Czesc

  1     1|           które i pacierza za dusze ku zbożnemu jałmużnictwu nie
  2     1|          podejmował: w zniechęceniu ku własnej doli zasklepiały
  3     1|          serca goryczną nienawiścią ku ludziom. Wielu nie potrzebowało
  4     1|        konia barami podźwignie. Zaś ku zaciekawieniu najbardziej
  5     1|          gęślarza przedniego i głos ku śpiewaniu świeży? Jawił
  6     1|           piszczki!" Pociągną dalej ku rynkowi taborem zgiełkliwym:
  7     1|             w doskokach. Porwał się ku nim tłum, nazbyt już dziś
  8     1|          zważ, panienko rozmarzona, ku lataniu czego trzeba? -
  9     1|         Rybałt sprawy nie odwlecze, ku fizyce się przykłada: zacałuje
 10     1|      groszom w czapie?"~Potoczy się ku niemu grosik od strony dziewcząt;
 11     1|           gruby nad głową śpiewaka.~Ku przerażeniu ludzi wychylał
 12     1|       czmucił, aby je sobie pieśnią ku amorom sposobić!... Będziesz
 13     1|            piekarni, innym kobietom ku zazdrości, opowiedział romans
 14     1|        gesty rycerskie już pono nie ku słuchaniu wam (jak to z
 15     1|        Sięgnijcież więc tym żwawiej ku swym jałmużnicom jedwabnym,
 16     1|       niedbale. To ich lekceważenie ku wam i ku mnie przerzucać
 17     1|           ich lekceważenie ku wam i ku mnie przerzucać się zamierza.
 18     1|            kobiet, rozsiej mi ciszę ku zasłuchaniu.~Przestańcie
 19     1|      rycerza spojrzenie nad miasto, ku murom, wieżom i blankom,
 20     1|            purpurę, które od łokcia ku jej stopom zwisały. Pod
 21     1|             ludzi, ruszył z miejsca ku ich jaskini. A nie powracał
 22     1|        jeszcze głębiej i cofa tyłem ku drzwiom.~Mieściła się pani
 23     1|         murami, w nagłych wybiegach ku bramie miasta i niepokojów
 24     1|       trzeba, wywiedzieli, wznieśli ku niebu ramiona dziękczynne.~
 25     1|       miasto Bożej łaski wysłannika ku obronie a krzywd pomszczeniu.
 26     1|        ziemskiej miłości podrzuciła ku rycerskiemu dziełu dłoń
 27     1|               jak to miłość ziemska ku niebieskiej wiedzie - już
 28     1|             u kolumny z granitu...~"Ku czemu się gra" - przerwał
 29     1|           lekkich, zwracała go pani ku damom świty dla ukłonu i
 30     1|             nie słyszał, zapatrzony ku górze, gdzie się dlań trzepotało
 31     1|        śmiechu ptaszę.~A wejrzawszy ku powale widzi: sklepu łamane
 32     1|            świateł, uśmiechnęła się ku zapatrzeniu jego - pomyślało
 33     1|     Lancelotowi zwrócić się dwornie ku damom, a w zamian przywoła
 34     1|             świegotem furknął nagle ku górze. Rycerz, i przed damami
 35     1|             wszystkie."~Targnął się ku niej ramion oplotem i rozsypał
 36     1|             z łoża szafy i poskoczy ku oknu komory, niczym na ciele
 37     1|        kapturów, nie skierowała się ku niemu głowa żadna, nie przerwała
 38     1|        żwawo na swój pomost i wabił ku sobie cwanymi minami. Że
 39     1|         niecierpliwiej szyję bokiem ku swej czapie wyciąga. "Datków
 40     1|          zachodził wykręcając szyję ku oknom wszystkim, i u studzien
 41     1|            chwilkę całą zapóźniona, ku swemu szczęściu?... Tyle
 42     1|       odnoszące się pono.~Skierował ku niej podejrzliwie białka
 43     1|      obiecywał bodaj dusz ocknienie ku nie doznanym jeszcze czujnościom -
 44     1|           kobiety po mieście całym. Ku nim tedy kieruje swe spojrzenia
 45     1|            na nogi przymykałem oczy ku zdziwieniu pani: bo to był
 46     2|           życiem samym."~Odgadując, ku czemu zmierzają te dorady,
 47     2|             zwraca niechybnie myśli ku kobiecie. Wróciła tedy na
 48     2|          żonglery.~Wabiła tymczasem ku sobie obraźna chorągiew
 49     2|       Białkami wyiskrzyło się nagle ku niej wejrzenie obcego kupca.
