Czesc

  1     1|          nogi kęs jaki. On połknie go rychło, wraz w tył się słania
  2     1|           nowy Judasz na nowe męki go wydawał. Świat stał się
  3     1|           zwinną stopą przypluśnie go i nie podejmując tymczasem,
  4     1|          zapatrzenia, gdy tęsknota go przedłuży.~Zratowano jednak
  5     1|            żaden śmiały."~Zagadnie go pani przez ramię:~"Czemużeście
  6     1|          przez ramię:~"Czemużeście go puścili?"~Kłania się książę
  7     1|            były trony oba.~Powitał go książę-dworak głosem dla
  8     1|            w trzy stopnie zdziałać go pani kazała, aby oznaczały
  9     1|        paluszków lekkich, zwracała go pani ku damom świty dla
 10     1|           Nie dziwię się teraz, że go przed rokiem w zapatrzeniu
 11     1|      znacznym ruchem dłoni odrzuci go pani od swego ucha - na
 12     1|    kościele na naród poczekać, nim go spiże zdzwonią. I jako lubo,
 13     1|            się w nawę pustą. Zdjął go ziąb, objęły mroki, okolicy
 14     1|           nawet, że nie pokarmiono go dziś nigdzie, lecz że mury
 15     1|        ukrywszy się przed nimi. Aż go w tym osępieniu zagadnęli
 16     1|          rodzą - oneż to wytrąciły go ze spójności katolickiego
 17     1|           oświeconego ustateczniło go na koniec. Jak ocknięty
 18     1|       bardzo mizerny! To otrzeźwia go nieco. Ale gdy pod czołem
 19     1|         szyję goliarda. I zawlokło go sprzed ócz ulicy do bramy,
 20     1|           Horacy się znalazł i już go dziewczyna z rąk czyichś
 21     1|          we snach nie gadasz! Masz go wreszcie samego. A trzymaj
 22     1|             A trzymaj mocno, by ci go nie wydarł jaki mnich przepisania
 23     1|     nareszcie: książka nie nakarmi go pono nazbyt suto - a nie
 24     1|          idzie? Lubię!" - Trzepnie go łapą w plecy.~"Poniechajcie
 25     1|      gburze! Ruszaj się?" - Poczną go trącać mieczami.~I uprowadzili
 26     1|         czas i księga, przy której go zastali. A jeśli już koniecznie
 27     1|          jeśli już koniecznie chcą go posłuchać, to tu właśnie,
 28     1|       tumultem, gotowi na tarczach go nawet podnosić: "Tu nas
 29     1|            kilka kroków, a zgniotą go jak robaka pod stopą. Rzucą
 30     1|      rycerzy potyczkę, bo gniewają go przede wszystkim te nieporządki
 31     1|     mieście?! Co?!) Wiedz tedy: ja go zabiłem na zamku komnatach,
 32     1|            nabiegały mi oczy, gdym go słuchał w piekarni. Nie
 33     1|       sumienia swego?..."~I zdjęło go wielkie zawstydzenie przed
 34     1|            Pańskich.~On zaś ujmuje go pod ramię i zwierza mu się
 35     2|       tylko wierzysz!" - odepchnie go rycerz cierpko.~I odwróciwszy
 36     2|             ubierz, kobiety zjedzą go za cukier."~Szarpnął się
 37     2|            niemocnych.~Zrazu minął go| rycerz idący z goliardem,
 38     2|          mówić dalej raczył, zanim go na ławie chorych nie posadził.~"
 39     2|            naprzeciw niego tak, że go kolanami dotykał. - A czegóż
 40     2|        znędznia przed życiem. Okpi go, wyszydzi i pognębi każda
 41     2|      tęsknoty i objęła całkiem. Aż go z tego otępienia goliard
 42     2|             Panie, panie! - naglił go szeptem - nie krewny, to
 43     2|          Nic to! Nic to! - odpycha go od się jak to zło, by nie
 44     2|           się gorączkowo, odciągał go czym prędzej na rynek między
 45     2|        winien od dawna, ale prosić go o nic nie będzie. "Rycerzem
 46     2|     chudopachołek jaki?" "Nie chcę go znać!"~Goliard machnął ręką
 47     2|             kamieni król! Dziś już go ziemia wcale nie wydaje;
 48     2|      kwestarza.~"Bodajeś!" - sklął go w myślach niejeden z przyczyny
 49     2|           żer grzechu, obtańcowuje go kołem wyjców.~Wyrwał jednemu
 50     2|            diabłów. A oni otaczają go z dala jak te szakale. Na
 51     2|      płaszcz swój drogocenny, mnie go w gniewnych rękach.~"Bacz,
 52     2|         Postacią Maura uprowadzają go ze sobą ci ratownicy. Familia
 53     2| zaszeptanych gromadach, którzy już go spotykali po zaułkach.~Wszelaki
 54     2|         setnika, ile zechce; niech go sobie w klasztorze jakim
 55     2|       ulice. Trędowaci rozdzielili go było z rycerzem w sukiennicach,
 56     2|         rozpostarcie ramion, wiodą go wprost pod okna jakoweś
 57     2|       szakale niewoli.~Oto zgubili go snadź z oczu w krętym zaułku,
 58     2|        teraz jego tropu."~Dogonili go znów i mijają tym razem.
