 72     2|               wszystkie. I zda się, że oto ludu świąteczną nadzieją
 73     2|             jego zdziałać zdolna, ukuł oto jakby Parsifala samego zbroję -
 74     2|          organy same na Podniesienie:~"Oto wieczyste źródło nektaru
 75     2|             źródło nektaru i ambrozji! Oto jabłoń najpłodniejsza z
 76     2|          najpłodniejsza z ogrodu Hery! Oto Graala czara z Kalwarii
 77     2|            odnowienie serc wszystkich!~Oto na samych dźwierzach kościoła -
 78     2|          począwszy, i ratunków wiary - oto w ostatniego listka ramie
 79     2|           natury człeczej wedle Pisma. Oto, z gębą jadła niemą a czapą
 80     2|          którzy jedzą i kłaniają się"; oto, w swarliwej zajadłości
 81     2|              radach, które wymyślają"; oto, z trzosem u serca a z czół
 82     2|             serce do niej przyłożyli"; oto, z bazyliszkowym wydęciem
 83     2|            Żydów cmokająca przedrwina; oto wreszcie, z twarzą zgoła
 84     2|              społeczność człecza staje oto przed Bogiem, widok swych
 85     3|            plac przed kościołem, a już oto z naw głębi ciągnęły niewiasty
 86     3|          wstrząśnie się gwałtownie: bo oto wszystkie gołębie sfrunęły
 87     3|                porą nawet za kwestarza oto na miasto wysyła, bym nieco
 88     3|                 na klasztoru chwałę... Oto napatrzyłem się dziś w sukiennicach
 89     3|                wszystkich farb świata! Oto nasłuchałem się w piekarni
 90     3|        piękności zachwytliwiec, utonął oto oczyma w jej urodzie. Więc
 91     3|        niesamowicie wydało, że skinęła oto, by pochodem królewskim
 92     3|            będzie, W tej zasię nadziei oto aż ponosi żaków w zawodzeniu
 93     3|            kłują, czym się da, w łydy.~Oto wtuliła się któraś sama
 94     3|               Zaświstaj! Połańcu jem."~Oto druga, trzecia, piąta para
 95     3|             sobą i tę cichość człeczą: oto potrącają już nóżkami kaptur
 96     3|            jednak wróżono uciesze tej. Oto u wylotu ulicy, widzą, stoi
 97     3|          zapytał o zdrowie dobrodziki. Oto wyrostek jakowyś odyma się
 98     3|             poszli za swymi - dzikimi. Oto zasobną szkatułą franciszkańskiego
 99     3|          imieniem dziewki spod wiechy. Oto jeden kogucik wystawi się
100     3|               swój zarobek dzisiejszy. Oto i żongler, który od szczodrej
101     3|              respektowaniu. Ale dalsze oto ciągi rozsypane są teraz
102     3|       żonglerzy siedzą jakoś posępnie. Oto pochyla się któryś z nich
103     3|                jeszcze nie widzianą.~I oto stoi w pośrodku izby ta
104     3|            biedzie jego na urągowisko!~Oto idzie naprzeciw niego, uśmiechnięta
105     3|               przystrojoną kobietę tak oto targać śmie. A gdy zgromi
106     3|                przytulić, na stole się oto cała w podłuż układa: uwypukla
107     3|             między weselszych chorych.~Oto ledwie próg przestąpił,
108     3|            widok potem towarzysza, jak oto żuje smutnie kromczynę jakowąś
109     3|               zostawiła po sobie, lecz oto jakby większe jeszcze ciepło
110     3|             wydało się to w gospodzie. Oto znów są u progu, ale na
111     3|             dziś wino, gdyż porwie się oto z ławy, kilka kroków postąpi
112     3|                 bo niebawem słania się oto i pokłada na niej, wsparty
113     3|                Z dłonią u czoła siedzą oto nad kuflami markotni bardzo -
114     3|         Płatnerz tymczasem pochyla się oto nad tym wielkoludem na ławie.~"
115     3|             poprawić zamierza: popędza oto przygodnego czeladnika,
116     3|                po izbie, a już klęczał oto pod dymnikiem. A że gęślarz,
117     3|                nie ogrzeje?~I pogadują oto między sobą o tych aplauzach
118     3|                wagantami. Rozkłada się oto na stole gołych ramion splotem,
119     3|          znienawidzonych zbirów. I tak oto rozdyma już im nozdrza zalot
120     3|             diabła w sztuce swojej - i oto co ci na koniec zadadzą!"~
121     3|               ślubowaliśmy z mym nowym oto druhem: po przebiciu się
122     3|             wszystkim ten, który leżał oto powalony na ostatnich stopniach
123     3|               wrąb okapu pozierać, jak oto ciągnie w światy wagantów
124     3|            oczu, na spysznienie dłoni. Oto wiodą go pod ramiona i wloką
125     4|                dumaniach zapatrzył się oto w przepaść gwiezdną nad