 50     2|            rzekniesz, bańką mydlaną ku górze.~Pogoniły tę bańkę
 51     2|                   Baa.!" - uderzyła ku górze trzecia bańka mydlana -
 52     2|         powojowym splocie wychylają ku niemu swe rozkwiecone główki.
 53     2|              Przysposobił jej duszę ku temu poeta. Goliard zdał
 54     2|             jednym okiem wyzierając ku górze - żałosna bardzo w
 55     2|        jednak spoglądał na te karki ku ziemi dogięte, na łby owrzodzone
 56     2|      chichotem urągliwym. Wyciągają ku niemu kostyry swoje ni to
 57     2|          dopełni."~Dźwigać się jęły ku górze te karki doziemne.
 58     2|     podrywna, sprężać poczyna szyje ku wejrzeniu górnemu, by chociaż
 59     2|        rycerzy w pannie się kocha?! Ku czemu tu duszę przyłożyć?
 60     2|          klęczący opodal, wymachuje ku niemu w pośpiechu gwałtownym
 61     2|            powieki ciężkie, wyjrzał ku nim jakby z omotu ciszy
 62     2|             jakby z cisz wszystkich ku życiu - ten smęt, ta żałość,
 63     2|        stworzył was przecie Pan Bóg ku uzacnieniu miłością rodzaju
 64     2|      miłością rodzaju ludzkiego!... Ku temu łaską Bożą stworzone,
 65     2|         przecie aż dwóch przyłasiła ku sobie! aby się tam zabijali
 66     2|        opuszczać miasta, z tęsknoty ku tej dziewce zgwałconej na
 67     2|            mogą mieć i inne jeszcze ku temu przyczyny.~Piekieł
 68     2|          ściągały tymczasem zewsząd ku świątyni.~I sędziwce ślepe,
 69     2|            i wypłynie - za morze! - ku Ziemi Świętej! - ku Kalwarii
 70     2|        morze! - ku Ziemi Świętej! - ku Kalwarii samej! W tej Arce
 71     2|             spiętrzone kunsztownie, ku przechowaniu świętych kosteczek
 72     2|          samym, chłonie, rzekniesz, ku otwartym wrotom wnętrza.~
 73     2|              w swarliwej zajadłości ku sobie grzbietami wychyleni,
 74     2|  przyklęknąć jej było wolno, zwraca ku sobie ze wszystkich naw
 75     2|             Jak ten jeleń z gąszczy ku strudze, wychynęła się z
 76     3|      biegacze w mieście obwieścił i ku bramie zdążył, już linochód
 77     3|             iż tyle tylko wybiegała ku niej myśl mnisza, że jej
 78     3|            z tęczy i fosy wybłysnął ku niemu uśmiech kobiecy. O! -
 79     3|            ucho. I pchną go, by sam ku niej zeszedł.~Pogięty, przełaman
 80     3|           mnich ze schodów kościoła ku strzemionom pani.~"Twoich
 81     3|         niemym, gdy dobry, ugwarzy. Ku czemu wszakże najkrótsza
 82     3|            się z kolan, nastawi się ku niej twarzą. I jakby mu
 83     3|          owo, jakeś zdufniał rychło ku mnie, mnichu korny?"~Ale
 84     3|            opłatek twarzy jarzą się ku niej oczy mnicha: świecą
 85     3|       wiotkiej szyi sama się słania ku zapatrzeniu mnicha: napatrz
 86     3|          swojej!~Pusto było. Tylko, ku przerażeniu mnicha, kozodój
 87     3|             anioła. ~Zdołaszli to?"~Ku górze rozłożyły się w olśnieniu
 88     3|        szczury i zlatują nietoperze ku nagłym bielom cielesnym.