 59     2|    wagancki nóż składany. Otworzył go z chrzęstem twardego zatrzasku.
 60     2|         grodzkiej.~Lecz oni mijają go z chmurną pewnością siebie,
 61     2|       człek znieść zdoła.~Pokonała go sromotnie Parsifalowa zbroja
 62     2|         się stał - pod ramię zwykł go tedy prowadzać dzień cały.
 63     2|         jakieś przemocne podwiodło go siłą przed złotniczą komorę
 64     2|            moc człecza - stumaniły go całkiem. Zdało mu się, że
 65     2|  towarzyszy śród żebraków napełnił go taką żałością do Boga za
 66     3|     mieście. Zechciała pani ujrzeć go na własne oczy. Ale chęć
 67     3|            I samo ubłożenie słania go na klęczki.~Przeszkodziły
 68     3|            mnichu pokora.~I słania go wraz na kolana.~Przeszkodziły
 69     3|           mnichowi w ucho. I pchną go, by sam ku niej zeszedł.~
 70     3|             powącha kwiat, wetknie go mnichowi z powrotem w garść,
 71     3|   franciszkańskiej szkatuły, sadza go przy sobie na ławie.~"Siądźże,
 72     3|         świętemu stwór taki. I jął go prosić imieniem całego rodu
 73     3|         takiej żałośności widziano go w Aleksandrii. I tak sczeźli
 74     3|            pełny trzos tylko odyma go w takie rycerstwo szumne.
 75     3|          tym pewnie powiedzieć, że go tu siłą przecie nie ściągała,
 76     3|    wszystko powtarzasz!" - zdzieli go dziewka tęgą łapą po pośladku,
 77     3|       doprasza się wciąż. U komina go ułożył, jakby wielkie futro
 78     3|             Na ulicach zastępowali go teraz ucieszniki grodzkie. "
 79     3|            najważniejszej. Ciągnie go za rękaw, uchyla mu znów
 80     3|           nagła jasnością - objęła go nieodparta chęć miotnąć
 81     3|       strzępami wspomnień. Wzywano go dziś wszakże na graalowe
 82     3|            Pana. I tak pozostawili go zadrzemaniu. Mgławo, przez
 83     3|            gdy po opilstwie objęło go jak zawsze omierzienie wielkie
 84     3|         kajań się twoich! - Chwyci go nagle za płaszcz na piersiach
 85     3|           winie. I mądry! - Klepie go po twarzy, a błyska okiem,
 86     3|          luby!" - dodaje pieszcząc go paluszkami po policzkach.~
 87     3|            popatrzy. A potem trąca go kułakiem w czoło.~"Nieśmiertelna!...
 88     3|          daremnie: mocno ogarniała go ramieniem.~"Byś patrzał
 89     3|            wzburzonej krwi, objęło go znów zamroczeniem nagłym.
 90     3|       dosiędzie onego kozła. Spina go białym udem, piętą daje
 91     3|       naród. Rad był tedy i on, że go od smrodu tych kalek odciągnięto
 92     3|           dobry lekarzu!"~Obstąpią go kołem zgiełkliwym. Kiwa
 93     3|           co tchu... Biegaj! Tu mi go dawajcie, na ławę, bliżej
 94     3|     znalazł nóż potrzebny i wecuje go gniewnie o kamień. "Garnczek
 95     3|          swój lniany łeb. Obsiadły go rybałty jak te osy.~"Ty,
 96     3|        wiesza się z desperacji, że go poniechała nawrotem do dziesiątego.
 97     3|          poczyna!... Tylko czym ja go obwiążę? - Począł się obzierać
 98     3|            serca kamratów. Obsiada go kołem, każdy wtyka mu jaki
 99     3|          Co widząc, lekarz wskazał go wszem wobec jako dzieło
100     3|   najbliższego z rybałtów i klepał go po ramieniu. Uśmiechali
101     3|            rządzi, jako że zły Bóg go stworzył. Dobry Bóg w niebie
102     3|     kroczyć po izbie. Odprowadzają go tam i sam nazbyt już podejrzliwe
103     3|          wszakże nie od tego, o co go tu nagabywano. Głos zasię
104     3|      prędzej zlekceważyć stara się go przed nimi. "Chociażeś ty
105     3|      prędzej napełnił i wetknął mu go w rękę.~"Waganty! włokity!
