Czesc

1     1|        po stallach srożyły się ponuro. Czuły mnichy czarne tę
2     1|       owdzie zatrzaskiwały się ponuro przyłbic wizjery nad twarzami.
3     2|     właściwie wyrzucają mu tak ponuro. A przypominając ledwie
4     3|        zatulony przysiadał się ponuro do towarzyszy. Na ulicach
5     3|   najgłębiej do serca; kroczył ponuro na uboczu i mruczał do się:~"
6     4| jaśnieje.~Gdy świat mierzchnie ponuro, na cmentarzu żywych kamieni
7     4|      jej czaszkę, w tej chwili ponuro opuszczoną na żebra, a tak
8     4|  postaci mniszych, wlokący się ponuro. I usłyszałem, jak okrzyknął