Czesc

1     4|          winnic boski liść uwieńcza skronie Twoje...~Urwały mu się słowa
2     4| wszechradością życia.~I rzeźwiły mu skronie.~ ~Długo trwało, zanim się
3     4|              Chwytał się oburącz za skronie.~Długo siedział tak starzec
4     4|              Po czym schwyci się za skronie; największy oto zgiełk świecki
5     4|      poczerwieniała szyja, pośmiały skronie...~Nierychło przyszedł do
6     4|     poczerwieniała szyja, posiniały skronie. A żyły tak się wzdęły na
7     4|             znów grdyka, spęczniały skronie. Lecz tym razem już nie