 89     3|            skłonność wzięła kobiety ku nim, że się same ich psotom
 90     3|             Owóż i druga garnie się ku niemu: ta już się nie tuli,
 91     3|          wstyd sam już im za ciasny ku uciesze onej. A piersi,
 92     3|       rozpalając do biała nienawiść ku sobie wśród ojców miasta,
 93     3|       wierząc - dorzuca dalej żakom ku nauce:~"Najbardziej zasię
 94     3| świąteczność uroczystą. Uniosły się ku skoczce ręce żaków gdy wykrzyknęli
 95     3|      spętana, szyją goła, od łokcia ku dłoniom nie ma wcale - nic!
 96     3|     pragnąca się dowabić, dołechtać ku ostatnim pożądliwościom
 97     3|          smutnym!" - Targnie mu nos ku dołowi.~"Kobieto, Bóg mi
 98     3|        jednym krzykiem. I rzucą się ku nim. Bóg łaskaw: w porę
 99     3|       siebie, przed siebie wciąż! - ku tamtej wieży - gdzie cel!..." "
100     3|      robotnych, myślę - ani pazurów ku dziecka obronie... Nie becz!"~
101     3|           ten jej strój, roztęsknią ku niemu kobiety. (Od dziś
102     3|            samo przez igrę z życiem ku wyzwoleniu serc człeczych
103     3|        Dobry Bóg w niebie mieszka i ku niemu nasze tęsknoty. Ale
104     3|       Stropił ten gest srogi żaków; ku niemu kierują teraz swe
105     3|            oczy. A on zbliżając się ku nim, targa na sobie płaszcz
106     3|             niej on płomień dążenia ku rzeczom, które są z ducha!...
107     3|         młodych piersi.~I rzucą się ku temu nauczycielowi, porwą
108     3|        żurawi, podążającym na wyraj ku wiośnie. Jeśli złe wichry
109     3|            znamię kary kościelnej i ku przestrodze przed piętnowaniem -
110     3|           czołgają się na brzuchach ku panom swoim, aby - im na
111     3|             wyzierają teraz waganty ku obu rycerzom. Pochwyci dziewka
112     3|            się Boga, kobieto - woła ku niej - zrób tu co, zarządź
113     3|         panie, narządzony całkiem i ku wszystkiemu gotów."~A krzyżując
114     3|          począwszy, a zakończyłem - ku pasji kanonika - ostatnią
115     3|             cicho, na podwieczerzu, ku zamyśleniu ludzi nad tym:
116     3|       któryś roztęsknił serce nasze ku niedościgłości Twego - Duchu,
117     3|             nas opłomienił dążeniem ku Tobie - nie dozwólcież!
118     3|        ciągnie go jednak za fartuch ku ławie, usadza. Sam zaś podwinąwszy
119     3|        roboty - zwraca się wreszcie ku wagantom z otwartą już przyłbicą.
120     3|            w ogień rzucone być chce ku skrzepieniu w żywą stal.
121     3|          wciąż po głowie żywe spiże ku ozdobie kościoła, zapatrzy
122     3|           wzajem: choć nie pora już ku temu, wiecują zażarcie.
123     3|          dłoń wznosi i uśmiecha się ku nim - tak że zaszemrzą wraz
124     3|            opieszałym ani swarliwym ku namowie, lecz towarzyszom
125     3|        nawyku siłą, zezem wyzierają ku goliardowi: co on powie
126     3|            czapę z głowy. Nagą wolą ku czemuś tu się zgłasza, sobą -
127     3|             Wesołka łapą kreśli coś ku górze... - kędy się ta droga
128     3|           droga mleczna z gościńcem ku Zamorzu zbiega. Tam... znajdziecie
129     3|        który na kolana padł i pręży ku niebu ramiona oba, pomsty
130     3|    Przypomnij: bez grzechu tęsknoty ku kobiecie może by nawet i
131     3|             daleki.~Rzuci się mnich ku niemu z krzyżem różańca
132     3|         dzieją, tam i zakonnik bywa ku potrzebie - dla dusz rozgrzeszania.~
133     3|  wydłużonością ciała swego Zstępują ku niemu rycerze, spływają
134     3|           prężą nogi w strzemionach ku końskiej aż szyi, w górę
135     3|        wędrowanie swoje - za morze, ku Ziemi Świętej. Nie z dobrawoli
136     3|      księżyca. Widmowo pomykają się ku niej na ostatnim już skręcie
137     4|             kudłaty i szczeciniasty ku ziemi wyciąga, skubie rozchodników
138     4|           nieustanną wystawą krzyża ku przypominaniu żydowskiego
139     4|      Panowie hen gdzie odjechali! - ku swym sprawom szczytnym,
140     4|             swym sprawom szczytnym, ku swym celom górnym, ku wysokim
141     4|    szczytnym, ku swym celom górnym, ku wysokim przeznaczeniom pańskim!