106     3|      czarny kołpak uczonego. A gdy go talk po izbie obnoszą, stagnął
107     3|           mu każą ramiona, czyniąc go jakby odętym sierdziście.
108     3|       pancerna, gdy z lewa osłania go niemal po szyję pawęż czarna
109     3|       dłonią przy oczach.~Obskoczą go żonglerzy i poczną rozpytywać
110     3|             przyłbicy cień omracza go aż po piersi; niczym dziób
111     3|         właśnie tej nocy rozpocząć go macie?"~"Ładny kwiat!...
112     3|    najmniej przez pół takim, jakim go chce widzieć fama i ciekawość
113     3|        wraz z płatnerzem podejmują go pod pachy, gęślarz w wesołkowej
114     3|       stopy jego z ławy. Postawili go wreszcie na ziemi okrakiem
115     3|      gęślarzowi w ramiona, czyniąc go sobie czeladnikiem na podręczu. -
116     3|       płatnerza. Za chwilę ciągnie go jednak za fartuch ku ławie,
117     3|            śród ludzi. I przerzuca go zarazem na rzeczy najbliższe.
118     3|           myślach chwytał i wbijał go jakby w brzuch jednemu bodaj
119     3|       wieży nad przepaścią nauczył go snadź w życiu tej woli.
120     3|      siebie nagle hełm i trzymając go u piersi w dłoniach obu,
121     3|           włada po co, przydeptuje go potem. Zdawać by się mogło,
122     3|           harców jego. I dopadłszy go gdzieś na środku izby, chwyta
123     3|           kark mnicha i wysztywnił go na klęczkach. I za pacierze,
124     3|      szatan wagantów - który kusił go przed chwilą, dorwał się
125     3|       przed oczyma mnicha, otrząsł go znów całym ciałem.~"Frate,
126     3|         jeszcze wcale. Żaki ciągną go za fartuch, by pośpieszał
127     3|      pobożnych myśli przewodem, bo go i Ziemia Święta nie Kalwarią
128     3|       spysznienie dłoni. Oto wiodą go pod ramiona i wloką w miesięczne
129     4|       utknął wraz na nim: stropiło go bardzo Boże pytanie z rozdroża.~"
130     4|            młodego serca; nie stać go będzie na wdzięczność Franciszka.
131     4|           śmierć u bramy grodzkiej go nie dosięgła, porzucił krwawą
132     4|            się do goliarda; otoczą go rzeszą wyznawców; dopraszają
133     4|      żaczki o słowo Muzy, głaszczą go po rękawach, w ramię całują.
134     4|       goliard z klęczek. Zatrzymał go przy sobie Pasterz tym pytaniem
135     4|       przedkościelnym placu dopadł go już było stwór taki, różę
136     4|   pobożnych myśli przewodem. Wiodą go w światy, ni te topielice
137     4|        wypędzony z klasztoru, choć go miłosierdzie braci podkarmiało
138     4|          glorii złota.~Lecz począł go przeor wysyłać za kwestarza
139     4|           Alić z tyłu za ramię coś go kleszczem chwyta i odciąga
140     4|           zachwycenie rozpłomienia go wskroś. Oczy otwarte na
141     4|          bratu na szyję. I wiedzie go jak na postronku.~Pojął
142     4|          szepcze pacierze. Wiedzie go przeor podcieniem krużganka.