126     4|             wcale nie licząc - pomogli oto panom do przebicia się z
127     4|                ku niej duszami.~Ciągną oto po gościńcu i wzdychają
128     4|               i przycichły gęśle. Gdyż oto towarzysze wszyscy, jeden
129     4|         księżyca stwór dziwny: chwieje oto skrzydłami w podrywach miękkich,
130     4|                 Lecz on stwór, mijając oto figurę u rozdroża, przyklęknął
131     4|         dalekim gościńcu doganiają już oto mnicha pierwsze głosy świtania
132     4|           perlistości cichego zaranka.~Oto mury miasta otrząsają już
133     4|                dnia powszedniego - już oto kury wtóre pieją najwyraźniej:
134     4|            zdobić kwiatami podnóże Tej oto, którą pobożność braci wystawiła
135     4|             złego granicy klasztornej. Oto kwiaty na poły już zwiędłe,
136     4|           jakby smukłymi siostrami Tej oto postaci; w złoto, błękit
137     4|          klęczkach i bije w piersi:~"I oto wziąłem dziś w oczy najpłomienniejszą
138     4|          odraza w nim dla kobiety! Tym oto płaszczem pana Lancelota,
139     4|              kamiennym swej Pani. Lecz oto krzyk tryumfu w zwycięstwie
140     4|      najmilszego dla się brata.~Klęczy oto mnich z rozstawionymi ramiony,
141     4|              jadłem wcale, krzepił się oto chleba dotknięciem: ustępowała
142     4|            naczytał w księdze, kładzie oto rękę na kartach i prawi:
143     4|           polecą w górne kręgi. I znów oto spadają na okna celi, przynosząc
144     4|             niełaska chwili.~A i teraz oto jeszcze wypręża drżącą rękę
145     4|            przyczynie zapominał zgoła. Oto teraz rozsiada się znów
146     4|          tamtym nie do spowiedzi było. Oto przeor, po krótkiej z goliardem
147     4|                przyniósł?" - rozpytuje oto ciekawie.~"Ultramontanus,
148     4|               się nie pożywią, a takie oto skarby bezcenne przynoszą
149     4|          braćmi jedynie, nadarzyło się oto klerkowi echo - ku zadumie
150     4|          rzekniesz, mniszego, wyjrzała oto jawnie dusza inna - płowymi
151     4|             wędrownego poety, rozwianą oto w tej chwili na skórze i
152     4|               moich pacierzy!..."~Lecz oto baczyć musi na biadanie
153     4|               z jej błędy i grzechy, ,,Oto - myśli - sznurem do księgi
154     4|      jaszczurek bezliki na głazach - i oto zaczarowana jakby pustka
155     4|          wypukłości sukni stargały się oto przez jedną noc w kraśne
156     4|          zdrobniały się jakoś te żale.~Oto i wśród kamratów nawet obcym
157     4|                niebawem tak bardzo, że oto już nie na kamieniu przy
158     4|             przekornie.~Dąsa się.~Lecz oto jeden, drugi kamień, na
159     4|          spłoszonej gadziny stepie się oto u kamienia śród szmeru traw.~,,
160     4|               rusza i drażni wszystko. Oto bluszczu potężny kierz zwisa
161     4|                swojej.~"Sprośna ty!... Oto nad czym przycichła nareszcie."~
162     4|                się. O mur wsparta stoi oto pochyle jakowaś postać w
163     4|         klasztoru niedobrą granicą.~Bo oto te złomy, jak pnie potrzaskane,
164     4|             sobą już tylko świat inny.~Oto kłoda marmuru w bruzdach;
165     4|       polotnych skoków dziewcząt łowią oto w powietrzu lata nici wszystkobarwne,
166     4|               niegdyś nad Lirisu wodą.~Oto biorą już na stopy te pierwsze
167     4|           dziewczęty się teraz swarzy. Oto ledwie zanurzyły w nim swe
168     4|         miejsca ułapi, gdy zgoni. Lecz oto biegnąc brzegiem strumienia,
169     4|              zaloty swe całe wytupotał oto wśród kwiatów i promieni,
170     4|                tańczy. Sam się weseli.~Oto coraz to wdzięczniej nad
171     4|               wszystkich dalach, a już oto sama zaplątała się w jakoweś
172     4|                przejasne, które zwiały oto z kolumn bieli na murawy
173     4|           szyje++ snadź skoczyła? Lecz oto znów je dwoją: jedna promieniem
174     4|             kwiatom żądz swoich peany.~Oto u winnicy skraju, nad zielony
175     4|         południowych zakończenie tkają oto prządki gronom Bakcha co
176     4|     zakłębieniem, giną w żądz chaosie. Oto na wody strumienia proszą
177     4|           córkę, prządkę piękną, wpadł oto w objęcia matki - ziemi
178     4|             jedną z tych piersi i waży oto w łapach źrzałe już grono
