Czesc

1     2|  różane w powojowym splocie wychylają ku niemu swe rozkwiecone
2     2| chaos ludzkiego murowiska - wychylają się gór spokojem obie wieże
3     2|   sobą osoby nazbyt lichej.~Wychylają się z onych domostw na śróddroże
4     2|     niemą a czapą w garści, wychylają swe grzbiety "tłuści ziemscy,
5     4|    swej świątnicy otwartej. Wychylają się zza tych marmurów bieli,
6     4|   umarł!" A sąsiady zaspane wychylają z alkierzów oczy i gęby
7     4|  wieko trumny. Znad ołtarza wychylają się ku niej - pogrożą raczej