143     4|           dopiero. - Przyprowadźże go, przyprowadź. Pozwalam."~
144     4|            zmora tej nocy dościgła go w celi.~I ze zgorszeniem
145     4|     mnichów, Muza cicha - uspokaja go przeor. - I po staremu łaciną
146     4|          bo wystawił palec i karci go surowo:~"Nakazałem ci, bracie
147     4|            na policzkach. Przemógł go jednak w sobie w brodzie
148     4|            pałaców pańskich, gdzie go słuchają z wielką atencją,
149     4|    wybiegnie za furtę i dogoniwszy go na drodze, padnie mu na
150     4|           dość surową ręką dotykam go, niech ta powolność na mnie
151     4|           już zawziętość ogłuszyła go rychło i na ten ostatni
152     4|        śpiewanych mocą wyczarowała go przecie zza murów smutku
153     4|      pomstliwości. Po czym ciągnie go za obie ręce, sadza przy
154     4|            sprzed chwili. Obezwała go głupim, powiadając, że się
155     4|      głowami."~Czapka!" - poprawia go dziewczyna z uporem.~On
156     4|        mnichów wraca - myśli - kto go wie...?" A rozbrojona z
157     4|           wyczuwana szyją, parzyła go w tej chwili jak pokrzywa
158     4|          gałązce tylko: rozkołysze go więc, rozbuja nad swą głową,
159     4|           wielkie zdumienie objęło go.~I odwróciwszy się od ciała
160     4|        krzyk bałwochwalstwa urzekł go chyba jawnym już czarem
161     4|            zakłębienie obtańcowuje go kręgami szału, łechce łydy
162     4|          tym jasnowidzeniu ogarnia go i to ostatnie uczucie szczęścia:
163     4|           zwiewną pieszczotą darzy go ochłoda dłoni jakowychś,
164     4|        szatę klerka. A wyłuskawszy go tak sobie z tej skorupy
165     4|      utoczony pod ramieniem, które go ogarnia. Wywinął się z tego
166     4|              aż póki nie zepchnęło go precz, jako coś niepotrzebnego
167     4|      Cybele wielopierśna wypuściła go z polipich ramion swoich.~
168     4|      niebie niegdyś czczono, zanim go mistrze świątnicy nie zdziałały
169     4|  niesamowicie tę pieśń. I targnęła go całym ciałem, by zwrócić
170     4|         zwolniony z pętli wiążącej go do księgi, więc w nagłym
171     4|          słowa przeora. I przejęły go aż lękiem o duszę brata;
172     4|      wystrugać nowe - że... Nie to go gnębi, iż czyjeś tam pędzle
173     4|        druhem nie zaznał nigdy, bo go w życiu żaden nie nawiedzał
174     4|        Znękanie aż cielesne wiodło go po ścieżkach ogrodu. Skrzypiały
175     4|      krzątaniu się koło nich brała go zawsze nieprzezwyciężona
176     4|            za nimi porywem usidlał go szatan.~Nieprędko odróżniły
177     4|           postać kozłonoga, dopadł go wreszcie upiorem. Oto zatrzepotał
178     4|       umierać przestajemy."~"Myśmy go od się odepchnęli precz! -
179     4|   przeorowi do nóg. Lecz on podjął go natychmiast. "Powtórz -
180     4|          klasztorze.~Już oto niosą go żaki na marach zdziałanych
181     4|          jędzo czarna, gdzieżeś ty go już ułapić zdążyła?!...
182     4|           wiechą gospody widziałem go. I wychodzącego nocą z igrcami
183     4|         pod larwę na licu wychylił go zacnie do dna.~A nic tak
184     4|          żonglerów, nie wskrzesiły go w życiu i poetów gęśle:
185     4|       kmotra przy dzbanie. I tknie go znienacka, jakby palec w
186     4|          rozmownymi czyni. I niech go tam licho!... Na to człek
187     4|             nie podoła. Więc niech go szlag!..." - zerwał się
188     4|       nalać nie zdołał - wysączyli go do dna. Nad pustymi szklenicami
189     4|          kości łonowych.~Odrzuciła go groza pod piec. I zatargała
190     4|    drgawkowym, sam instynkt rzucił go w stronę okna.~Ona zerwała
191     4|      Śmierci.~Ona to chyba podjęła go z klęczek i usadowiła przy
192     4|      opętańcze! Do mnie!"~Poklepie go po twarzy kostkami długiej
193     4|   najwierniejsze!..."~I pocałowała go w te wargi gorzkie.~Głową
194     4|       starca po raz wtóry.~Otaczał go tymczasem las kolumn niskich
195     4|        teraz i za śmierć jej winić go musiał. Tam oto, za fosę
196     4| nieprzytomna już całkiem, głaszcze go wciąż jeszcze po włosach
197     4|        kadłubem owo całym odpychać go począł, oba kułaki pana
198     4|        począł, oba kułaki pana bić go jęły po łbie.~"Przez ciebie
199     4|   goliardowi nagrobek. W podłuż by go postacią ułożył, niby na
200     4|          kaptur klerka przyodzieje go, wszystko inne - w każdym
201     4|          kościele moim: raz, że ty go w ogóle nie zdziałasz, po
202     4|    prowadzi między żaki, jak gdyby go z nimi zaprzyjaźnić chciał.~"
203     4|        beati ridentes!"~I objąwszy go wpół przed oczyma żaków,
204     4|          ich nieomal:~"Zleczcie mi go, chłopcy, bo starość moja
205     4|      klasztorze, raczej tańczyć mi go nauczcie. Bo tańczyć brat
206     4|           poniża?" Przeor poklepał go tylko dłonią po czubie.~ ~"
207     4|       idiotae. Wprawdzie zastawili go sobą towarzysze, obronił