142     4|             że się tęgo biło o coś, ku czemuś, za coś - czego ani
143     4|              Powracali tedy myślami ku swej doli, kurczyli się
144     4|             swej doli, kurczyli się ku niej duszami.~Ciągną oto
145     4|          aksamitne nastawienie oczu ku niedbałości. Jeszcze o kwiatuszek
146     4|         dokąd też Pan Bóg prowadzi? ku czemuż to wyniosło ich dziś
147     4|           stron płyną wciąż i płyną ku niemu te rzeki młodości.~
148     4|           piosnką na ulicy wyśpiewa ku zohydzeniu mnichów i ich
149     4|             włóczęgę uczynił, dajże ku tej doli i serce świata,
150     4|           nagle, wyrzucając ramiona ku górze. Jak żagiel powiała
151     4|        wędrowanie dalekie za morze, ku Ziemi Świętej. Nie z dobrawoli
152     4|            oczach, w sercu tęsknotę ku Ziemi Świętej, a w myślach
153     4|  niebieskich, tu się odwróciły oczy ku ziemskiej krasie!~Czołga
154     4|       kośćmi ramion." Wyrzuci mnich ku niemu dłonie obie. "Przekleństwo
155     4|            na kolana, sunie na nich ku stopom kamiennym swej Pani.
156     4|            pogięty w przygnębieniu, ku ziemi opuszcza ramiona.
157     4|             się przez skałę materii ku źródła gorącościom.~Gdy
158     4|        wypręża drżącą rękę poza się ku drzwiom: zatrzymuje brata
159     4|           człecze poruszać winniśmy ku radości duchowej."~Z lubością
160     4|           wskazującą jakby na mury, ku furcie.~"Aa?!... twój poeta! -
161     4|          tonu Muzy.~Zrazu wybłysnął ku niemu przeor mądrym okiem
162     4|           moje!" Pochyli się przeor ku niemu gwałtownie i dłonią
163     4|       trafem koło niego przewieją - ku naszym samotniom! Kto wedle
164     4|         potem w pamięci nawet drogę ku niemu - jak Parsifal sam
165     4|             się oto klerkowi echo - ku zadumie głośnej. Dziwnie
166     4|          nas on wtóry Zakon miłości ku wywyższeniu rodzaju człeczego -
167     4|        nazywa. Za przechodnią drogę ku dalszym celom snadź i mistrz
168     4|            pod taki Zakon się dawa, ku jakiemu wartością swą dojrzała."~
169     4|          się w nim od ksiąg i ducha ku ludziom i ich dolom: kamieniem
170     4|        wałęsa - swojemu niewierna. (Ku temu opowiadana była rzecz
171     4|            uchwytem, odsuwa od się, ku lepszemu podpatrzeniu prawdy.~"
172     4|           takie były zawsze zwiewne ku śmierci, iż wystarczało
173     4|         obie jej ręce poderwały się ku włosom na ciemieniu, by
174     4|          długim zaciągiem wybłyśnie ku niemu spod rzęs, że on tylko
175     4|            w tej chwili warg mignie ku niemu ruchliwszym od żmii
176     4|          kamieniu głoski.~Rzuci się ku nim klerk, pisma starego
177     4|          niejednego grodu.~A naszym ku czemuś zapałem przejmują
178     4|            gąszcz?~[..............]~ku gwiazdom śląc, pod Zeusa
179     4|           opieszałości pomykają się ku brzegom strumienia, kędy
180     4|           ochłody, pełzające wzwyż, ku ich ciał takiemu zjędrnieniu,
181     4|             trzcin sitowia wystawia ku nim Panek chrap swych niuchy,
182     4|           rogami uszy.~I pędzi wraz ku nim z chwytną już z dala
183     4|             tym nacieszył, zwrócony ku dziewczętom zatrzepie się
184     4|           jastrząb na nią tu spada. Ku niej to pewnie Panek pędzi
185     4|       winnicach: Panek z fletnią, i ku zadumie w słońcu wiadomo
186     4|             że za ciężkie ono ponoć ku onym prządkom - które swoich
187     4|              Gdy spod rzęs wybłyska ku niemu ukradkiem, raz jeden
188     4|         życia odbiję!~A gdy skoczył ku niej jak do życia i użycia
189     4|             sobą się swarzy. Paluch ku niebu wystawia: z słońcem
190     4|            rozwala nogi i ramiona i ku słońcu na zenicie, w spiekotę
191     4|           usłyszy nad sobą. Wyjrzał ku niej zezem.~ ~Nurza się
192     4|           że w tych ramion kwietnym ku górze rozwarciu trzepoce
193     4|           poniosą skrzydła, już się ku wzlotom podejmuje noga niecierpliwa -
194     4|            głazu samego wyrwały się ku niej łapy żądzy a i coś
195     4|            piersi obie jak te czary ku górze wystawi, to zda się,
196     4|             wciąż odchylanych jakby ku słońcu na zenicie, rozległ
197     4|             tym gwałtowna rzuca ich ku sobie ramion skrzydłami.
