Czesc

1     3|           w surowości zakrzepłej. Uderzył wreszcie okrzyk ludu tak
2     3|        jej taniec nazbyt do głowy uderzył, sztuki to sprawa, a nie
3     3|         tak w wierzch jego pawęży uderzył, że mu ją kantem w podłogę
4     4|         ciepły promień słońca weń uderzył. Więc się zapamiętał, ubłożył
5     4|       jakby ten wicher spod ziemi uderzył. I zawirował lejem kurzawy
6     4| szklenicami pochylili się obaj.~I uderzył w te głowy wypróżnionych
7     4|      okamgnieniu. Wiew kobiecości uderzył mu w nozdrza, zdzielił jak