179     4|               za pochodnie dwie, pręży oto w ramionach, wytrząsa z
180     4|                niej zezem.~ ~Nurza się oto stopami w rojnym puchu gołębich
181     4|                Liris ją schłonie.~Lecz oto znów się jawi snu nowym
182     4|              pierzchliwości wszelkich.~Oto leży za nim to naczynie
183     4|         bluszczu gęstą gdzieś zasłoną. Oto rozdzwonił się już na burzę
184     4|        kontynie!...~Eheu!... - wywiało oto z jaru szlochem i zawyciem,
185     4|              tych smutków motyle. Lecz oto mnich z konwiami w rękach
186     4|               i gołębie słała.~A teraz oto, gdy mnich skończył zraszanie
187     4|               święta Klara sama...~Tak oto mówić do się, opowiadać
188     4|        odepchnął kamratów i całą głowę oto zatula w pochwycony rąbek
189     4|             wargi nad bródką przykłada oto gorliwie organkową fletnię
190     4|           pewnie czar!... I uwodzenie.~Oto nagły w tej chwili szelest,
191     4|               znowuż?!... Słyszy w tej oto żywej chwili one fletnie
192     4|             smutków. Ledwie porwał się oto ducha zamierzeniem na rzeczy
193     4|            dopadł go wreszcie upiorem. Oto zatrzepotał się mnich niczym
194     4|                   pomrukuje w brodę. - Oto skończyć mieliśmy dzisiaj
195     4|               bardzo jakoś pomieszane.~Oto: De unwersalibus; oto: De
196     4|      pomieszane.~Oto: De unwersalibus; oto: De periculis novissimorum
197     4|       periculis novissimorum temporum; oto: Gesta principum, a Vitae
198     4|         księgach wszelakiego kształtu; oto: mistrza zza gór Commedia;
199     4|              mistrza zza gór Commedia; oto: przez mnichów spisana żonglerowa
200     4|         opowieść O graalowym szukaniu; oto: Tractatus de malitia mulierum;
201     4|         porządku znowu przywiedzie!...~Oto aż na samym dnie znalazł
202     4|              na świecie w roku l260!~I oto minął dawno rok ten! Nie
203     4|                  I przeciw temu śmieją oto powstawać synody, uniwersytety
204     4|            nieustannym trudem.~I teraz oto w burzowym ściemnieniu świata
205     4|             się za skronie; największy oto zgiełk świecki chce mu spaść
206     4|              na skrzyni siedział gęśle oto swe (jakby w śmierci przeczuciu)
207     4|             klasztoru granicą.~A teraz oto, gdy burza już minęła, ustawili
208     4|           towarzysza w klasztorze.~Już oto niosą go żaki na marach
209     4|             ręka bractwa Misericordii. Oto, nie wiadomo skąd, już się
210     4|                aż po nocy?...~I jedyna oto w mieście całym wielbicielka
211     4|               pomkną w przerażeniu. Bo oto po schodach domostwa rozlega
212     4|                w bramie. I wytacza się oto z kuźnicy swojej ten kowal
213     4|            wszędy.~Dziwne kształty!... Oto drzwi do ambony kościelnej
214     4|              to może robota potępiona? Oto u podstawy olbrzymiego świecznika,
215     4|       gospodarz nagłym ruchem odstawił oto kielich i ciężko wsparł
216     4|          przetrwaniu nawałnicy dopływa oto do portu. I wywiesza swą
217     4|                Mistrz jakby zaczerpnął oto w płuca dech głęboki, bo
218     4|             pulsów. A gdy mu i garście oto własne rozchylać się jęły
219     4|            otwartym oknie wykusza pada oto na klęczki chłopisko to
220     4|               gospodarzy w tej chwili. Oto dzban, już wysączony, za
221     4|         wierzgać jurnie pod stołem.) - Oto maszże mnie wreszcie całą,
222     4|                chce widocznie upieścić oto, zagrzać ku sobie najłechotliwszym
223     4|               Chłopisko było mocne, bo oto głowę raz jeszcze podjął,
224     4|               się wtedy śmiał i wołał: Oto Ukrzyżowany nasz... który
225     4|          wypełniał stajenkę prostaczą! Oto Syn prostego rzemieślnika
226     4| przemarnotrawił ducha w waganctwie! Bo oto i w tym miejscu urywa się
227     4|                przeor słabość do żaków Oto raz po raz kładzie rękę
228     4|        wzbudzał śród towarzyszy - więc oto zarobków grodzkich miarą
229     4|               jej winić go musiał. Tam oto, za fosę i wał klasztornej
230     4|                za życia kochanek pełza oto na klęczkach wokół tego
231     4|               ziemię wbił. I u kopanej oto mogiły zdał się rozmyślać
232     4|             nimi zaprzyjaźnić chciał.~"Oto mój najcichszy - powiada -