198     4|            świątynię.~Niemo mrugają ku sobie błyskawice przez nieboskłon
199     4|            skraju tak ciężko zwisła ku ziemi. Pomrukuje w niej
200     4|           ciałem, by zwrócić twarzą ku ruinie. Lękiem oczu szukać
201     4|         odrodzenia!..."~I wybłysnął ku niemu przeor mądrym okiem
202     4|   niebieskie. Brat Łukasz rzuci się ku księdze jak żak: piersią
203     4|       wzniesionym palcem powiada mu ku przestrodze ostatniej:~"
204     4|             choć ramię jakie dobre, ku pomocy bodaj złudnej!..."~
205     4|           ścieżki, popędził bosonóż ku studni.~Bo kędy rzuci okiem,
206     4|            i wejrzenia, że zwabione ku nim motyle zdały się jak
207     4|             na drzewach sączą w dół ku kwiatom bursztynowe pyły.
208     4|          objęć wyrywa się ramionami ku ludziom całe to radosne
209     4|            się podginają ich kolana ku uklęknieniu, każdy jedną
210     4|             jak te róże w sadzie, i ku Stworzeniu sprężało ramiona
211     4|       ogarnie tę głowinę, przychyli ku niej czoła i tym gorliwiej
212     4|           Wprzódy jednak ziścić się ku temu muszą przed wstępne
213     4|             Wejrzał wreszcie przeor ku tym szybom. "Burza" - stwierdził
214     4|        kaptura wybłysnął zdumieniem ku twarzy ojca. I wtedy przeraził
215     4|            Może te rany nie zgojone ku wnętrzu krwawić jęły - z
216     4|             świątkach duszy, a maić ku temu tatarakiem tę świetlicę
217     4|           Tam - przeor wskazał ręką ku górze - ważyć będą na drugiej
218     4|        Podwójnym szeregiem od furty ku wrotom kościoła ustawili
219     4|        nieustannie, a bez pacierza. Ku niczemu utrudzały się palce;
220     4|         przed oczyma ludzi. Machina ku temu, cała z kół zębatych,
221     4|        zaprosił. Więc pijąc wyziera ku niemu niechętnym zezem przez
222     4|           pieściwy gest zgarnianych ku piersiom ramion, tak niespokojny
223     4|             serce na życie i ludzi, ku najsmutniejszej dla się
224     4|     widocznie upieścić oto, zagrzać ku sobie najłechotliwszym powabem
225     4|          Znad ołtarza wychylają się ku niej - pogrożą raczej niźli
226     4|            ich tu zechce, niech się ku temu przysposobi pacierzem...~
227     4|            z ciemnej nawy występuje ku nim brat Łukasz, cały schowany
228     4|            Ale po rozważeniu dodaje ku temu racje już własne:~"
229     4|             się ziemi, lecz drzewem ku górze wyrastać!"~Zstępuje
230     4|           gęsią u wezgłowia wyciąga ku żakom ramiona.~"Wy jesteście
231     4|   podejmiecie młodego serca żarem - ku temu, aby się starły smutki
232     4|          lub śpiewaka, ani żonglera ku opowiadaniu romansów, ani